Brief van Ron aan Paul

WebmasterNieuws

Paul McCartney, 18 juni j.l. bereikte hij de leeftijd van 75 jaar. Beatlesfanclub.nl schreef 2 brieven aan Paul met daarin volgens het bestuur, essentiele tracks. Hieronder de brief van Beatlesfanclub.nl voorzitter Ron Bulters:

Beste Paul,

75 jaar. Voor de meeste mensen zou dat een reden zijn om terug te blikken naar het verleden. Maar gelet op het feit dat je – ik hoop dat ik mag tutoyeren – maar één interview vanwege het jubileum van Peppers gaf en je al weer aan het touren bent, denk ik dat je nog steeds meer met het heden dan het verleden bezig bent. 75 jaar. Toen mijn grootouders die leeftijd hadden zaten ze al lang in het bejaardenhuis. Maar dit terzijde.

We zouden door de verjaardag bijna vergeten dat er nog een belangrijke mijlpaal gevierd moet worden. 60 jaar geleden veranderde de koers van je leven door de ontmoeting met John Lennon. 60 levensjaar in de muziekwereld. Ik kan mij voorstellen dat terugkijken voor jou ook te beangstigend is. Wakker worden, in de spiegel kijken en bedenken: ik ben een van de leden van een band geweest, wiens album van 50 jaar oud de top van de huidige hitlijsten weer moeiteloos gehaald heeft.

Medeauteur van She Loves you dat ooit de bestverkochte single was aller tijden, totdat dat nummer door Mull of Kintyre van die plaats werd verstoten. Ook een nummer van jou. Hoe bizar moet dat zijn om dat soort dingen te beseffen. Ik ben dat, wiens naam – al dan niet die van The Beatles nog dagelijks in kranten te lezen is, in TV-series en films genoemd wordt en wiens muziek altijd wel ergens ter wereld op de radio te horen is. En dan heb ik het nog niet over alle huiskamers waar op alle geluidsmedia jouw muziek gedraaid wordt. Dat moet te surrealistisch zijn.

Ik moet bekennen dat ik persoonlijk altijd meer een Lennon-man was dan een McCartney-man was. Dat heeft te maken met het feit dat ik een aantal belangrijke persoonlijke levenslessen heb meegekregen over bijvoorbeeld vrede en feminisme. Dat zelfde geldt voor het oeuvre van George Harrison. Jij was altijd meer van de melodieën dan van de teksten.

Maar ik moet bekennen dat ik steeds meer ben gaan realiseren hoe veel vreugde ik put uit het vakmanschap van jouw muziek. Misschien zijn in jouw teksten niet vaak enorme maatschappelijke thema’s aangesneden, maar wat luistert het toch verschrikkelijk lekker weg. Het vermogen om nummers te maken die allemaal mee te fluiten zijn. En die STEM. Van een vertederende schoonheid in nummers als She’s Leaving Home en Mother Nature’s Son tot die enorme scheur die opengetrokken wordt in Monkberry Moon Delight. De breekbaarheid van Footprints en Winter Rose en de uitbundige vrolijkheid van nummers als Mrs Vanderbilt. En dan hebben we het nog niet eens over dat prachtige basspel. Melodieus en innovatief maar nooit ingewikkeld om het ingewikkeld zijn. 

Er werd door de pers – zeker begin jaren ’70 – nogal laatdunkend geschreven over jouw muziek. Rolling Stone beschreef Ram als huis-tuin-en keuken rock ‘n’ roll en ook anderen zouden Ram tot het bot fileren. Pas veel later zou de rehabitatie volgen, waarbij het album juist als 1 van je betere albums wordt gezien. Ik kan het daar alleen maar mee eens zijn. Maar dat wil niet zeggen dat je daarna geen goede albums meer hebt gemaakt. Sterker nog: het laatste album, New, behoort ook tot mijn favorieten.

