Simon Posthuma overleden: EXCLUSIEF INTERVIEW MET SIMON POSTHUMA

Simon Posthuma is niet meer. Vanavond werd bekend gemaakt dat Simon Posthuma, een van de leden van The Fool, overleden is. Simon was ooit lid van het toonaangevende kunstenaarscollectief The Fool. Vooral bekend als de ontwerpers van de kleding die in The Apple Boutique van The Beatles werd verkocht én van de prachtige muurschildering die kort op de muur van de winkel te zien was. Maar daarmee doen we The Fool te kort. Eind jaren ’60 kleedde The Fool iedereen die van naam was. Verder maakten ze onder leiding van Graham Nash een album – een van de duurste flops van platenmaatschappij Mercury. Simon zou in de jaren ’70 met zijn toenmalige echtgenote Marijke overigens in Nederland wel een enorme hit scoren met I Saw You, van het eveneens door Graham Nash geproduceerde Son of America.

In 2013 mocht ik Simon interviewen. Een van de meest memorabele interviews die ik ooit deed overigens. Als eerbetoon hieronder het interview dat ik als beatlesfanclub.nl in 2013 had met Simon.

– Ron Bulters – voorzitter Beatlesfanclub.nl

Er zijn niet veel Nederlanders die tijdens de hoogtijdagen hecht met The Beatles omgingen. Sterker nog, die eer was slechts toebedeeld aan het kunstenaarscollectief The Fool, bestaande uit Simon Posthuma, Josje Leeger, Marijke Koger en de Engelsman Barry Finch.

Simon’s levensverhaal is prachtig opgetekend in het boek ‘A Fool Such As I’ dat hij samen schreef met Joost Goosen. Uiteraard wordt aandacht besteed aan zijn periode met The Beatles, maar het is niet meer dan een onderdeel van het bijzondere leven van Posthuma. Hij maakte met The Fool en met Marijke LP’s onder leiding van Graham Nash (van The Hollies en Crosby, Stills, Nash en Young), kwam bij zo’n beetje iedereen die beroemd was over de vloer, schilderde, ontwierp platenhoezen en hielp met kleding maken voor diverse sterren.

Na omzwervingen door onder meer Spanje en Marokko kwamen Simon en Marijke in 1967 aan in Londen, waar ze met The Fool aan de wieg stonden van de legendarische Apple Boutique. Om via omzwervingen in Amerika uiteindelijk weer terug te keren naar Amsterdam waar hij nog steeds schildert. Maar hoe kwam die van oorsprong Zaanse jongen nu in de inner circle van The Beatles terecht?

Beatlesfanclub.nl zocht Simon Posthuma in zijn Amsterdamse woning op om hem te vragen naar zijn herinneringen aan zijn tijd met The Beatles. Simon verontschuldigt zich voor zijn slechte geheugen en heeft Joost Goosen daarom gevraagd om hem bij te staan bij het verhaal. Dat blijkt niet nodig te zijn, want Simon weet genoeg te vertellen, zij het dat we van de hak op de tak springen. Een bijzonder interview waarbij de vogel van Simon een groot deel van het interview op mijn hoofd zit……

Marijke ontwierp – in de tijd dat zij Simon ontmoette en ze al spoedig verliefd op elkaar werden – kleding voor De Bijenkorf en C&A. Ook in Londen ontwierpen ze kleding, onder meer te zien op de hoes van de Hollies-LP Evolution, waarvoor Simon en Marijke ook het artwork hebben verzorgd. ‘Graham (Nash) kwam hier nog onlangs!’ merkt Simon op als hij de hoes van de plaat te zien krijgt. Het was echter niet The Fool die contact zochten met The Beatles; opmerkelijk genoeg waren het Paul McCartney en John Lennon die ineens op de stoep van de woning van Simon en Marijke in Bayswater stonden en uiteraard binnengelaten werden.

In dat huis stond de befaamde kast met een beschildering die de naam ‘Wonderwall’ kreeg. ‘John en Paul gingen in kleermakerszit voor die kast zitten. Die kast was ook de inspiratie voor de film (Wonderwall). Ik kende de regisseur’. Ook The Fool is in de film te zien ‘Ja, we zitten in een boom of zo, toch? Maar het gaat over een oude man die verliefd wordt op zijn buurmeisje. Als hij kijkt door een gat in de muur zie je de Wonderwall, het was gewoon een oude opgeknapte klerenkast die een juweel werd’.

