Fotograaf Nico Koster had een expositie in het Grevenbichtse podiumkerkje zijn fotocollectie rond John Lennon en Yoko Ono.
Nico, we gaan terug naar maart 1969, vertel, hoe kwam je in het Hilton-hotel terecht?
Nou, dat was zo, ik werkte toen bij de Telegraaf en ben toen met Henk van der Meyden meegeweest, welbekend van de Prive-pagina en ik liep gewoon met hem mee, ik was zijn fotograaf, vandaar dat ik een mooie introductie had natuurlijk om bij John Lennon te komen. En dat hebben we dus dagelijks gedaan, elke dag een uurtje omdat ‘ie dan weer de belevenissen van John opschreef en daar maakte ik een fotootje bij. Zodoende ben ik een keer of zes, zeven geweest indertijd.
En je was toen 27 jaar oud destijds?
Nee, in 1969 was ik 29.
Maar Beatlesfan?
Ja, natuurlijk, zo’n onderwerp laat je niet schieten als je de kans krijgt.
Want wat deed je nu normaal? Gewoon nieuwsfoto’s neem ik aan?
Ja, sport, kunstenaars, bijzonder veel kunstenaars. Ik heb Karel Appel gefotografeerd en Corneille, de hele Cobragroep, wel bekend misschien, en Chagall en De Kooning.
Maar Lennon was natuurlijk wel bijzonder?
Ja, Lennon was natuurlijk prachtig, dat had ik nooit willen missen. Ik ben ook blij dat het gelukt is, alhoewel, er was wel een groot probleem, toen ik eenmaal de foto’s gemaakt had — en die zijn ook goed in de krant gekomen, dat was geen punt verder — maar ik was de negatieven kwijt en dat heeft zeker 40 jaar geduurd voordat ik ze terugvond. De negatieven die had ik namelijk keurig in een mapje gedaan ook, zoals het hoort, maar in een verkeerde ordner opgeborgen van mijn kinderen en laatst gaf ik die aan mijn dochter, 40 jaar later en toen kwam zij met die map tevoorschijn en zei ‘Ja, pa, wat is dit nu? Ik zie hier allemaal foto’s van twee mensen in bed en dat ben ik helemaal niet.’ ‘En wat staat er dan nog meer op?’, ‘Ja Bed Peace en Hair Peace’. Dus ik zeg ‘Nou kom maar gauw langs want die foto’s heb ik 40 jaar naar gezocht.’ en toen kreeg ik ze terug en dat was juist op een mooi moment omdat het exact 40 jaar na dato was, op een maand na, dat ze daar waren dus ik kon ze meteen goed gebruiken voor een tentoonstelling en dat is toen toch wel aangeslagen. In het Hilton-hotel hing er een serie… overal eigenlijk.
Laten we nog even teruggaan naar maart 1969, hoe was nou de sfeer in die hotelkamer?
Heel gemoedelijk, dat was gewoon jij en jou en Van der Meyden maakte daar zijn interviewtjes en zijn verhaaltjes en vooral Yoko Ono maar ook John Lennon waren niet iets speciaals… hoewel het natuurlijk wel speciale mensen waren, waar je toch wel tegen op kijkt, maar daar was eigenlijk geen sprake van, dat ging prima allemaal.
En hoe was de rolverdeling, was die gewoon 50/50 tussen John en Yoko?
Ja, natuurlijk, gezien waar het om ging, Hair Peace, Bed Peace, de vredesbedoelingen, de oorlop in Vietnam, noem maar op, dat verhaal wilden ze natuurlijk kwijt en dat deden ze bij Van der Meyden prima natuurlijk.
En wat was je eigen idee bij dat concept om een week in bed te blijven liggen voor de vrede?
Ik vond het alleen maar prachtig natuurlijk. De kunst was om ze juist uit bed te krijgen en dat is ook gelukt want ik zei ‘zullen we nu eens een foto maken van de lunch of het diner’ want als ze constant in bed zitten, dat is ook wel aardig, maar dan heb je steeds dezelfde foto’s, maar toen ze er uit gingen…. ja, dan verandert alles, ze werden ook heel veel vrijer ineens, dat officiële was er af. Het werd veel informeler. Dat kan je wel zien aan de foto’s bijvoorbeeld. Er zitten er bij dat John Lennon’s voeten worden gemasseerd terwijl ie aan de telefoon zit, dat is een van de foto’s die hier hangt. Normaal kan je zoiets nooit fotograferen natuurlijk. Het is redenlijk intiem natuurlijk.
Ik vind de mooiste foto’s eigenlijk de alledaagse foto’s..
