Brief van Tim aan Paul

Paul McCartney, 18 juni j.l. bereikte hij de leeftijd van 75 jaar. Beatlesfanclub.nl schreef 2 brieven aan Paul met daarin volgens het bestuur, essentiele tracks. Hieronder de brief van bestuurslid Tim op het Broek:

Beste Paul,

Van harte gefeliciteerd! Vijfenzeventig jaar en nog steeds actief binnen de Rock ‘n’ Roll. Een hele prestatie. En nog steeds ben je niet volledig doorgedraaid. Dat heb ik altijd enorm aan je bewonderd. Het gemak waarmee je met de roem lijkt om te gaan is werkelijk verbluffend. Zo nu en dan maak je een praatje op straat met een fan of neem je net als iedereen de bus of tram. Maar achter dat ‘normaal’ doen zit natuurlijk ook een heel andere McCartney. Daar weten we weinig van. Je antwoorden in interviews zijn meestal goed doordachte omleidingsroutes. Heel sporadisch wordt de poort opengezet en komen we dichter bij de echte Paul. Zoals in het interview in ‘Uncut’ magazine van 2014. Daar zeg je zelfs dat sommige platen misschien niet uitgebracht hadden moeten worden. Je zei dat enkele albums puur uit verveling zijn voortgekomen. Ik vind dat moeilijk te geloven en bovendien neem ik je dat soort uitspraken ook best kwalijk.

Want je moet weten, beste Paul, dat je nog regelmatig het mikpunt bent van spot op verjaardagen en partijen. Telkens weer moet ik je verdedigen en uitleggen aan die al onwetenden dat je enorm veel verschillende stijlen muziek beheerst, dat je culturele nalatenschap gigantisch is en dat we je vooral niet enkel en alleen moeten herinneren aan ‘dat liedje met die kikker’. Maar ik zal het je sterker vertellen; zelfs dát lied kan ik nog verdedigen.

Soms maakte je me het ook moeilijk. Neem nou Drivin’ Rain. Dat kan ik met de beste wil van de wereld geen aardig album vinden en ik zit nog steeds te wachten op de volwaardige versie van Wild Life in plaats van de out-takes die je ons hebt voorgeschoteld. En er zijn teksten die ik met een rood hoofd en gekrulde tenen probeer te negeren. Maar al met al kan ik stellen dat er geen enkele artiest is waar ik zo blind voor kan vallen als jij, Paul.

Deels komt dat door jeugdherinneringen. Ik was een jaar of acht toen ik de muziek van The Beatles ontdekte en vervolgens ook al vrij snel je solo-werk. Op mijn elfde was jij de eerste artiest die ik live zag. Dat was in 1993 dus vandaar dat, volgens sommige fans om onbegrijpelijke redenen, Off The Ground nog steeds tot één van mijn favorieten behoort. Maar ik denk dat het vooral ermee te maken heeft dat je al jaren durft te doen waar je zelf zin in hebt. Natuurlijk ben je altijd een commerciële jongen geweest en speel en doe je het liefst wat de massa het fijnst vindt, maar dat wil niet zeggen dat je artistiek hart niet hunkert naar enige dwarsheid. Want dwars ben je. Misschien wel meer dan je zou willen toegeven, en misschien wel meer dan je grote voorbeeld John Lennon.

Neem nu het eerste album. Meteen na het uiteenvallen van The Beatles kom je met een solo-plaat op de proppen terwijl je nog met een nervous breakdown en een slaperige kop vol whisky niet weet waar je nu precies aan moet beginnen. Iedereen zal je naast de Beatle-lat leggen en je weet stiekem ook dat de komende jaren niet gemakkelijk gaan worden. Toegegeven; de plaat is soms een rommeltje maar het concept is wel vanaf moment één duidelijk. Een huiselijke plaat zonder al te veel productie. Het staat in schril contrast tot je laatste Beatle album, Abbey Road. En tussen al die experimenten en half-afgemaakte nummers vinden we opeens Maybe I’m Amazed. Een liefdeslied dat werkelijk uit je tenen komt. Je schreeuwt de frustratie en de teleurstelling van je af en prijst je nieuwe liefde die je aanspoorde om te doen waar je gewoon goed in bent: muziek maken. Veel fans prefereren de live-versie maar niets gaat boven je eigen (gortdroge) drumspel en eerste echte oprechte rauwe emotie. Een emotie waar alleen Lennon voor geroemd wordt.  Op datzelfde album staat nog een verborgen juweeltje. Junk. Zo ontzettend klein, zo enorm ontroerend. Iedereen struint wel eens op zijn of haar zolder door oude spullen. Je bouwt in je leven heel wat herinneringen en oude troep is vaak wat overblijft. Oude troep met prachtige herinneringen, dat wel.