Maar we dwalen af — en niet voor de laatste keer…

Was het gewoon een vriendschappelijk bezoek van John en Paul of wilden The Beatles dat jullie iets voor hen zouden gaan ontwerpen?
‘Ja, kleding en wandschilderingen en uiteindelijk kwam Apple natuurlijk.’ Simon doelt op de Apple Boutique waarvoor The Fool de kleding ontwierp. Simon loopt de kamer in en haalt uit een enveloppe een prachtige handgeweven Apple-kledinglabel. ‘Die dingen waren nog duurder om te maken dan de kleding zelf! Ze moesten een machine voor me uitvinden om die dingen te maken’. Ook toont Simon een prachtige jurk met de voor The Fool zulke kenmerkende kleurenbanen. ‘Die komt mijn dochter Roosje morgen ophalen’.

Wie kwam nu eigenlijk op het idee voor de Apple-winkel, waren jullie dat of The Beatles?
‘Gezamenlijk. We zaten bij elkaar, ik weet niet meer precies wie nu voor het eerst met het idee kwam. We hadden zo veel kledingprodukten, en er was genoeg vraag naar in Swinging Londen. Er gebeurde genoeg in die tijd. Muziek en kleding waren met elkaar verbonden.’

Als klap op de vuurpijl maakt The Fool ook een prachtige enorme muurschildering op het pand, destijds gelegen op Baker Street.
‘Ja, het was wel waanzinnig, het knalde er echt uit. Maar na een paar weken moest ie al weer op last van de authoriteiten worden weggehaald.’

Heeft dat niet enorm pijn gedaan, dat de schildering al weer na een paar weken met witte verf bedekt werd?
‘Nee hoor. Ik was al weer met andere dingen bezig. Vlak daarna ging ik naar New York. We wilden op avontuur. Moet je nagaan, we kregen 100.000 dollar om een een plaat te maken met Mercury Records, terwijl geen van ons kon zingen of een instrument kon bespelen, dat soort waanzinnige dingen. Onze beschilderde Bentley met sterren op het dak werd in de SS Rotterdam gehesen en we gingen met de boot naar de Verenigde Staten. Iedereen was zeeziek, maar ik vond het prachtig en ging ook voor op de boeg staan, waar je niet mocht komen. Het water kwam enorm hoog, net als een kermisattractie, maar dan in het echt. Totdat er ineens een lichtbundel op me gericht werd en ik door een matroos werd teruggefloten’.

Je kon het goed vinden met George, maar ook met John en Paul. Had je een mindere band met Ringo?
‘Nee hoor, bij Ringo en Maureen kwam ik ook meerdere keren thuis. Dat was ook leuk. Vaak ging het gepaard met LSD, hè. Ik herinner me ook de verjaardag van Brian Epstein, in Sussex. Een uurtje of twee met de auto vanuit Londen. Iedereen ging daar heen.

Ik reed er heen met John, die kwam ons halen’. Al snel dwalen Simon’s gedachten af naar het huis van George, dat soortgelijk was aan dat van Brian, met een park zo groot als het Vondelpark. ‘En daar zat George dan te mediteren’ vervolgt Posthuma lachend.

Was je je destijds al bewust dat The Beatles zo’n bijzondere band was, waar we meer dan 40 jaar na dato nog over praten?
‘Ja, het was toch ook de top, weet je. Wij mochten ook altijd als we wilden naar de Abbey Road studio’s. Dat vonden ze leuke reclame.’

Nu zijn er al jaren hardnekkige geruchten dat Simon te horen is op Yellow Submarine, waarop ‘hou ze tegen’ te horen zou zijn. Klopt dat?
‘Ik weet het niet…. Het is mogelijk, ik ken niet al het materiaal meer… er werd zo veel opgenomen (het kan bijna niet, want het was voor de eerste ontmoeting met John en Paul, wat later ook bevestigd wordt door Joost Goosen die de stempels in het paspoort van Simon heeft gezien en dus precies weet wanneer Simon in Londen arriveerde, RB) en gefilmd…. hoewel…. er was niemand die er aan dacht om alles te fotograferen. Er waren geen telefoons met camera’s, de polaroid kwam ook pas later’.

Heb je er spijt van dat je niet alles uit die tijd bewaard hebt? De Wonderwall bestaat bijvoorbeeld niet meer.
‘Ik heb nog wel wat posters en platenhoezen, maar er was ook niet zo heel veel dat we produceerden hoor’.