Ja recht voor z’n raapfoto’s, die niet geposeerd zijn. Maar dat is altijd zo, maar die spanning viel ook gewoon weg, het was heel gemoedelijk. Hij heeft ook zelfs tekeningetjes gemaakt, ik heb nog wel wat tekeningen van hem en zo.
Ik zou een map met hem uitgeven namelijk met zeven tekeningen van die zeven dagen. Die heeft ie inderdaad gemaakt en nu zou dat geen probleem zijn maar ik kon het toen niet zo snel uitgeven dus dat is dan weer misgegaan.
Maar wel gekoesterd toch? Ik neem aan nooit overwogen om dat soort dingen te laten veilen? Ook de negatieven niet?
Nee hoor, geven we een keer aan de kinderen. De negatieven ook niet, ja misschien een keer voor een goed doel, dat weet ik niet. Ik heb er veel plezier van, van die foto’s. Ze worden wekelijks, maandelijks nog gebruikt, hier en daar, links en rechts. Het is een document.
Is dat nog ooit overtroffen? Was dit het artistieke hoogtepunt?
Van mij? Nee dat was gewoon een serie. Ik heb wel meer dingen gemaakt. Het is daar niet bij gebleven hoor, gelukkig.Maar het was wel EEN hoogtepunt.
En wat waren andere hoogtepunten?
Ik heb gijzelingen gefotografeerd, dat was nog in mijn journalistieke periode, die waren heel goed, het treingebeuren. Die heeft de tweede prijs gewonnen met de World Press Photo in de categorie Hard Nieuws, dat is dus op een na het allerhoogste, maar er was een brandje in New York en die won het. Da’s toch jammer hè, dat het van een brandje moet afhangen! En een Zilveren Camera, dat soort dingen. Maar mijn specialiteit is eigenlijk kunstenaars fotograferen, die hangen in het atelier. Ik heb ook een boek gemaakt met Karel Appel en Corneille…Chadwick, dat is een beroemde Engelse beeldhouwer, Anton Heyboer niet te vergeten, Kees Verweij, nou al dat soort mensen.
Toch een weeklang met de Lennon’s opgetrokken..
Ja een uurtje per dag ongeveer.
Nou dat is toch meer dan menig persoon…En na die week, ooit nog een keer tegen het lijf gelopen?
Ja, twintig jaar later heb ik nog Yoko Ono nog een keer ontmoet, die kwam toen een kijkje weer nemen in de kamer, en in de hotelkamer heb ik nog een foto van haar gemaakt met haar zoon, Sean. En die heb ik dus samen gefotografeerd.
Kon ze zich dat nog herinneren?
Ja dat neem ik aan van wel!
Ja… de Bed-in wel, maar ook jou
Ja ik heb haar destijds ook al die foto’s gegeven die ik gemaakt heb. Die moet ze nog hebben natuurlijk.
U bent even oud als John Lennon
Ja hij is op 9 oktober geboren, ik 18 oktober. Weegschaal!
Toen hij werd doodgeschoten was u ook even oud, wat heeft dat met u gedaan?
Daar schrik je toch wel even van, dan komt het ook allemaal weer even als een film voorbij, wat je toen gedaan hebt. Ik heb toen ook indertijd dat optreden in Blokker nog gezien, moet ik ook nog foto’s van hebben, maar ik zou niet weten waar, maar ik heb ze wel. En de rondvaart door de grachten indertijd met The Beatles, dat de mensen spontaan in het water sprongen. Dat was wel emotioneel,
Wordt dat dan de volgende speurtocht, de foto’s van Blokker?
Hahaha, ik hoop het, maar die kom je plotseling tegen. Ik ben nu met een boek bezig, dat komt in september uit en ik hoop ze nog voor die tijd te vinden. Maar ik ben altijd al die archieven aan het napluizen en dan kom je toch zoveel dingen tegen die je ook eigenlijk een beetje vergeten ben en dat is reuzeleuk. Ik vond ook een paar gekke foto’s terug van Johan Cruijf, ja die zijn nu ook spannend. Toen was dat gewoon een voetbalwedstrijdje. Ik heb hem gewoon gefotografeerd ook in het prive-leven en zo. Hij bracht een keer met mij een bezoek aan Karel Appel in zijn atelier. Dat soort foto’s komen dan ook weer boven water en die kan je heel goed gebruiken worden.
En wordt dat dan een boek over je hele carrière?
Ja 40 jaar fotografie. In september, dus je zal het wel zien tegen die tijd!
© Interview Ron Bulters, foto’s Marijke Snel – Beatlesfanclub NL