EXCLUSIEF INTERVIEW MET SETH SWIRSKY OVER ZIJN FILM BEATLES STORIES

WebmasterBFNL Interviews

Voor zijn film Beatles Stories, die binnenkort op dvd uitkomt, interviewde Seth Swirsky 110 bekende mensen over hun anekdotes met betrekking tot hun ontmoeting met een of meerdere Beatles. 

En Swirsky kreeg niet de minsten voor de camera. Muzikanten als Andrew Gold, Peter Noone van Herman’s Hermits, Davy Jones van de Monkees, maar ook producer George Martin, technicus Norman Smith en acteurs als de oscarwinnaar Ben Kingsley, Henry Winkler (The Fonz) en Victor Spinetti, bekend van zijn rollen in A Hard Day’s Night, Help! en Magical Mystery Tour. Beatlesfanclub.nl sprak bijna een uur via de telefoon met Seth.

Seth, je bent geboren in 1960, dus je bent opgegroeid met The Beatles. Wat is je eerste herinnering aan de band?
Mijn ouders waren 18 toen ik geboren werd en ze kochten platen. Ik herinner mij dat Please Please Me uitkwam en hoewel ik nog heel jong was, was ik er meteen weg van. Het was niet eens zo zeer dat ik de muziek goed vond, maar je ‘voelde’ het. En als je vier jaar bent, ben je onbevooroordeeld. Hoewel ik van heel veel muziek hou, waren The Beatles belangrijk voor me. Ik luister nog net zo veel naar ze als in de jaren ’60.

Hoe kwam je op het idee om de film te maken?
Ik was al heel lang songschrijver (Seth Swirsky heeft songs voor onder andere Al Green, Celine Dion en Smokey Robinson geschreven en is het meest bekend van de hit Tell it to my Heart die hij voor Taylor Dayne schreef). Daarna werd ik zelf soloartiest en gevraagd om in de Cavern Club in Liverpool op te treden. Ik nam niet alleen een gitaar mee, maar ook een videocamera. Ik had wat mensen gefilmd en vond het een mooie gedachte dat hun herinneringen bewaard zouden blijven na hun dood. Ik wilde specifieke verhalen horen en begon verhalen van gewone mensen en beroemdheden op te nemen. Uiteindelijk heb ik ze samengevoegd tot wat nu de film geworden is.

Maar in de film zien we geen gewone mensen.. het is een indrukwekkende lijst aan beroemdheden. Je moet een enorme adressenboekje hebben. Hoe kwam je met die mensen in contact?
Ik had gewoon een passie. Het is echt niet zo dat omdat ik songschrijver ben, ik een enorme rolodex heb. Ik vond mensen via internet, ik belde met hun agent of mensen die ik op feestjes had ontmoet en mij via via verder konden helpen. En iedereen was enthousiast omdat het over The Beatles gaat en omdat ik mijn passie kon overbrengen.

Wie was de eerste die je interviewde?
Dat was May Pang (die begin jaren ’70 toen Yoko en John uit elkaar waren, de vriendin was van John Lennon) in het najaar van 2004. Ik had ook al de man geinterviewd die mensen in Liverpool rondreed, maar ik was me toen nog niet bewust van het feit dat ik een film zou gaan maken. Dus May Pang was de eerste.

Waren er ook mensen die weigerden mee te werken?
Niet echt. Graham Nash bijvoorbeeld heb ik al benaderd in 2005, maar het duurde tot 2010 tot ik hem uiteindelijk te spreken kreeg, hoewel velen me met hem in contact probeerde te brengen.

Wat me opvalt is dat hoewel het zelf beroemdheden zijn, iedereen met ontzag over The Beatles spreekt
Is het niet interessant dat hoewel ze allemaal een andere achtergrond hebben, ze de liefde delen voor de band? En iedereen heeft mooie verhalen. Wie had gedacht dat The Fonz, Henry Winkler, toen een superster, graag met Paul McCartney in contact probeerde te komen, terwijl Paul juist graag met hem in contact wilde komen!

Wat vond je zelf het mooiste verhaal?
De mooiste ervaring was in ieder geval om door Norman Smith (technicus van The Beatles tussen 1962 en 1966, later onder andere producer van Pink Floyd, tevens bekend als de zanger Hurricane Smith) opgepikt te worden. Ik was niet eens voorbereid op een interview. Ik was in Londen en iemand wist dat ik deze film aan het maken was. Diegene verwees me naar Norman en ik was overdonderd dat ik door hem opgepikt werd en in zijn huis heb rondgelopen.
Niet alleen Norman Smith is inmiddels overleden, maar onlangs ook Davy Jones. En Andrew Gold. Bij de extra’s op de DVD vind je niet alleen meer verhalen van Norman Smith, maar ook een interview met Alan Livingstone, die de platendeal van The Beatles met Capitol Records regelde. Hij moet ongeveer 90 geweest zijn toen ik hem interviewde. Hij leeft ook niet meer.

Was dat ook de reden dat je de film maakte, om zo veel mensen hun verhaal te laten vertellen nu ze nog leven?
Dat was maar een deel van de reden. Ik hield gewoon zo veel van The Beatles en heb alles over ze gelezen, dus ik wilde nog dieper duiken in de ervaringen en verhalen horen van mensen die iets met ze te maken hebben gehad. En daardoor kreeg ik ook nog de kans om een dag door te brengen met mensen op wie ik ook gek was zoals Justin Hayward (van The Moody Blues) en Peter Noone!

