Jim Berkenstadt is de schrijver van het pasverschenen boek ‘The Beatle Who Vanished’ over Jimmie Nicol, de drummer die in juni 1964 Ringo Starr 13 dagen verving tijdens de tournee van The Beatles die hen onder meer naar Nederland zou brengen. Daarnaast is Jim een rock ’n roll detective. Beatlesfanclub.nl sprak met hem.
Je hebt een boek geschreven over Jimmie Nicol,daar gaan we straks over praten. Maar ik wil eerst weten: je bent een rock ‘n’ roll detective. En mijn beeld van een detective is gebaseerd op dat stereotiepe beeld uit die jaren ’50 films, met een lange regenjas en een fles whiskey, op zoek naar vrouwen die overspel plegen. Maar wat is een rock ‘n’ roll detective?
Toen ik begon met het research plegen naar bands en zo — en dat heb ik veel gedaan — en ik heb ook research gepleegd voor het bedrijf van The Beatles, Apple Corps en voor George Harrison en de erven van George Harrison en het bedrijf Harissongs… toen ik daarmee bezig was zocht ik naar een naam voor mijn bedrijf en ik moest natuurlijk meteen denken aan rock ‘n’ roll omdat dat het soort muziek is waarvoor ik research pleeg, hoewel ik ook wel ook andere onderzoeken heb gedaan naar blues en zo. Maar ik wilde iets wat catchy was maar ook uitdrukte waar ik mee bezig was. Kasten doorzoeken en zoeken naar opnames die nog nooit zijn uitgebracht of zoals bijvoorbeeld werk voor de George Harrison-film Living in the material world.
Ik was de daar historische consultant voor Martin Scorcese en Olivia Harrison en op een dag belde ze omdat ze op zoek waren naar een bepaalde magazine uit 1966. En vervolgens probeer ik een goed exemplaar te zoeken, want ze willen het natuurlijk filmen en in de film stoppen. Dus zoeken en praten met mensen die er bij waren. Soms krijg ik een telefoontje dat ze bezig zijn met een digitaal geremasterd album en ‘we willen weten of je kan uitzoeken wie er op de sessies meespeelde met George Harrison of James Taylor’. En dan probeer ik mijn contacten in de muziekwereld aan te spreken en praat ik met een of twee mensen waarvan ik weet dat ze aan die sessies meededen en die een goed geheugen hebben zoals Klaus Voormann of Jim Kelter in het Beatleswereldje.
Die speelden ook mee op bijna elke sessie van met name George Harrison en John Lennon…
Ja daar lijkt het wel naar… en als je met mensen daarover praat is het een van de beste manieren om informatie te krijgen over wat lang geleden gebeurd is. Een ander voorbeeld was toen Apple en de Harrison’s de DVD van The Concert for Bangladesh opnieuw uitbrachten, ze vragen hadden over de lokatie waar de repetities plaatsvonden, dus heb ik contact gezocht met mensen die daar aan hadden meegedaan. Dus het is niet zo zo spannend als het zoeken naar overspelige vrouwen maar voor mij is het erg leuk om in de archieven te duiken en terug te gaan in de tijd en antwoorden te zoeken op vragen uit de muziekhistorie, wat me uiteindelijk gebracht heeft op het Jimmie Nicolverhaal.
Ik vroeg me altijd of waarom er maar een zin aan hem gewijd wordt in de Beatlesgeschiedenis en in de Britse muziekhistorie wordt hij helemaal niet genoemd. En toen dacht ik: waarom hebben ze hem gekozen? Wat was er zo bijzonder aan de keuze voor Jimmie Nicol en waarom deed hij het zo goed tijdens die tour, waarom was hij zo goed voorbereid als drummer, om Ringo’s drumstijl zo over te nemen en waarom kon hij zo goed met alle gekte omgaan van het touren en de druk van het touren. Hij leek daar erg goed tegen bestand te zijn. En de laatste vragen die ik zelf had gingen over hoe het met die gozer vergaan was na die periode. Ik bleef dingen horen van musici die met hem samen hadden gewerkt, die hem vlak nadat hij teruggekomen was nooit meer gezien hadden. Ze vertelden dat ie gewoon op een dag verdwenen was en ik had dus vele vragen. En voor mij is het doel van een goede rock ‘n’roll detective om al die stukjes van die puzzel te verzamelen en het boek niet te schrijven voordat je al die stukjes hebt samengevoegd en het verhaal compleet hebt.
