Ringo Starr – 27 maart 1970
Tracklisting: Sentimental Journey; Night And Day; Whispering Grass; Bye Bye Blackbird; I’m A Fool To Care; Star Dust; Blue, Turning Grey Over You; Love Is A Many Splendoured Thing; Dream; You Always Hurt The One You Love; Have I Told You Lately That I Love You; Let The Rest Of The World Go By.
Het eerste echte solo album van een Beatle in de jaren zeventig (de titel ‘Beatle’ mag ik gebruiken want ten tijde van de release was de groep officieel nog bijeen). Sentimental Journey verscheen op 27 maart 1970, amper drie weken voor Paul’s eersteling McCartney. Het album werd opgenomen in de vijf maanden tussen 27 oktober 1969 en 6 maart 1970, kende maar liefst twaalf arrangeurs, zeven studio’s en één overkoepelende producer: George Martin.
Drie songs bleven op de plank liggen: Stormy Weather, Autumn Leaves en I’ll Be Looking At The Moon. In 1981 werd de plaat uitgebracht op het Budget label van Capitol en in 1995 verscheen Sentimental Journey eindelijk op CD. De videoclip van het titelnummer is te vinden op de DVD collectie Photograph: The Very Best Of Ringo Starr.
In de nazomer van 1969 begonnen de solo kriebels bij Ringo op te spelen. Wellicht werd hij geïnspireerd door zijn bandgenoten George en John, die al driftig bezig waren met muzikale zijpaadjes. George leverde met Wonderwall Music in 1968 een heuse soundtrack af (US nr 49) en experimenteerde in 1969 met de Moog synthesizer op het spookachtige (en vooral slaapverwekkende) Electronic Sounds album (US nr 191). Daarnaast produceerde hij niet geheel onsuccesvol werk voor o.a. Billy Preston, de Radha Krishna Temple en Jackie Lomax.
John koos – zoals altijd – de extreme kant. Unfinished Music NO. 1: Two Virgins (1968) ging de geschiedenis in als het album waar hij en Yoko naakt op de hoes staan en Unfinished Music NO. 2 – Life With The Lions (1969) werd opgenomen in het Queen Charlotte’s ziekenhuis en op de universiteit van Cambridge. En dan was daar ook nog de eerste solo single Give Peace A Chance (UK nr 2, US nr 14), opgenomen onder de naam Plastic Ono Band, credits Lennon/McCartney, tijdens een ‘Bed-In’ op 1 juni 1969 in hotel La Reine Elisabeth in Montreal, Canada.
Ringo had tot dusver elf leadvocals gehad bij de groep, dus met twaalf nieuwe liedjes op een eigen plaat zou zijn oeuvre in één klap meer dan verdubbeld worden. Dat gegeven zouden de fans toch leuk moeten vinden. Een muzikaal debuut van Ringo Starr: daar was ongetwijfeld een markt voor. Op aanraden van moeder Elsie en stiefvader Harry ging Ringo te rade bij George Martin. Er borrelde een ideetje in hem op: oude liedjes, die hij nog kende van vroeger (laat ik avant-garde opzij leggen en bij mijzelf beginnen, moet Ringo gedacht hebben).
Songs als Sentimental Journey en Bye Bye Blackbird, die zijn ouders en familie zongen/uitbraakten, thuis en in de Empress, de pub om de hoek. Een gek idee, maar ook weer niet. De hitparade van 1969 stond vol met ‘easy listening’ namen als Jim Reeves, Ray Conniff, Tom Jones, Glenn Miller, Mantovani en Andy Williams. Toch… een volledig album met ‘oudjes’ was een absolute first one.
Tegenwoordig kijken we niet meer op van een collectie antieke covers. Kijk naar Rod Stewart, die zichzelf opnieuw uitvond met zijn mega succesvolle American Songbook albums. Zelfs McCartney waagde zich in 2012 aan het succesvolle Kisses On The Bottom (UK nr 3, USA nr 5). Maar in 1969 was dit muzikale spoor nog niet echt bon ton. George Martin vond het uitgangspunt wel spannend en hielp met het maken van een kandidatenlijst.
Hij ging de plaat produceren maar besteedde de songarrangementen uit aan anderen: Richard Perry, Chico O’Farril, Ron Goodwin, Maurice Gibb, Klaus Voormann, Paul McCartney, Oliver Nelson, Quincy Jones, George Martin himself, John Dankworth. Elmer Bernstein en Les Reed. Een indrukwekkende lijst! Het werd Ringo bijzonder gemakkelijk gemaakt. Hij hoefde niet te drummen, alleen maar op te dagen om de lead vocals in te zingen.
Het album opent met de titelsong Sentimental Journey en daarmee wordt de toon gezet voor de rest van het menu. Het is een heerlijke uitvoering. Als single was het zeker een (kleine) hit geworden maar het mocht niet zo zijn. Jammer, want later zou Ringo juist met dit soort coversongs hoge ogen gooien (You’re Sixteen, Only You, Hey Baby). Leuk hoe Ringo het nummer de moderne tijd intrekt door aan het einde nog even, bijna onhoorbaar, te mompelen: ‘Maybe I better go by plane’!
