Recensie: The Analogues, The White Album (try out) in theater de Vest, Alkmaar 23 januari 2018

BFNLConcert-recensies, Nieuws


Waar bij Sgt. Peppers The Beatles alle registers op het gebied van productie open getrokken werden en de plaat in een even uitbundige hoes werd gestoken, gingen The Beatles in 1968 terug naar een soberder aangekleed album. Terug naar de basis was het devies. Dat wil niet zeggen dat de songs op The Beatles, beter bekend als The White Album, eenvoudig zijn. Denk aan de constante tempowisselingen in Happiness Is A Warm Gun, de merkwaardige tegenritmes in Everybody’s Got Something To Hide Except For Me And My Monkey en de geluidscollage Revolution No. 9. 
Derhalve wederom een uitdaging voor The Analogues om het album integraal live neer te zetten. De druk op de band werd verder verhoogd door de plotselinge noodgedwongen pas op de plaats van Jan van der Mey die vanwege gehoorproblemen rust moet nemen, zodat op het laatste moment Felix Maginn ingevlogen werd.

Theater De Vest in Alkmaar had op 23 januari de primeur met de eerste officiële try out van The White Album. Hoewel de komende tijd waarschijnlijk nog een aan een aantal punten gesleuteld gaat worden – de band is bovendien bijvoorbeeld nog steeds op zoek naar een in E gestemde scheepsbel – is te horen dat The White Album waarschijnlijk tot een van de favoriete albums van The Analogues behoort. Dat viel met name op in de wat stevigere songs zoals While My Guitar Gently Weeps en Everybody’s Got Something To Hide Except For Me And My Monkey waarin met name de fenomenale soli van Jac Bico en de gelukkig prominent in de mix aanwezige baspartijen van Bart van Poppel opvielen.

In dergelijke songs is de hele band in een zelfde groove gesloten en is er zelfs nog plaats voor kleine improvisaties die op het originele album niet te horen zijn maar die van harte welkom zijn. Voor de rest wordt zo veel mogelijk aangesloten bij het originele album (voor de echte die hards: de stereomix), al ontbreekt in het begin van Revolution #1 het flipperkastachtige geluid.

Met name de toevoeging van een extra percussionist (naast een al langer aanwezige blazers- en strijkerssectie) en gastzanger op de echt rauwe nummers als Helter Skelter en Yer Blues is een welkome toevoeging. Het fenomenale stemgeluid van McCartney en Lennon in 1968 is andere koek dan de overwegend ingetogener zang op albums als Peppers en Magical Mystery Tour.

The White album is uiteraard nooit bedoeld om in een integrale versie live gespeeld te worden en The Beatles hebben nooit een veelzijdiger album gemaakt waarbij van ballads naar rockers geschakeld wordt en waar vaudeville afgewisseld wordt met avant garde. Het moet geen gemakkelijke opgave zijn om een dampende Helter Skelter direct op te volgen door het spaarzame Long Long Long. Wonderwel werken dergelijke overgangen ook op het podium. Vocaal gezien excelleren de leden van The Analogues met name op de samenzang op nummers als Dear Prudence.

Ook de graphics achter het podium, waarbij met name prachtig gebruik wordt van een vlakverdeling verdienen een compliment.

Ook de graphics achter het podium, waarbij met name prachtig gebruik wordt van een vlakverdeling verdienen een compliment. Grote vraag onder de (toekomstige) toeschouwers is: hoe gaat Revolution no. 9 aangepakt worden? Het nummer maakt inderdaad onderdeel uit van de uitvoering, maar om het verrassingselement intact te houden houden we geheim hoe dit nummer uitgewerkt is.

The White album is voor veel fans het favoriete Beatlesalbum (ondergetekende incluis). Een album dat bijna verweven is in het DNA van mening Beatlesliefhebber. Perfectie is niet te verbeteren. Maar in acht nemend dat dit nog maar de eerste try out was, is de conclusie dat de bezoekers van de komende theatertour waar voor hun geld gaan krijgen.

– Ron Bulters – Voorzitter Beatlesfanclub.nl