Love Me Do is een vreemd liedje, met een lange historie. De tekst bestaat uit slechts een paar woorden, en het akkoorden schema hobbelt voornamelijk tussen 2 akkoorden. En dan het hinkende ritme! Natuurlijk was het de eerste Beatles single in het Verenigd Koninkrijk, waar het nummer 17 bereikte in de Record Mirror and Record Retailer charts, terwijl Cliff Richard op 1 stond. De Beatles namen Love Me Do ook nog acht keer op voor de BBC. Vorig jaar nog heeft sir Paul Love Me Do op Pinkpop uitgevoerd. Maar dat is niet het complete verhaal: in totaal hebben de Beatles maar liefst vijf studio versies van Love Me Do opgenomen en uitgebracht, en een 6e versie werd nooit officieel uitgebracht. Er speelden vier verschillende drummers op deze platen! Hier presenteren we een samenvatting van alle zes studio versies van Love Me Do, inclusief de nog niet eerder uitgebrachte versie van 1969:
In chronologische volgorde:
Versie 1):
Pete Best op drums: bij de opnames op 6 juni 1962 realiseerde Pete Best zich niet dat deze opname hem zijn stoeltje achter de Beatles drumkit zou gaan kosten. Het EMI opnamepersoneel was niet tevreden met zijn onregelmatige tempo, en de andere 3 Beatles vonden het niet al te erg om hem te ruilen voor een betere drummer, zoals Ringo Starr. Maar wellicht is het oordeel wel wat al te hard over het drummen van Pete Best. Het is waar dat zijn tempo op de opname slordig is, maar ook de zang en de algehele uitvoering van de band is niet geweldig. Misschien waren ze zenuwachtig of niet gewend aan het werken in een studio? Immers, het was de eerste keer dat ze een compositie van Lennon & McCartney opnamen.
Pete’s drummen klinkt vooral rommelig tijdens de ‘middle eight‘ (Someone to Love …), maar het lijkt me moeilijk om dat alleen Pete aan te rekenen; ze hadden het liedje ‘live’ in Hamburg gespeeld, waarvandaan ze net – op 31 mei -teruggekomen waren. Verder hadden ze nog voor de opnamesessie in de Cavern gerepeteerd.
Dus dit was de manier waarop Lennon & McCartney de drums wilden spelen. Pete werd verantwoordelijk gehouden voor het – nogal slechte – resultaat. Pete’s versie kan worden herkend door zijn drum techniek: het klinkt alsof hij de snare drum lateraal in plaats van verticaal slaat en tijdens de ‘middle eight‘ speelt hij een druk – onregelmatig – patroon.
Paul’s basgitaar klinkt slecht in deze opname, aangezien hij zijn oude versterker gebruikte. Ze zullen hun Vox versterkers pas na deze opnamesessie aanschaffen. Paul’s zang is soms wat bibberig en wat onzeker. Deze versie is uitgebracht op Anthology 1.
Versie 2):
Ringo op drums, opgenomen op 4 september 1962. De Beatles veronderstelden dat ze de definitieve versie voor hun single aan het opnemen waren, maar wisten nog niet dat er op 11 september een andere sessie zou zijn voor dit kleine liedje…
Ringo was op 18 augustus bij de Beatles gekomen, dus hij had 3 weken om alle liedjes in te studeren. Dat lukte wel, maar de tijd was was te kort om al een echt Beatles kapsel te laten groeien….
Ringo’s drummen is niet heel anders dan Pete Best, maar wel meer regelmatig en hij raakt de snare drum op de gebruikelijke manier. Hij verandert het patroon niet tijdens de middle eight, maar heeft een paar kleine ‘fills‘. De rest van de band speelt met meer zelfvertrouwen en het basgeluid is beter gedefinieerd (dankzij de nieuwe versterkers). Deze versie kan ook herkend worden door de handclaps (een overdub) en de afwezigheid van de tamboerijn.
De handclaps roepen een vraag op: George Martin wilde dat Paul de middle eight zong, zodat John – tegelijkertijd – harmonica kon spelen. Maar als ze konden overdubben, waarom gebruikte hij dan geen overdubs voor de harmonica zodat John de middle eight kon zingen? Ringo’s versie is uitgebracht op “Past Masters”I.
Versie 3):
Andy White op drums, opgenomen 11 september 1962. Arme Ringo werd verplicht om de tamboerijn te spelen, maar hij doet het met verve en concurreert met White voor de luidste percussie geluiden.