Laten we 50 jaar terug in de tijd gaan, het is 1964. Ringo’s amandelen zijn ontstoken en hij ligt in het ziekenhuis en er is een tour gepland door Azië en natuurlijk Holland. Waarom kozen ze voor Jimmie Nicol? Hij was nagenoeg onbekend.
Klopt. Zoals jullie lezers zullen zien was Jimmie Nicol niet de eerste die ze voor de baan kozen, maar naar mijn mening was hij wel de beste. Het voerde eigenlijk terug naar de clubs en koffiehuizen in Soho waar ze zochten naar iemand die Ringo kon vervangen. Maar zelfs daarvoor was er veel frictie omdat [Beatlesmanager Brian] Epstein wist dat The Beatles niet onder de tour uitkonden, ze konden ‘m niet uitstellen.
Destijds hadden de contracten geen zogenaamde ‘outclause’, een clausule dat je van je verplichtingen ontslaat bij ziekte. Dus als je denkt aan alle voorbereidingen die waren getroffen… hotelreserveringen, limousinereserveringen, de huur van apparatuur, veiligheid, alle tickets waren verkocht, alle programmaboekjes waren gedrukt, alle fans keken reikhalzend er naar uit dat The Beatles in aantocht waren, het had zowel financieel als qua publiciteit een ramp geweest als The Beatles niet waren gegaan. En Epstein wist dat en legde dat uit aan John, Paul en George. Maar George was echt het geweten van The Beatles en de geest van de groep. En George zei ‘maar we zijn niet The Beatles als Ringo Starr geen deel uitmaakt van de groep dus ik ga niet.’ Dus er was veel interne spanning en ze moesten eerst George overtuigen dat hij iedereen zou teleurstellen en dat hij de groep zou teleurstellen op een enorme manier als The Beatles niet gegaan zouden zijn.
Maar je zou dan verwachten dat The Beatles waarschijnlijk zelf een drummer zouden kiezen, iemand uit hun Hamburgtijd of zo, maar hij lag niet voor de hand…
Nee Jimmie Nicol lag niet voor de hand maar ik ontdekte wel dat er twee contacten waren geweest tussen hem en The Beatles voordat hij werd gekozen. De eerste was dat Brian Epstein naar een sessie ging in het voorjaar van 1964, ik geloof in maart of april en het was een opnamesessie van Tommy Quicky en Quickly was een van Epsteins artiesten.
Hij nam Tip of My Tongue van Lennon en McCartney op.
