“Like riding on a bus”

WebmasterBFNL Columns, I look at the world

Het was groots nieuws. De (online) kranten buitelden over elkaar heen. De één had een nog gevattere kop dan de ander:

TICKET TO RIDE Sir Paul McCartney spotted alone on a train out of London without a bodyguard or entourage

All aboard, Sir! Paul McCartney spotted on train at London’s King’s Cross without security

Ticket to ride: Paul McCartney spotted sitting alone on a train out of London

Ik zag steeds dezelfde foto. Een oudere man zat alleen in de trein. Hij las de krant, maar – zo stond in ieder begeleidend artikel – hij had ook op zijn telefoon zitten kijken (een ‘old school’ Nokia, mocht iemand dat interessant vinden).

Je zou je kunnen afvragen wat in godsnaam de nieuwswaarde is van een dergelijke bericht. Waarom staat dit in de (online) krant? En dan niet eens op één website, maar op – ik heb ze even snel geteld – minimaal elf verschillende websites.

Is het interessant dat iemand de trein van Londen naar Hastings neemt? Of was het misschien het feit dat op de foto slechts één persoon te zien was: een bijna lege trein, dat is toch een unicum?! Het kan toch zeker niet zo zijn, dat het bijzonder is dat iemand de tijd doodt door op de telefoon te kijken. 

Zet één stap in een ruimte met meerdere mensen en je zult zien dat het juist een wonder genoemd mag worden wanneer iemand niet naar een schermpje zit te staren.

Nee, het feit dat Paul McCartney de trein neemt, is ongeveer genoeg reden om te doen alsof het belangrijk wereldnieuws betreft.

En natuurlijk vinden wij het als fans stiekem bést interessant om te lezen dat Paul de trein neemt. Stel je voor dat jij ook in die trein had gezeten! Zou je op hem af durven te stappen om een praatje te maken en zijn handtekening te vragen? Of zou je verlegen in je stoel blijven zitten, terwijl je ondertussen je ogen niet kunt geloven? En ook geen foto durft te maken, want je wilt niet onbeleefd overkomen…

Ik ben bang dat ik volgens dat laatste scenario zou reageren, waarna ik mezelf de rest van mijn leven zou verwijten dat ik niet op durfde te staan om gedag te zeggen. Maar goed dat ik niet zo heel vaak de trein naar Hastings neem. En nu maar hopen dat Paul niet net komende maandagochtend óók in de trein naar Rotterdam stapt…

– Laura Alblas –