Zes maanden voorbereiding ging eraan vooraf, ‘Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band’ is uit en een bij voorbaat uitzonderlijke zomer kan beginnen. Lennon draagt een sporran als hij de pers begroet.
– NME 27 MEI – 1967
JOHN LENNON KWAM als eerste de kamer binnen lopen. Daarna George Harrison en Paul McCartney, die op de voet werden gevolgd door Ringo Starr en de beide road managers Neil Aspinall en Mal Evans. The Beatles waren gearriveerd bij een bescheiden diner party bij Brian Epstein’s huis in Belgravia, om voor het eerst sinds vele maanden te praten met de pers en enkele diskjockey’s.
Bijna een jaar lang zijn ze virtueel van de wereld afgesloten geweest. Geen interviews, geen publieke optredens, geen ‘live’ televisie afspraken. We wisten dat ze een album aan het maken waren en dat ze plannen hadden voor een nieuwe film, maar dat was alles, afgezien van de incidentele bij toeval geschoten foto van een niet al te blij kijkende Beatle. We zagen de nieuwe look van John Lennon tijdens zijn filmopnamen voor How I Won The War. We zagen de veranderingen in George Harrison toen hij terug kwam uit India and we ontdekten dat Paul en Ringo hun snor hadden laten staan. Hun laatste single, ‘Penny Lane’/’Strawberry Fields Forever’, was er niet in geslaagd om de no. 1 positie te halen en de geruchten en speculaties staken de kop op. Vorige week nog beschreef een krant hen vrij ongegeneerd als ‘in zichzelf gekeerd, geheimzinnig en exclusief’.
Dus, The Beatles zijn in zichzelf gekeerd? Nou en? En geheimzinnig? Alleen als dat van hen wordt gevraagd. Wat exclusief betreft, dat zijn ze altijd geweest. Maar The Beatles zijn absoluut niet veranderd in vier mystieke introverte personen, zoals sommigen ons willen doen geloven. Ondanks hun flamboyante kleding waarbij zelfs Jimmy Savile bleekjes afsteekt. The Beatles zijn nog steeds dezelfde weldenkende, oprechte mensen als vier jaar geleden. Hun meningen en overtuigingen zijn hetzelfde, alleen begrijpen ze nu waarom ze er in geloven.
“Ik heb een hoop tijd gehad om na te denken,” zei John, terwijl hij me aanstaarde door zijn ziekenfondsbrilletje, “en pas nu beginnen er dingen tot me door te dringen die ik jaren eerder had moeten weten. Ik begin mijn eigen gevoelens te begrijpen. Vergeet niet dat onder deze ruches blouse een man van honderd zit die zoveel heeft gezien en gedaan – maar tegelijkertijd zo weinig weet.”
John beschouwt de nieuwe LP van The Beatles, ‘Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band’, als een van de belangrijkste stappen in de carriere van de groep. “Hij moest precies goed zijn. We hebben geprobeerd, en zijn er volgens mij in geslaagd, om te verwezenlijken wat we wilden. Als dat niet het geval was, dan was het album nu niet uitgekomen.”
Naast zijn groene ruches blouse droeg John een donkerrode broek met om zijn middel een sporran. Waarom de sporran, vroeg ik hem. “Een kennis in Edinburgh gaf hem Cynthia cadeau en omdat deze broek geen zakken heeft is het een handig ding voor mijn sigaretten en mijn voordeur sleutels.”
Ik ging naar George toe, die rustig op een bankje zat te knabbelen aan een selderiestengel. Hij droeg een donkere broek en een donkerrood fluwelen jasje. Op een rever zat een badge van de New York Workshop Of Non Violence. Hun embleem is een gele onderzeeër waar een soort van narcissen uit lijken te groeien. “Vanzelfsprekend ben ik tegen alle vormen van oorlog,” zei George serieus. “Het idee dat mensen elkaar vermoorden is verschrikkelijk.”