Of wat dacht je van Chaos And Creation In The Backyard. Je werkte met een producer (Nigel Godrich) die het je niet makkelijk maakte. Jarenlang heb je als een prins een harem om je heen gehad van ja-knikkers. Er gaan zelfs verhalen dat je altijd een groep mensen om je heen verzamelt waarvan je wéét dat ze geen kritiek durven te leveren. Maar Nigel was totaal niet gevoelig voor je status en stuurde je zelfs naar huis wanneer hij vond dat een lied niet goed was. Je werd kwaad, onzeker zelfs, maar het haalde het allerbeste in je naar boven. En dan kom je opeens met een nummer als  Jenny Wren op de proppen. De laatste track die je vocaal nog zo hoog en naturel kunt aantikken. Vervolgens hoor je heel subtiel een exotisch instrument (du-duk) die een prachtige solo weggeeft, zonder dat het hoogdravend wordt. Dat is je kracht. Het experiment mainstream maken en er op een nonchalante manier mee wegkomen.

Soms ben je te gast op andermans platen. En het lijkt alsof je daar net iets meer je best doet. Om op te vallen misschien? Het is een handelsmerk van je waar ik door de jaren heen achter ben gekomen. Wie draagt er gele sokken op een Beatle foto? Of trekt zijn sandalen uit wanneer de foto voor Abbey Road wordt genomen? Het motor-ongeluk dat je kreeg in 1966 en waarbij je een stuk van je tand brak, we kennen allemaal dat verhaal. We zagen je halve tand in de clip van Paperback Writer en Rain. Feit is alleen dat je toen al heel lang een stuk nep-tand had laten aanmeten. Die heb je toch verwijderd voor de clip. Alle aandacht moet en zal naar jou toe gaan. In positieve zin komt dat terug op het album van Nithin Sawhney, London Underground. Je bijdrage aan die plaat was My Soul. Een nummer zo intiem, dat heb je daarna nooit meer herhaalt. Je stem klinkt oud en dat geeft dit nummer juist zoveel karakter. De laatste jaren probeer je koste wat het kost jong te klinken op je platen, maar luister zelf nog eens naar dit nummer. Dit is hoe je klinkt wanneer je de zeventig bent gepasseerd en het is mooi en ontroerend. Durf dat gerust vaker toe te laten. Je hebt je namelijk al lang en breed bewezen.

Nog een stuk van je dat opvalt: Secret Friend van McCartney 2. Nadat Wings uit elkaar viel werd je weer op jezelf aangewezen. Je besloot hetzelfde experiment aan te gaan zoals je dat deed toen de Beatle-droom uit elkaar spatte. De plaat werd niet begrepen door de massa maar je experimenteer-drift was weer enorm. Je wilde je eigen geluid opnieuw uitvinden en deed dat onder andere met Secret Friend. Een enorm hallucinerend nummer dat het meest doet denken aan psychedelische electro-pop. Ook een kant van je waar de massa weinig weet van heeft. Het werd weliswaar een b-kantje van het eveneens experimentele  Temporary Secretary, maar ik heb het altijd een opvallende richting uit je oeuvre gevonden.

Je hebt zoveel gedaan, volgens sommige criticasters zelfs wel eens té veel, maar je doet gewoon waar je zin in hebt. Tegelijkertijd ben je erg gevoelig voor kritiek en wil je platen met een slechte recensie, die niet per definitie slecht hoeven te zijn, nog wel eens vergeten. Je werkt met producers die in het verleden succes hebben geboekt met andere acts en je maakt met gemak Trance achtige muziek (Fireman) voor een niche. Je bent een vat vol tegenstrijdigheden. Maar je bent vooral  mijn muzikale vriend geworden, die in goede en slechte tijden altijd het juiste lied voor me had.  En daar ben ik je ontzettend dankbaar voor.

75 persoonlijke belangrijke McCartney nummers van Tim:

Hier mijn Spotify lijst met daarin 75 tracks. 75 Nummers die ik persoonlijk belangrijk vind. Die mij iets doen of waar ik een mooie herinnering bij heb. Maar de lijst geeft ook een mooi beeld van zijn muzikaal uiteenlopend oeuvre!