Precies en ik kreeg van de BBC de beelden van Epstein die in zijn limousine op weg was naar de Pye-studio’s om Tommy Quicky te helpen met de repetities en de opname van het nummer. En op die beelden laten ze zien hoe ze hij de studio in gaat en op de achtergrond zie je de grote witte basdrum met daarop de letters CS en daaronder Jimmie Nicol. En CS staat voor Cyril Stapleton en Jimmie Nicol speelde in zijn bigband voordat hij studiosessies ging doen. En hij had die natuurlijk meegenomen en je ziet dus Jimmie Nicol terwijl hij zijn drums opzet en je ziet dat Epstein het overziet en door het studioraam kijkt als ze opnemen en daar drumt Jimmie met Tommy Quickly. En Epstein, die erg op details gefocust was, zag dat Jimmie een uitstekende en professionele sessiedrummer was. En de andere aangelegenheid was dat Jimmie Nicol in mei 1964 de reguliere drummer had vervangen in Georgie Fame and the Blue Flames en die waren destijds de meest populaire liveband in Londen en ze speelden veel rock en r ‘n’ b en blues en Paul McCartney, die toen nog vrijgezel was, kwam regelmatig bij die groep, ze hadden veel nachtoptredens en jamsessies en Paul ging daar vaak heen en raakte goed bevriend met Georgie Fame en zoals je in mijn boek kunt lezen is op die cruciale dag dat Ringo ziek werd door Paul een telefoontje gepleegd met Georgie Fame en hij vroeg volgens Fame:’he, we gaan op tournee en ben jij in staat om Jimmie Nicol aan ons uit te lenen omdat Ringo ziek is.’ En Georgie zei ‘Tuurlijk kan je hem gebruiken’ dus was Jimmie Nicol wel bekend maar de rest moeten ze maar in mijn boek lezen. Er waren nog meer drummers op het oog.
Vervolgens was er vlak voordat ze op tournee gingen een repetiesessie in Abbey Road en mij staat bij dat er een kort fragment van is, ofwel geluid of beeld.
Volgens mij duurt het ongeveer 30 seconden en als je het nog een keer ziet valt het op dat hoewel John en Paul lijken te lachen naar de camera en Jimmie aan het drummen is, George niet heel erg gelukkig lijkt met de situatie en zelfs doet alsof hij een stomp uitdeelt naar Jimmie op die beelden, dus dat is erg sprekend. En er was ook een man die zanger was en waarmee Jimmie sessies gespeeld had en die ook bij die sessie aanwezig was en ik heb hem geïnterviewd en hij geeft een getuigenverslag van wat er toen allemaal gebeurd is tijdens die sessie, maar Jimmie kende zo’n beetje al Ringo’s drumwerk op de nummers die op de setlist stonden, wat iedereen duidelijk verbaasde en verheugde want er was letterlijk maar een paar uur om nog te beslissen wie de tijdelijke drummer zou zijn en Jimmie Nicol had niet eens een paspoort en een koffer destijds. Die ooggetuige heeft hem een rode koffer geleend en Mal Evans geloof ik zorgde voor een paspoort, maar er was niet eens tijd om een podiumoutfit voor hem te maken dus moest Jimmie Nicol die van Ringo dragen en dat paste niet goed want Jimmie was fors en Ringo veel dunner. Dus zo kort dag was het allemaal.
Vervolgens gaan ze naar Amsterdam waar het absolute chaos was met de rondvaarttour door de grachten en het concert in Hillegom en later in Blokker. Het moet overweldigend voor hem geweest zijn. Hoe ging hij daar mee om?
Het was net alsof hij een hert tussen de koplampen was. Die te verstijfd is om te bewegen als hij opdoemt voor je auto. Als je naar de hoes van mijn boek kijkt zie je een foto waarop hij er uit ziet als zo’n hert tussen de koplampen en dat was nog voordat de tour begon, hij poseerde alleen maar voor de media tijdens die gelegenheid in Abbey Road. Later, dat kun je ook in het boek lezen, gingen ze na het eerste concert terug naar het hotel en het was complete chaos om terug te komen naar het hotel. En ze keken uit het raam en je kent die scenes van hoe de meisjes luider begonnen te gillen als ze voor het raam kwamen staan en Jim was zo geschokt dat hij zich omkleedde in normale kleren en hij ging het hotel uit en hij deeds iets interessants: hij ging tussen al die meiden staan en keek naar boven naar de andere Beatles voor het hotelraam. Hoewel hij al met andere rockartiesten op tournee was geweest en wat succes had gehad, had hij nog nooit zoiets meegemaakt.