Ik vroeg hem naar zijn bezoek aan India en wat hij ervan had opgestoken. “Om te beginnen denk ik dat te veel mensen hier een verkeerd beeld hebben van India. Iedereen associeert India met armoede, lijden en honger, maar er is daar meer, veel meer dan dat. Zoals de geest van de mensen, de schoonheid en goedheid. De mensen daar hebben een geweldige spirituele kracht die je volgens mij nergens anders zult vinden. Daarover heb ik geprobeerd meer te leren.”
George heeft de tijd genomen om zich te verdiepen in vele religies. Niet alleen om er even in onder te dompelen, maar om er echt van te leren en ze te kennen. Hij gelooft dat religie een dagelijkse belevenis is. “Je vindt het overal. Je leeft het. Religie is hier en nu. Niet iets dat alleen gebeurt op zondagen.”
Waarmee had hij zich het afgelopen jaar bezig gehouden, vroeg ik hem. Was het hem op geen enkel moment gaan vervelen? “Oh, ik heb me nooit verveeld, er is zoveel om wat over op te steken,” zei hij enthousiast. “We zijn bezig geweest met componeren en opnemen enz..”
Er is bijna zes maanden gewerkt aan de LP ‘Sgt. Pepper’ en het album ontving gemengde recensies van de critici. Het zingen van prettige, makkelijk in het gehoor liggende nummers bracht hen wereldwijde roem, hebben ze niet het gevoel dat ze nu misschien te vooruitstrevend zijn voor de platenkopers? George denkt van niet: “Mensen zijn zich tegenwoordig echt heel bewust van alles wat er zich rondom hen afspeelt. Ze hebben een eigen mening en ik denk niet dat we er ooit van beschuldigd kunnen worden dat we de intelligentie van onze fans onderschatten.”
John is dat met hem eens. “De mensen die eerder onze platen hebben gekocht zullen beseffen dat we niet voor eeuwig konden doorgaan met het maken van meer van hetzelfde. We moeten veranderen, en ik geloof dat deze mensen dat weten.”
Van alle vier de Beatles, is Ringo volgens mij degene die het minst is veranderd. Misschien een beetje spraakzamer, toeschietelijker. Hij heeft als enige een wat minder uitgesproken persoonlijkheid en is nog steeds het meest gereserveerd. Hij is heel tevreden en wat de anderen goed vinden is ook prima voor hem. Wat was de inspiratie voor de albumhoes – een montage van bekende gezichten die als een menigte zijn gegroepeerd rondom The Beatles? “We dachten gewoon dat we het leuk zouden vinden om een heleboel mensen die wij mogen en bewonderen bij elkaar te zetten,” zei Ringo.
Opgenomen in de afbeelding zijn Diana Dors, Oscar Wilde, Karl Marx, Shirley Temple, Max Miller, Lawrene of Arabia, Bob Dylan en Stuart Sutcliffe, het voormalige lid van The Beatles dat stierf in Hamburg. Ik verplaatste mij naar waar de nu gladgeschoren en veel slankere Paul zat te nippen aan een glas champagne. Hij begroette mij op zijn bekende charmante manier en vroeg naar mijn gezondheid.
“Weet je”, zei hij, “we hebben echt uitgekeken naar deze avond. We wilden een paar mensen ontmoeten, omdat er zoveel kromme verhalen werden gepubliceerd. We hebben er nooit aan gedacht om uit elkaar te gaan. We willen gezamenlijk verder gaan met muziek opnemen. The Beatles leven!” zei hij, terwijl hij zijn glas opstak.
Op dit punt moet ik vermelden dat, ook al zijn alle vier The Beatles uitermate charmant en beleefd, zij nog altijd meesters zijn in subtiele ontduiking. Niemand, in mijn ondervinding, heeft de kunst zoals zij geperfectioneerd, om een aannemelijk antwoord te geven op een directe vraag zonder ja of nee te zeggen.
Ze weten nog niet of ze in de toekomst nog op enige wijze in het openbaar zullen optreden, hoewel ze dat wel zouden willen; plannen voor hun nieuwe film zijn dun en ze werken aan een nieuwe single waar ze nog niets met zekerheid over kunnen zeggen. Zoals ik al zei, geheimzinnig als het nodig is en nog steeds zeer, zeer exclusief.
Norrie Drummond
Vertaling: Marijke Snel-van Asperen