Maar The Fool mocht — nadat het ontwerp van de buitenhoes was afgewezen — wel de binnenhoes van Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band maken.
‘Ja maar dat was niet meer dan een zoethoudertje. Ik begreep het ook wel hoor. De artdirector was Robert Fraser. Die zei dat ze onze buitenhoes niet moesten gebruiken, maar we mochten dus wel de binnenhoes maken en daar werden we ook gewoon voor betaald.’.

Het album van The Fool flopte redelijk.
‘Ja behoorlijk!’ lacht Simon.

Hebben jullie nooit gedacht om vervolgens een LP op te nemen voor het inmiddels door The Beatles opgerichte Apple-label?
‘Nee. We waren toen ook al weg uit Londen. Na drie jaar hadden we het wel gezien in Londen. Nee hoor, we kregen een prachtig contract met Mercury Records en daarna A&M, waar we opnamen met Booker T. (Booker T. Jones, de man die furore maakte met Booker T. & The MG’s, de band die zelf veel hits scoorde maar ook op plaat bijvoorbeeld Otis Redding begeleidde) op zijn ranch.’

Simon en Marijke maken eerst als Seemon & Marijke onder leiding van Graham Nash een LP en scoren in Nederland een top 2 hit met ‘I Saw You’. ‘Ik krijg af en toe nog een afrekening van BMI met royalties’, merkt Posthuma op. Hoewel Simon basklarinet speelt op de solodebuut-LP van Graham Nash, Songs for Beginners (op het nummer ‘Better Days’) is hij ook over zijn muzikale avonturen nuchter.

‘Ik heb nog geluidsbanden boven liggen, maar ik kijk er al jaren niet meer naar om. Ik vond het inhoudelijk en ook muzikaal niet….. daarom ben ik er ook mee opgehouden. Het was voor mij gewoon een trip en we kregen gewoon de gelegenheid om dat te maken. Kun je nagaan, Janis Joplin zat gewoon in de wachtkamer bij Mercury en wij kregen voorrang! Zij kon zingen, nou wij niet…… Gewoon omdat we met The Beatles geassocieerd werden, maar ze verloren tonnen aan ons. Maar doordat we vrienden van The Beatles waren heeft het ons wel kansen geboden’.

Zijn nuchtere houding tekent Simon Postuma. Zelfs over het feit dat Marijke destijds een one night-stand met Paul McCartney had blijft Posthuma laconiek. Hij beschrijft in zijn boek talloze beroemdheden, maar de enige over wie Simon kritisch schrijft is hijzelf. Zo vertelt hij in zijn boek over hoe hij begin jaren ’80 onder invloed een warrig interview geeft op TV bij Sonja Barend en hoe hij de kans op een belangrijk TV-interview met The Fool bij de BBC verknalt omdat Simon voor de uitzending een joint rookt en de rook wegblaast in de airconditioner…. die prompt door het hele pand te ruiken is waardoor ze direct kunnen vertrekken. ‘Marijke, Josje en Barry waren ontzettend boos op me en wilden tijdens de vlucht terug niet meer met me praten. Maar wel een mooi verhaal achteraf toch? Anders gebeurt er nooit wat en je moet toch gewoon eens wat doen. Saai is het nooit geweest en is het nog steeds niet!’

Posthuma klinkt zeker niet als een man die van veel spijt heeft of wrok heeft over zaken (behalve over het feit dat hij vrouwen niet altijd goed behandeld heeft). Het lijkt of alles vanzelfsprekend is voor Simon. Maar hij moet toch wel trots zijn op het feit dat bijvoorbeeld Graham Nash het album van The Fool en later van Seemon en Marijke produceerde?
‘Nee…. trots dat ken ik niet, Graham is een goeie gozer, maar trots ben ik niet. Ik vind het wel interessant. Ik heb veel mensen ontmoet, ik heb leuke dingen meegemaakt…. maar geen trots. Mensen vragen wel eens, ben je trots op je zoon (Douwe Bob, die in 2012 de door Chiel Beelen georganiseerde wedstrijd ‘beste singer-songwriter van Nederland’won, RB)…… Ik mis hem wel omdat ie deze week in Marrakesh zit, maar ik ben niet trots, trots heeft meer met oorlog en vaderlandsliefde te maken. Niet trots, gewoon blij. Maar The Beatles waren voor mij ook niet belangrijker dan de orgeldraaier. Ik keek ook niet tegen ze op. Iedereen doet waar hij het beste in is, ja toch?’.