Op zoiets kun je je ook niet voorbereiden
Klopt en later zei hij ook zoiets van ‘mensen kwamen naar onze hotelkamer en gaven ons scandinavische meubels en wat we ook maar wilde eten op welk moment’ en dat was ongehoord toen hij met andere bands door Engeland tourde en waar het soms zelfs moeilijk was om iets te eten te krijgen na een laat optreden omdat de restaurants al gesloten waren en veel hotels alleen Bed and Breakfast waren en er dus niks meer te eten was. En hier nu was er een overdaad aan voedsel, alcohol en vrouwen en alles wat je maar wilde werd naar de hotelkamer gebracht.
Maar er was veel teleurstelling bij de fans, zo begrijp ik van veel Nederlandse fans, iedereen wilde Ringo Starr maar ze kregen Jimmie Nicol…
Klopt daar voelde hij zich rot over denk ik, want hij probeerde te helpen maar hij realiseerde zich wel dat de fans de originele drummer wilden hebben maar daar kon hij of niemand anders iets aan doen omdat Ringo in het ziekenhuis lag.
Toen hij voor de Nederlandse TV geinterviewd werd antwoordde hij op de vraag over hoe het ging ‘Ik kan nooit compenseren wat Ringo doet’. Maar werd hij geaccepteerd door de andere Beatles?
Ik denk van wel, ik heb veel video’s bekeken en elk interview gelezen dat ik kon vinden, inclusief een aantal die nog nooit zijn uitgebracht, opnames die mensen maakten toen ze hem vragen stelden en ik kreeg de indruk dat hij het meest close was met John en Paul hoewel George hem wel ging accepteren toen hij zich eenmaal realiseerde dat ze met een ander op tournee zouden gaan en hij was erg vriendelijk tegen hem, maar in veel van de documantairebeelden zien je hem bijvoorbeeld naast John in het vliegtuig, over en weer grappen makend en gebaseerd op veel wat na de tour gebeurde, waar Paul min of meer de beschermengel was van Jimmie hier en daar, lijkt het alsof John en Paul het goed met hem konden vinden.
Ze toonden hem veel respect omdat zoals je bijvoorbeeld op veel van de bootlegs van die concerten je hoort hoe ze hem aankondigen. Ze zeggen dan dingen als ‘het spijt ons dat Ringo ziek is en dat hij er niet is, maar geef een applaus aan Jimmie Nicol’ dus dat was erg aardig. Ik heb veel documenten gezien van de Australische promotors en de briefwisseling tussen de promotor en het kantoor van Brian Epstein en in bijna altijd stond Epstein er op dat hij niet anders behandeld zou worden dan de andere Beatles. Hij moest meerijden in de open wagen met The Beatles en hij hoort zijn eigen plaats te krijgen in de Beatlessuite enzovoort enzovoort. Dus elke moeite werd gedaan om Jimmie op zijn gemak te stellen en hem te respecteren.
Maar dan neemt Ringo zijn rol weer over in Australië…
Ja en op dat moment wordt het allemaal wat vreemd omdat tijdens de laatste de laatste persconferentie Jimmie zich realiseert dat het allemaal voorbij is en hij ziet vijf Beatles en hij ziet dat alles weer lijkt te veranderen en de andere Beatles alleen nog maar met Ringo praten en hij voelt zich een buitenstaander dus tijdens die persconferentie begint Jimmie op eigen houtje met een reporter te praten en hij vertelt wat hij gaat doen als hij The Beatlestour verlaat. En hij verstoort daarmee de Beatles terwijl die ook praten en Derek Taylor moet naar hem toe om hem tot de orde te roepen.
