Na een jaar of tien Beatlesfan te zijn en de hoop allang te hebben opgegeven, sloeg het nieuws in als een bom toen Paul McCartney bekend maakte weer te gaan toeren. Ik weet niet goed meer hoe het nieuws bij me kwam. Het was 1989, dus internet en e-mail was er nog niet. Ook kan ik me niet herinneren dat het in de kranten heeft gestaan. Hoe dan ook, mijn hart klopte mijn borstkas uit toen ik het hoorde. Paul McCartney in Nederland, hoe is het mogelijk... Er stonden twee concerten gepland, later werden dat er vier vanwege de grote belangstelling. Kaarten bestellen kon via Beatles Unlimited en ik besloot twee keer te gaan, 2 keer ƒ 49,50. Een Godsvermogen voor mij in die tijd.
Met mijn net 18 jaar bezocht ik mijn allereerste popconcert ooit, in Ahoy Rotterdam, helemaal alleen. Ik was er lekker op tijd en sneakte mezelf een beetje vooraan in de toch al behoorlijke rij. De wachtenden in de rij zagen kennelijk de hongerige ogen en stonden oogluikend toe dat ik me niet aan de ongeschreven wachtrij-regels hield. Ik wist een plek te veroveren vlak vooraan het podium en de spanning liep met de minuut wachten op. Tot het licht plotseling uitging, de zaal begon te juichen en het voorprogramma startte.
De eerste live-aanblik van mijn grote held zal ik nooit vergeten.
De inmiddels beroemde voorfilm had stevige uitwerking op het publiek met de indringende dierenleed beelden en het beeld van de Chinese activist, standvastig protesterend voor de tank op het Tiananmen plein. Maar toen er na de vallende speerwerper groot op het driedelige scherm N-O-W verscheen en in mijn linker ooghoeken McCartney het podium op kwam, denderde het uitverkochte Ahoy finaal over me heen. Fantastisch. De eerste live-aanblik van mijn grote held zal ik nooit vergeten. Het gezicht dat me was ingeprent vanuit de duizenden foto’s en filmbeelden die ik had gezien, stond nu op nog geen 10 meter afstand voor me.
Wat volgde was een zinderende show met veel nummers van zijn sublieme album Flowers In The Dirt, vele Beatles klassiekers en natuurlijk Live And Let Die, met vuurwerkbommen die toen nog onverwacht en knalhard insloegen. Drie uur lang genieten en van de ene verbazing in de andere vallen.
Wat was hij goed bij stem, wat een geweldige show zette hij neer en hoe was het mogelijk dat deze door mij geëerde grootheid op zo’n korte afstand van mijzelf zijn kunsten stond te vertonen.
Als ik terugdenk aan dit memorabele McCartney moment, mijn eerste concert van de grootmeester himself, zie ik twee beelden nog altijd op mijn netvlies. Paul die in mijn linker ooghoek het podium opkomt en waar ik HEM voor de allereerste keer in levende lijve voor me zie.
Maar het andere beeld was misschien nog wel indringender. McCartney, die een flitsende versie speelt van I Saw Her Standing There, midden op het podium, met zijn karakteristieke en befaamde Höfner in zijn handen. Ik zie de vingers nog altijd vlekkeloos over de ranke hals van de beroemde bas bewegen. Jawel, vlekkeloos. Dit nummer spelen en zingen tegelijkertijd is een hele klus, zo heb ik uit betrouwbare bassistenbron vernomen. Maar McCartney flikte het, zoals hij dat nog altijd flikt. Het liet op mij een onuitwisbare indruk achter.
Ik heb McCartney nog vaak live aan het werk mogen zien sindsdien, maar dat eerste concert is me nog altijd erg dierbaar. Het was één van de mooiste ervaringen uit mijn leven. De magie van dat moment zal, denk ik, nooit meer worden overtroffen. Met het verdwijnen van McCartney’s krachtige en veerkrachtige stembereik verdwijnt voor mij ook steeds meer de magie die er altijd was tijdens zijn concerten. Het doet pijn om de onmiskenbare aftakeling te horen. Zijn stem zal nooit meer zijn wat ‘ie geweest is. Maar zijn instrumentbeheersing blijft onovertroffen. Beatle Paul is nog altijd baas boven baas door I Saw Her Standing There tot op de dag van vandaag in zijn setlijst op te nemen. En als hij dát niet meer kan is het echt gedaan met de oude meester.
– Luc van Gaans –