Hoe lukt het iemand die al 50 jaar songs schrijft toch nog steeds – en vaak met een beperkt aantal akkoorden – catchy melodieen te schrijven die mij meteen pakken? Een goed voorbeeld is Everybody Out There van New. Zo’n nummer dat ik meteen luidkeels meezing en waarvan ik de combinatie tweede stem zo mooi vind. Zo’n nummer waarvan ik meteen zin krijg om mijn acoustische gitaar te pakken om mee te spelen. En na een zoektocht naar de akkoorden op internet volg een mengeling van ontluistering en bewondering tegelijk. Hoe kan het zo simpel zijn qua akkoorden voor een muzikale baviaan als ik – zelfs het catchy gitaarloopje is voor mij te doen – en waarom is met die paar basisakkoorden toch weer een prachtig nieuw nummer te maken? Ik heb zelf wel eens wat proberen te componeren maar mijn pogingen om rare akkoordwisselingen te gebruiken getuigen van evenveel durf als overschatting.

Het ergste is dat ik mij niet kan voorstellen dat je al te bewust bezig bent met akkoordenschema’s en dergelijke. Ik heb je wel eens horen zeggen dat de muziek tot je komt en dat je er weinig analyse aan wil wagen uit angst die magie te verliezen.

Kan jij je bijvoorbeeld überhaupt nog herinneren dat je een nummer hebt geschreven dat San Ferry Anne heet, op Wings At the Speed of Sound? Het staat wat verstopt voor een nummer dat het eerder goed doet bij een groot publiek: Warm and Beautlful. Dat laatse nummer is zo’n typisch nummer dat ik altijd in de categorie “McCartney doet een McCartney” indeel. Een song waarvan ik altijd het gevoel krijg dat je die schrijft omdat het publiek wegloopt met dergelijke pianoballads (Only Love Remains is een ander goed voorbeeld). Op gitaar moet ik denken aan Hope of Deliverance. En daarom vind ik juist San Ferry Anne zo mooi. Omdat het zo argeloos geschreven lijkt in een onbewaakt moment. Omdat de stemmen van Linda en Denny Laine zo mooi mixen in de achtergrond. Maar vooral hoe je “And the world keeps turning happy ever after” zingt, gevolgd door dat prachtige blazersarrangement.

Vaak hou ik meer van de nummers die je meer voor jezelf lijkt te schrijven dan voor een groot publiek. Die songs waarin het lef genomen wordt om te experimenteren. Temporary Secretary bijvoorbeeld. Op papier zou ik het moeten haten. Dat rare dissonante geluid van die sequencer. De zang die niet heel melodieus is. En toch hou ik van dat nummer. En getuige het feit dat het enkele jaren terug op de setlist stond denk je er zelf gelukkig ook zo over waarschijnlijk. Ik zag heel wat mensen in opperste verbazing in het publiek maar dat was mijn moment.

Nu we toch met verzoeknummers bezig zijn: Kan tijdens de volgende tour niet eens So Glad To See You Here van stal gehaald worden? Back to the Egg behoort sowieso tot mijn persoonlijke favoriete albums maar dat nummer behoort tot de nummers die ik het meest draai. Ik ben sowieso een sucker voor een goede blazerssectie. En dan nog dat massale drumgeluid er bij! Zullen we dan ook meteen afspreken dat we voortaan bij een tour echte blazers meenemen?

Nog zo’n voorbeeld: Magical Mystery Tour! Elke keer zit ik bij het intro van de blazers al op het puntje van mijn stoel! En dan heb ik het nog niet over de onweerstaanbare baslijn. Simpel – zeker in vergelijking met de complexe baslijnen op Peppers – maar zo effectief. Die kleine trucjes. De achtergrondzang iets versneld af laten spelen. Veel mooier wordt het niet.

Ik zou honderd nummers kunnen noemen die het bewijs leveren van een enorme muzikale genialiteit. Maar laat ik mij nog beperken tot Letting Go, dat ook gelukkig twee jaar geleden weer live werd gespeeld. In dit nummer staat voor mij de zang centraal. Zo mooi gezongen.

Goed genoeg geschreven. Het al te lang afgeleid worden door de schrijfsels van jouw fans komt jouw niet aflatende arbeidsethos niet ten goede. Rock on lovers everywhere, because that’s basically it schreef je ons ooit. Datzelfde geldt omgekeerd.

Gefeliciteerd!

Ron