De frontcover werd gemaakt door Richard Polak. We zien de pub The Empress, 93 High Park Street, in de wijk Dingle, Liverpool-zuid. Ringo’s moeder Elsie stond daar vaak achter de bar. Vlak om de hoek bevindt zich Admiral Grove 10, het mini-huisje waar Ringo woonde tot 1963. Op de hoes staat Ringo bij de voordeur, met open armen, keurig in smoking, zoals het een goed ceremoniemeester betaamt. Achter de ramen op de eerste en tweede verdieping zijn de gezichten van familieleden te zien.
Ter promotie nam hij een door Neil Aspinall geproduceerde clip op in de sjieke Londense nachtclub Talk Of The Town. Deze video (met opnieuw ingezongen vocals) was in Engeland te zien op 29 maart in de Frost On Sunday show van David Frost en in Amerika op 17 mei in de Ed Sullivan Show (heilige grond voor Beatle fans).
Het nummer werd gearrangeerd door Richard Perry en bij het horen van die naam gaan natuurlijk alarmbellen rinkelen: precies, Perry was als producer verantwoordelijk voor de succesvolle albums Ringo (1973) en Goodnight Vienna (1974). Jammer dat hij Ringo’s Rotogravure (1976) niet onder handen mocht nemen. Voor dat album koos Ringo voor de gladde sound van Arif Mardin en voor die muzikale teloorgang moest hij de zure prijs betalen.
Terug naar het menu. Mijn persoonlijke top vijf? Sentimental Journey noemde ik al, Night And Day is top, een alle-remmen-los moment. Het verhaal gaat dat Ringo contact opnam met Count Basie voor het arrangeren van deze klassieker uit 1932 maar uiteindelijk werden de honneurs waargenomen door Chico O’Farril, een Cubaanse muzikant en componist, die met alle groten der aarde had gewerkt. Ringo kon daar ook nog wel bij.
De uitvoering van Bye Bye Blackbird, bewerkt door niemand minder dan Maurice Gibb, is er ook eentje om in te lijsten. Een frisse uptempo uitvoering met een hoofdrol voor een jolige banjo.
McCartney koos in 2012 voor de langzame uitvoering, maar ik prefereer de versie van Ringo en Maurice.
Whispering Grass bezorgt me altijd weer kippenvel door het mooie, ietwat weemoedige arrangement van Ron Goodwin, een Britse componist met meer dan zeventig soundtracks achter zijn naam. Een ander hoogtepunt is I’m A Fool To Care – gearrangeerd door niemand minder dan een oude vriend uit Hamburg: Klaus Voorman. En hij kwijt zich uitstekend van zijn taak. Let eens op hoe de instrumenten lijken te antwoorden op Ringo’s stem en de wisselingen in de melodie. Zeer smaakvol, allemaal. In het midden van de bluesy uitvoering is er ineens een onverwachte tempoversnelling (als je goed luistert hoor je Ringo aan het begin van deze break ‘brrrrrr!’ mompelen!).
Prachtig hoe de song opent en sluit met het strooien van muzikale sterrenstof.
Wat valt er verder te beluisteren op het album? Genoeg. Paul McCartney arrangeert het subtiele Star Dust en doet dat naar behoren. Prachtig hoe de song opent en sluit met het strooien van muzikale sterrenstof. Zeer smaakvol. Ringo heeft het naar zijn zin en brult voor de break losbarst: ‘Oh, hit me!’ Legende wil dat ‘Ringo Star Dust’ een mogelijke albumtitel kandidaat was. Daar werd uiteindelijk van afgezien en terecht. Het is een te makkelijke woordspeling en daarnaast dekt Sentimental Journey de thematische lading natuurlijk veel beter. Star Dust werd geschreven door Mitchell Parish en Hoagy Carmichael (zijpaadje: George Harrison was idolaat van die laatste en nam voor zijn Somewhere in England album uit 1981 de Carmichael songs Hongkong Blues en Baltimore Oriole op).
George Martin is verantwoordelijk voor Dream, een song van Johnny Mercer uit 1944. Volgens de biografie van Geoff Emerick had Ringo grote problemen om het liedje in de juiste toonhoogte te zingen. Daarom werd de muziekband ietwat versneld. Daar hoor ik niets van terug in de eindversie. Dream is een all-time classic. Michael Bublé coverde de track nog in 2002 voor het gelijknamige album (op datzelfde album vinden we trouwens ook Stardust en You Always Hurt The One You Love, maar dit terzijde).