Andy White is een uitstekende time keeper, hij speelt zo regelmatig als een stopwatch. De totale sound van deze opname is het beste van de vroege 3 opnamedatums. Deze versie kan worden herkend door het ontbreken van handclaps, en de aanwezigheid van de tamboerijn. Ook wordt een behoorlijke dosis nagalm toegepast op de zang. Deze versie zou gebruikt worden voor de meeste exemplaren van de single, hoewel de eerste pressing de Ringo versie gebruikte.
Versie 4):
Billy Preston op toetsen, opgenomen op 28 januari 1969. De Fab Four haalden Love Me Do uit de kast tijdens de Let It Be opname sessies. Natuurlijk, Ringo Starr op drums, terwijl Billy Preston op de Rhodes elektrische piano zit en het geheel een Bluesy sound geeft. Deze vierde versie is nooit uitgebracht, en in zijn ruwe vorm klinkt het niet al te interessant. We hebben de Let It Be-versie bewerkt om een beter klinkende stereo te produceren; de volledige remix hiervan is elders beschikbaar in BDJ’s Cellar full of Remixes.
Versie 5):
P.S. Love Me Do, van Paul McCartney, met Chris Whitten op drums. Paul maakte een nummer dat twee van de eerste 2 Beatle liedjes combineerde. PS I Love You was de b-kant van de single met Love Me Do in 1962. Een live versie van “P.S. Love Me Do ” (opgenomen op 21 april 1990 in het Maracara Stadium, Rio de Janeiro, Brazilië) werd op 8 oktober 1990 uitgebracht als de b-side van een Britse cd-rom die een live opname van de Beatles-track “Birthday” bevat als de a-side. Hier gebruiken we alleen de Love Me Do verzen van het liedje.
Niet een van Paul’s beste producten, naar mijn mening. Misschien heeft Paul deze single uitgebracht om een plaagstoot uit te delen aan Michael Jackson en Sony, die de rechten van de meeste Beatles liedjes bezaten en weigerden ze te verkopen aan Paul: deze twee liedjes zijn de enige Beatles liedjes waarvan McCartney de rechten bezit.
Toen hij voor het eerst bij EMI tekende had EMI een eigen uitgeverij genaamd Ardmore en Beechwood, die de twee liedjes, “Love Me Do” en “PS I Love You“ verkregen. Op een gegeven momemt heeft Paul ze terug gekocht en de rechten behoren nu tot Paul’s bedrijf MPL Communications Ltd. We weten (via Lewisohn) dat het verkrijgen van de rechten van originele liedjes de voornaamste reden was voor EMI om de Beatles een contract aan te bieden……
Versie 6):
Ringo zang: opgenomen op VH1 Storytellers, een live album van Ringo Starr uitgebracht door Mercury in de VS op 20 October 1998. Het album is wereldwijd geflopt als een baksteen .…. Misschien is deze Love Me Do de wraak van Ringo op George Martin en de rest van de wereld, want deze versie rockt! Belangrijke factor voor deze versie is dat Ringo het ritme gemoderniseerd heeft, waardoor het extra swing krijgt.
Eerder deed hij dat ook al met een ander liedje uit 1962, namelijk ‘Hey Baby’ van Bruce Channel. Ringo’s versie is te vinden op zijn LP Rotogravure. Bruce Channel was ook op tour in Engeland (waaronder Liverpool) in 1962 en de mondharmonika speler Delbert McClinton was bij hem. Delbert en Lennon hebben verteld dat McClinton aan John Lennon liet zien hoe je de intro op harmonika speelde.
Ook de intro met mondharmonika op Hey Baby inspireerde Lennon, want hij gebruikte dit type intro op zowel Love Me Do als Please Please Me. Voor ons Nederlanders extra leuk, want de harmonika die Lennon bespeelde had hij gestolen in Arnhem, toen ze op weg waren (per auto) naar Hamburg!
En daarmee is de cirkel rond: John Lennon hield van ‘Hey Baby’ (die van 1962) en de Beatles speelden Hey Baby dan ook tijdens de opname sessies van 6 juni, 1962. Het is waarschijnlijk dat Lennon dit zelfde ritme daarom koos voor Love Me Do.
Dus welke van die 6 versies is ‘best’? Jij mag het zeggen!
– Bob de Jong –