De komende dagen ga je veel lezen over 50 jaar Sgt. Pepper. Een feest voor iedere Beatle-fan. Hoe werd de plaat destijds opgepikt en wat vond men er eigenlijk van? Lees hier het verhaal van de rol van de radio in de eerste kennismaking met dit baanbrekende album.
Wanneer we recensies van toongevende kranten uit die tijd bekijken, dien je wel in het achterhoofd te houden dat Pepper slechts tien maanden na Revolver werd uitgebracht. In vergelijking tot Pepper is Revolver een ‘rustige’ plaat met hier en daar wat lichte experimentele uitstappen met uitzondering van het psychedelisch huzarenstukje, ‘Tomorrow Never Knows’. Echter; in tegenstelling tot Pepper is Revolver nog een echte band-plaat. Het vierkoppig monster is hier nog één keer echt als band aan het opereren. Met alle prachtige gezamenlijke innovatieve ideeën van dien. Na Revolver ging iedereen steeds meer z’n eigen weg. Daarom is Revolver, ondanks de algemene aanname dat Pepper de belangrijkste Beatle- plaat is, misschien wel de meest interessante Beatle-plaat omdat het een blauwdruk is voor wat gaat komen. Namelijk; de studio tijd.
Maar goed, dat wist men in 1967 natuurlijk nog niet. De single Strawberry Fields/Penny Lane geeft in februari van 1967 (een klein half jaar na Revolver) wel al een heel goed beeld van hoe Peppers zou gaan klinken.
Het uiteindelijke album kreeg wederom de primeur op Radio London, hoewel dat niet zonder slag of stoot ging. Enkele stukken waren al op de Amerikaanse radio te horen geweest ( A Day In The Life, She’s Leaving Home, When I’m 64 & Sgt. Pepper Lonely Hearts Club Band), nadat McCartney deze tracks aan wat vrienden in de States had laten horen.
Maar na de première van Strawberry Fields en Penny Lane wilde Radio London, evenals The Beatles, wederom als eerste het nieuwe album van The Beatles laten horen. Maar helaas voor het piratenschip hield EMI niet van dit soort radiostations en konden ze fluiten naar hun première. Vooralsnog…
Er gaat een geweldig afpers verhaal rondom de première van Pepper. Op elf mei klopt een jongeman aan bij de Programme Director van Radio London, Alan Keen. De onbekende jongen heeft een tape bij zich. Op die tape staat een bootleg versie van het nieuwe album van The Beatles. Alan vraagt hem hoe hij hier aan komt. Hij vertelt dat zijn vriendin werkt bij EMI en dat ze tijdens een meeting, waarbij het hele album werd gedraaid, alles stiekem heeft opgenomen met een tape-recorder, verstopt in een boodschappentas. Natuurlijk hadden ze met deze opname flink wat geld kunnen verdienen maar in plaats daarvan schonken ze de tape aan hun favoriete radio-station. Helaas was de opname zo ontzettend slecht en werd het als niet uitzendbaar ervaren. Alan gaf zich niet meteen verloren en belde Dick James (Music Publisher van The Beatles) en vertelde hem dat als hij Radio London niet de première zou geven voor Pepper, de bootleg alsnog te horen zou zijn op het zendschip. Boze tongen beweren echter dat er nooit zo’n tape is geweest en dat Alan dit verhaal bedacht om de nieuwe plaat hoe dan ook als eerste in zijn bezit te krijgen. Hoe het ook zij; de afpersing werkte! Dick James regelde voor Radio London een ongeautoriseerde versie van Pepper!
Radio London medewerker Richard Swainson was de man die het pakketje met de plaat moest ophalen. Het ging er nogal mysterieus aan toe. Richard moest naar Liverpool Street in London en zou daar iemand ontmoeten. Diegene zou hem uiteindelijk naar Dick James brengen die het album zou overhandigen. Om vijf uur in de middag werd de plaat voor het eerst aan de hele wereld gepresenteerd via de woelige wateren van het zendschip. Het gebeurde in het programma ‘It’s All Happening’, een soort uit-agenda voor hip London. Ed Stewart had de eer maar natuurlijk was heel Radio London uitgerukt op de boot om te luisteren naar het nieuwe Beatle kunstwerk. De opwinding van elk Beatle product was gigantisch. Onder de DJ’s was ook John Peel. Na verluidt moest hij zelfs huilen om dit nieuwe geluid waarop Ed besloot dat Peel de show mocht overnemen. Iedereen was zo enthousiast dat plaat vaker dan één keer werd gedraaid die avond.
Wel werd er uiteindelijk iedere twintig seconde een jingle van Radio London gedraaid over de tracks heen (!!) om te voorkomen dat andere radiostations of particulieren het album gingen bootleggen. Uiteindelijk was de opwinding zó groot dat Radio Caroline besloot om het toch één op één van Radio London te kopiëren, inclusief alle jingles van de concurrent! Ongekend.
Dick James had niets tegen EMI gezegd. Uiteraard waren de bazen van het platenlabel razend. The Beatles zelf hadden er geen problemen mee. Ze waren groot fan van ‘The Pirate Stations’ en het dwong EMI zelfs om de plaat eerder uit te brengen dan aanvankelijk de bedoeling was. De muziekbladen ‘Disc’ en ‘ Music Echo’ kregen geen promo kopie opgestuurd en ze moesten dus een recensie schrijven aan de hand van de klanken van hun transistor radio.
DJ en vriend van The Bealtes Kenny Everett was inmiddels niet meer werkzaam bij het piratenschip. Hij had een programma bij de grote BBC. Hij kreeg pas veel later zijn première. Op 20 mei. En vanwege de strenge restricties van de BBC mocht hij niet eens het hele album draaien.
– Tim op het Broek –