Ik klap altijd dubbel als ik de eerste twintig seconden van Blue, Turning Grey Over You hoor. Arrangeur en jazz muzikant Oliver Nelson (die ten tijde van Sentimental Journey al 25 albums op zijn naam had staan) laat het orkest volkomen los, wat een meesterlijk intro! Louis Armstrong nam zijn versie van het liedje op in 1930 en hoewel Ringo geen Armstrong is, doet hij toch vreselijk zijn best door al scattend het nummer uit te luiden (I just lost myself there, child!).
Have I Told You Lately That I Love You is natuurlijk niet de song van Van Morrison maar een oude C & W song uit 1945, geschreven door Scott Wiseman. Na Bing Crosby, Elvis Presley en Eddie Cochran was Ringo aan de beurt. Hij, of liever Elmer Bernstein, maakt er een uptempo versie van. Bernstein – geen familie van Leonard – was een grote naam in muziekland en een veelgevraagd componist voor succesvolle filmsoundtracks (o.a. The Magnificent Seven, The Ten Commandments en later Ghostbusters). Zijn aanwezigheid was een grote eer voor Ringo. De status van Beatle opende blijkbaar deuren die voor anderen gesloten bleven. De weglopende viool aan het einde van de track lijkt me een knipoog naar Ringo’s eigen Don’t Pass Me By van het witte dubbel album, maar dat is waarschijnlijk wishful thinking mijnerzijds.
You Always Hurt The One You Love klinkt als een broertje van Have I Told You Lately That I Love You. Het nummer van Allan Roberts en Doris Fisher was in de jaren vijftig en zestig zo’n beetje door elk zichzelf respecterende artiest opgenomen en daarom kon Ringo niet achterblijven. De bewerking is van Johnny Dankworth, een mega succesvolle jazzcomponist en bandleider (maar bij ons vooral bekend van het themadeuntje van De Wrekers met John Steed en Emma Peel).
Love Is A Many Splendoured Thing is een latertje (1955), vergeleken met de andere liedjes. De track werd gearrangeerd door niemand minder dan Quincy Jones, die, zoals hij zelf later aangaf, buitengewoon verbaasd was dat Ringo hem voor deze eer vroeg. Uiteraard ging hij op de uitnodiging en hij maakte er iets moois van (het klinkt in ieder geval een stuk leuker dan de uitgesmeerde hitversie van de Four Aces uit 1955).
Kant twee sluit af met Let The Rest Of The World Go By. Ringo’s manier om ‘Goodnight’ te zeggen a la The White Album. Een dromerig arrangement met kirrende dames op de achtergrond. Goed werk van Les Reed, een van de meest populaire componisten en arrangeurs uit de Britse popgeschiedenis. Hij zorgt er voor dat het album de mooie en sierlijke krul krijgt die het verdient.
Sentimental Journey kreeg redelijke tot goede recensies en hoewel er geen single van werd getrokken, bereikte het toch de zevende plaats in Engeland. In Amerika piekte de plaat op nummer 22 met een buitengewoon gezonde verkoop van 200.000 exemplaren. Sommige critici vonden de release ietwat overbodig. Weinig nieuws onder de zon. Waarom teruggrijpen op oude liedjes terwijl jouw band net dat verleden in de schaduw heeft gezet? Maar daar ging het niet om. Het album was geen elitair of artistiek hoogtepunt, maar een nostalgische knipoog naar het verleden. Liedjes die je zingt, bromt of fluit, wanneer je halfdronken, hand in hand met je lief (of gearmd met je maatje), van de pub terugzwalkt naar huis.
Wat vonden Ringo’s collega’ s ervan? George Harrison was helemaal niet negatief. Hij noemde de plaat ‘a great album’ en ‘really nice’. John was eind 1970 wat narriger. Hij noemde Sentimental Journey een ‘embarassment’, gênant, pijnlijk, een plaat die hem in verlegenheid bracht. McCartney was ten tijde van zijn Kisses On The Bottom release in 2012 een stuk positiever. Hij prees Ringo als trendsetter. De kleine drummer was toch echt de eerste die een volledig album opnam met oldies!
Conclusie: Sentimental Journey is een zeer luisterbare plaat (maar ook niet meer dan dat). Een aardige start voor Ringo en een verdiende waardering. Hij houdt zich keurig staande, vol humor en misschien wel ironie, omringd door prettige tot uitstekende uitvoeringen van oude songs. De twaalf arrangeurs, die ten tijde van de opnamen hun sporen allang hadden verdiend (en hoog op de Olympus woonden), laten de kleine drummer niet in de steek.
In tegenstelling tot sommige andere platen is het werk zeker niet verouderd, eerder gerijpt (en dus onbedoeld een trendsetter – McCartney was right!). Akkoord, het is en blijft Ringo, maar Sentimental Journey is geen album waarvoor hij zich hoeft te schamen. Het enige minpuntje is dat de titelsong niet op de verzamelaar Blast From Your Past uit 1975 staat (USA nr. 30), en tevens wordt genegeerd op Photograph: The Very Best Of Ringo Starr uit 2007 (UK nr 26, USA nr 130).
Wordt vervolgd: McCartney van Paul McCartney
– Robin Raven – 2017