En Brian Epstein werd daar erg boos over en meteen na afloop van de persconferentie stapt hij op hem af en zegt ‘dat was het, pak je koffer en je vertrekt morgen en Jimmie was door een zangeres met de naam Francis Fay gevraagd terug te komen naar Sydney en zij was destijds erg populair en nam voor Capitol platen op en hij zou nog wat met haar optreden en vervolgens zou ze hem meenemen naar Amerika waar hij beter wilde leren drummen en wat sessies zou gaan doen. En Epstein zei: ‘Je gaat niet naar Sydney, ik heb al een ticket gekocht naar Londen en je gaat daarheen’. En bij Jimmie viel dat slecht was hij was een trotse onafhankelijke man en hij hield er niet van om zo toegesproken te worden en hoe alles eindigde. En ik denk dat hij bepaalde verwachtingen had dat omdat hij steeds beter speelde met de band en ze muzikaal steeds meer een eenheid werden – en hij dacht dat omdat Ringo Starr daarvoor Pete Best na twee jaar vervangen had en ze nu weer twee jaar verder waren, ze misschien Ringo zouden vervangen door hem.
Dacht hij dat echt?
Ja dat denk ik, gebaseerd op interviews die hij later gaf in 1984 en die ik gevonden heb. Misschien dacht hij dat niet op die dag zelf maar naar mate de tijd verstrijkt hebben mensen meer de kans om de geschiedenis te laten bezinken en natuurlijk veranderen we altijd van mening en filosofieën als we ouder worden dus ik kan mij alleen baseren op wat er is vastgelegd en wat ik heb gehoord.
Hij kreeg als dank een gouden horloge geloof ik?
Ja, het was vooral als een aardige geste bedoeld maar omdat The Beatles ook die Liverpoolse humor hebben was het ook een soort grap omdat als je lang voor een bedrijf hebt gewerkt je bij je afscheid een gouden horloge kreeg, in ieder geval in Amerika. En ik denk dat hij het eerst leuk vond dat ie ‘m kreeg maar na verloop van tijd werd het horloge het symbool van zijn meningsverschil met Brian en de teleurstelling dat hij niet mocht blijven als drummer en dat ze hem wegduwden en hem dwongen terug te treden. In het boek kan je ook lezen wat er met het beroemde horloge is gebeurd en ik ga het niet verklappen maar dat horloge is een aantal keer de wereld over geweest en het is weer opgedoken nadat ik met het boek klaar was. Maar dat gebeurt als je een boek schrijft, als ze daar achter komen, komen ze ineens uit de kast en roepen ze ‘oh ik heb nog een verhaal, ik weet dit en dat, had me maar gebeld’, maar ik denk dat ik wel wat over ga schrijven op mijn rock ‘n’ roll detective blog over het voortdurende verhaal over het horloge en als er een nieuwe versie komt zal ik het ook in het boek opnemen.
En Jimmie duikt nog een keer op in de Beatleshistorie want hij is de inspiratie voor het nummer ‘Getting Better’ en dan lijkt hij volledig te verdwijnen.
Dat lijk er op maar hij verdween niet geheel van mijn radarscherm op dat punt omdat ik kon vaststellen wat hij toen aan het doen was. Ik zou zeggen dat hij zijn leven na The Beatles doorbracht in een poging om artistiek en muzikaal met The Beatles te wedijveren en hij deed er verscheidene pogingen toe met verschillende bands en met verschillende projecten. Maar het lukte nooit, ik bedoel, wie heeft ooit met The Beatles kunnen wedijveren op dat niveau. Ze zijn de belangrijkste band van de 20e eeuw en zelfs in het eerste decennium van de 21e eeuw hadden ze de bestverkochte CD steeds van het jaar, jaren nadat ze uit elkaar zijn gegaan, dus hoe kan je daar mee wedijveren? Maar hij probeerde het wel en ik vond zijn vele muzikale ondernemingen, totdat hij besloot om weer te verdwijnen en de muziekwereld geheel te verlaten. Vervolgens zat hij een tijd in de bouw en deed hij verbouwingen,En Jimmie duikt nog een keer op in de Beatleshistorie want hij is de inspiratie voor het nummer ‘Getting Better’ en dan lijkt hij volledig te verdwijnen.