Heb je de Beatles zelf ook ontmoet?
Drie van de vier, alleen Lennon niet. In 1988 stond Tell it to my Heart op nummer 7 van de Amerikaanse hitlijst en ik had een hoop succes als een songschrijver. En vanwege de The Beatles ben ik songschrijver. Mijn maatschappij Warner Chappel wilde mijn contract hernieuwen, maar er waren meer geïnteresseerden. Dus ik werd gefêteerd in een restaurant in LA door de president van Warner Chappell. Er waren veel bobo’s en ineens zegt een Engelse dame aan de tafel: ‘George Harrison zit boven in een besloten ruimte te dineren en ik ken hem. Wil je hem ontmoeten?’ Dus ik zei: ‘Ik hernieuw het contract met Warner Chappell op een servetje als ik hem mag ontmoeten!’ Ik was 27, voor een Grammy genomineerd en we werden aan elkaar voorgesteld. Hij schudde mijn hand en ik vertelde dat mijn nummer op nummer 7 stond en zijn song Got my mind Set on You op 8. George kende het nummer erg goed en ik dacht:  ‘Wow, ik sta een plaats voor hem!’ Vervolgens begint hij mij voor te stellen aan zijn tafelgenoten en hij zegt ‘Dit is Jeff, dit is Tom, dit is Bob en dit is Roy’ en hij stelde mij dus voor aan wat later de band The Traveling Wilburys zou worden!

Twee weken later ga ik naar een afterparty voor de Grammy Awards en wie kom ik daar weer tegen? George! En voordat ik hem kan begroeten zegt hij ‘Seth!’ tegen mij. Hij wist nog wie ik was. Ik vroeg hem of hij een song met mij wilde schrijven maar hij zei dat hij al druk was met schrijven met Bobby (Dylan). Er zijn ergere mensen om voor afgewezen te worden,

Paul McCartney kwam ik bij toeval in een fitnessruimte tegen in 2009 toen hij voor de promotie van Rockband in LA was. En hij liep ongelofelijk hard! En ik bedacht maar: ‘Wat kan ik hem zeggen als ik de kans krijg?’ En ineens gaf hij mij een blik: ‘Stel me een vraag, maar wel snel’. Ik vertelde hem dat ik deze film aan het maken was en ik noemde Norman Smith. Hij antwoordde ‘Oh mijn god, ik hou van Norman Smith’en begon allerlei verhalen over hem te vertellen. Paul vroeg me mijn naam en zei dat ik hem een groot geschenk had gegeven die dag.

Ringo ontmoette ik op een evenement ter ere van Klaus Voormann (maker van de hoes van Revolver en bassist op menig solosong van de Beatles) en hoewel Ringo niet van foto’s houdt, wilde hij met mij op de foto – je kan er zijn ogen zelfs op zien – en ik had een goed gesprek met hem.

Was het niet verleidelijk om The Beatles zelf aan het woord te laten in de film?
Dat wilde ik niet omdat het alleen een film moest zien vanuit het oogpunt van een fan. Hij is ook gemaakt door een fan. Ik wil Paul wel uitnodigen voor een screening.

Had je niet bijvoorbeeld ook Harry Nilsson willen spreken als hij nog geleefd had?
Tuurlijk! Net als Keith Moon. Maar op mijn 50e verjaardag heb ik wel met Davy Jones samen gespeeld en gezongen en hij is er ook niet meer.

Je zou verwachten dat Beach Boy Brian Wilson een nummer van McCartney zou kiezen, maar hij noemt Across the Universe.
Bijzonder he! Net als dat sommige mensen een andere Beatle kozen dan met wie ze zelf bevriend waren. May Pang vertelt dat ze ooit tegen John zei dat Ringo haar favoriete Beatle was en dat vond John niet leuk om te horen!

Je vraagt iedereen ook naar hun favoriete song en favoriete Beatle behalve jijzelf…
Ik wilde niet te veel van mijzelf in de film stoppen, al hoor je mij wel zeggen dat ik Strawberry Fields Forever hun beste nummer vind. Ik wilde ook een balans aanbrengen in het aantal verhalen over Ringo en John en George en Paul.

Was het niet moeilijk om de film te monteren? Velen moeten zo veel verhalen te vertellen hebben gehad. Je hebt je beperkt tot korte fragmenten.
Goede vraag! Het was lastig omdat ik een soort regenboog wilde maken waar alle kleuren naast elkaar zitten. Elk verhaal heeft een andere invalshoek, dus elke keer als ik monteerde wilde ik iets anders dan wat een ander vertelde. Zoals Jon Voight (acteur in onder andere Midnight Cowboy) die vertelt hoe zijn onmoeting mislukte!

Wat zijn je toekomstplannen?
Ik schrijf nog steeds en speel met de band Red Button. Dat is ook de band die je op de DVD hoort. Ik ga de DVD promoten en wie weet komt er een deel 2, maar laat mij eerst dit aan de wereld geven. Ik heb het met zo veel plezier gedaan. Ik hoef er geen geld mee te verdienen. Het feit dat jij me mailde dat je het een onderhoudende film vond is belangrijker voor mij.

© Ron Bulters (interview)/ Beatlesfanclub.nl