Dat lijk er op maar hij verdween niet geheel van mijn radarscherm op dat punt omdat ik kon vaststellen wat hij toen aan het doen was. Ik zou zeggen dat hij zijn leven na The Beatles doorbracht in een poging om artistiek en muzikaal met The Beatles te wedijveren en hij deed er verscheidene pogingen toe met verschillende bands en met verschillende projecten. Maar het lukte nooit, ik bedoel, wie heeft ooit met The Beatles kunnen wedijveren op dat niveau. Ze zijn de belangrijkste band van de 20e eeuw en zelfs in het eerste decennium van de 21e eeuw hadden ze de bestverkochte CD steeds van het jaar, jaren nadat ze uit elkaar zijn gegaan, dus hoe kan je daar mee wedijveren? Maar hij probeerde het wel en ik vond zijn vele muzikale ondernemingen, totdat hij besloot om weer te verdwijnen en de muziekwereld geheel te verlaten. Vervolgens zat hij een tijd in de bouw en deed hij verbouwingen.
Heb je hem ontmoet?
Nou… ik denk dat als ik dat verklap, ik het eind van het boek verklap! Maar ik vertel je wel dat ik voor de research van mijn boek ben afgereisd naar Londen en Sydney en Adelaide en Melbourne, niet alleen omdat ik op zoek was naar informatie maar ook naar Jimmie Nicol. En daarover gaat het laatste hoofdstuk van het boek.
Je moet wel een groot Beatlesfan zijn!
Ja, net als jij!
Heb je ooit een van The Beatles ontmoet?
Ik heb Paul McCartney ontmoet, ik heb Ringo Starr ontmoet en Pete Best en Chad Newby, ik heb gecorrespondeerd met George Harrison maar ik heb John Lennon nooit ontmoet. Ik prijs mij gelukkig dat ik mocht werken voor George Harrison toen hij nog leefde. Hij schreef me trouwens nog een hele lieve kaart vlak voordat hij overleed. The Beatles hielden van kaarten sturen en George stuurde me een ansichtkaart nadat ik werk had verricht voor de heruitgave van All Things Must Pass.
En is je mening over ze veranderd nadat je ze daadwerkelijk ontmoet hebt? Of stelden ze teleur?
Nee ze stelden zeker niet teleur. Paul is de aardigste, meest normale mens die ik ooit heb ontmoet. Hij kan praten met iemand in een bus of een president van een land. Hij is een van de mensen die overal en altijd met iedereen kan praten en ik denk dat hij echt van mensen houdt. Waarom zou hij anders de hele wereld afreizen en touren voor zo veel publiek? Hij houdt van optreden en ik denk dat hij van het applaus houdt en van nummers opnemen, maar hij is een oprecht aardige kerel. Als je met hem praat is hij op je gefocused en kijkt hij je in je ogen aan en is hij niet afgeleid over waar hij nog heen moet of wat hij nog moet doen. Hij interesseert zich in wat mensen zeggen. En George Harrison leek me een aardige man, we hebben elkaar echter nooit ontmoet. Het meeste werk dat ik voor hem verrichte was via zijn persoonlijke assistente en die zei dingen als ‘Oh, George was erg tevreden over dit of dat en hij vraagt je dit of dat te doen. Als je er over nadenkt…. die Beatles konden de hele dag wel doorbrengen met mensen die met ze wilden praten, ze zijn druk. Maar ik denk dat ze interessante rijke en drukke levens hebben gehad en ik denk dat ze het gevoel hadden dat ze al een heel leven hebben doorgebracht in de jaren ’60.
Je werk voor The Beatles is geweldig, je hebt heel veel voor ze gedaan? Zit er nog iets in de pijplijn of mag je daar niks over vertellen?
We kennen hier de uitdrukking: ‘Ik kan het je wel vertellen maar ik moet je daarna vermoorden!’ Nee, als ik aan zo’n project werk die nog niet uitgekomen zijn mag ik er niet over praten al zou ik het wel willen. Maar laten we zeggen dat The Beatles niet stilzitten, ze hebben altijd plannen voor de toekomst en het interessante is dat ze altijd deadlines hadden, je moet zo veel albums uitbrengen en films en tours en nu zijn ze op een punt beland waar ze kunnen zeggen: als het project af is en het is goed gedaan, dan komt het uit, maar niet voordat het echt excellent is en ze er tevreden over zijn.
En de kwaliteit is echt beter geworden de laatste jaren als ik dat mag zeggen.
Oh zeker, de uitgaves en de technologie heeft ze in staat gesteld de kwaliteit van de opnames beter uit te brengen en de films te restaureren. Ik werkte aan de DVD Help! toen die opnieuw werd uitgebracht en we werkten aan de tweede disc met de documantaire over de totstandkoming van Help! En het was geweldig om te zien hoe ze homemovies die ik gevonden had helemaal restaureerden en die lieten ze er goed uit zien. En weet je wat ‘easter eggs’ zijn?
Jazeker [het zijn verborgen extra’s op een DVD]
Die heb ik voor ze gevonden!
Dat waren toch radiocommercials geloof ik?
Heel goed! Jij bent echt een fan!
Ze zaten ook op Magical Mystery Tour maar terug naar het boek. Staat er nog een in de planning na het Jimmie Nicolverhaal?
Ik vind het wel grappig want ik ben zo’n zeven jaar met het boek bezig geweest. Zo’n zes jaar met de voorbereiding en een jaar met het daadwerkelijke schrijven en je krijgt altijd die vraag als je net een boek hebt uitgebracht. Het is lastig om daar over na te denken want zo’n boek schrijven bestaat uit twee delen, het schrijven en de promotie en dat kost tijd en je denkt ‘ohh ik moet weer een boek schrijven want iedereen wil weten of er nog eentje komt maar ik heb er op dit punt eigenlijk niet heel erg over nagedacht al denk ik wel dat er ergens in mij nog wel een boek huist maar ik wil wel dat het een interessant boek is en het hoeft niet eens over The Beatles te gaan. Ik heb ook een boek geschreven: Nevermind Nirvana over hoe Nirvana die befaamde plaat Nevermind maakte en ik vind het interessant om te zien hoe de circel weer rond is…
Nadat Paul McCartney met Nirvana speelde!
Ja nadat Paul McCartney met Nirvana speelde en met mijn vriend Butch Vig die de studioversie produceerde en ook het Nirvana album Nevermind. Dus alles grijpt in elkaar over en dat is interessant.
Waarom moeten ze jouw boek kopen?
Dat zal ik je vertellen. Als het Beatlesfans zijn zullen ze er van genieten omdat ze het een inzicht geeft in de tour en de dertien dagen dat Ringo er niet bij was en het is een deel van het verhaal dat nooit eerder verteld is. En ik denk dat als ze geen Beatlesfan zijn het nog steeds interesant is want het geeft antwoord op de vraag : wat gebeurt er met iemand nadat iemand 13 dagen beroemd is geweest en de krantenkoppen heeft gehaald? Hoe gaat iemand daar na afloop mee om nadat iemand is blootgesteld aan een dergelijke beroemheid, wat doet het met ze? En hoe gingen ze daar mee om de rest van hun leven? En dat maakt het een aantrekkelijk verhaal en verder zitten er ook elementen in over chantage en verraad, drugs en scheidingen en faillisement en dan nog het mysterie of hij nog leeft of niet. Dus zijn er genoeg redenen om het met plezier te lezen zelfs als ze niet specifiek geïnteresseerd zijn in The Beatles.
Waar kan het boek gekocht worden?
Het kan bij de diverse websites van Amazon worden besteld en volgens mij ook over een paar weken bij Barnes and Nobles maar je kunt het ook heel makkelijk bestellen via de website www.thebeatlewhovanished.com en daar kan je het ook direct kopen via paypal of creditcard. Het is uitgegeven door mijn uitgeverij rockandrolldetective Publishing.
© Interview Ron Bulters – Beatlesfanclub NL