“Deze is voor de fijnproevers”
Bart van Poppel en Fred Gehring verwezenlijkten hun droom: het live ten gehore brengen van de albums die The Beatles zelf nooit op het podium speelden – eigenlijk alles ná 1967. We spreken ze in de oefenruimte en studio in Haarlem, tijdens de voorbereidingen op hun derde theatertour. Na Magical Mystery Tour en Sgt. Pepper is nu The White Album aan de beurt. En? Hoe gaan de voorbereidingen?
BvP: Ach, het is natuurlijk weer verschrikkelijk. We zijn nu in het stadium dat alles weliswaar helemaal is uitgeplozen, dus we weten wel wat er gespeeld moet worden en hoe, en op welk instrument, maar het klinkt nog he-le-maal niet zoals het moet klinken. Dat zijn misschien nuances, details, maar die zijn zó bepalend voor het eindresultaat. Daar kan ik van wakker liggen.
FG: Je moet niet te veel naar hem luisteren, want Bart is een soort plaat die blijft hangen, om de juiste terminologie te gebruiken. Bij de eerste twee albums maakte iedereen zich nog druk om dat gemopper, maar gelukkig kennen we het nu en weten we dat het uiteindelijk goed komt.
Is dat zo? Verloopt het proces steeds min of meer hetzelfde?
BvP: Wat nu even een aanpassing is, is dat het vocaal anders ingevuld gaat worden omdat Jan van der Meij tijdelijk uit de roulatie is. Hij moet helaas rust houden wegens een probleem met zijn gehoor. Hij wordt vervangen door Felix Maginn (bekend van Moke, red.), en daarnaast komen er live ook nog een aantal gasten meedoen.
Maar buiten de vocalen: de albums hebben allemaal een heel specifiek eigen karakter. The White Album is een dubbelalbum, dus de doodsimpele reden dat het twee keer zoveel nummers zijn maakt de voorbereiding al anders. Het wordt wel steeds meer een gezamenlijke onderneming. Kijk, die muziek staat nergens op papier hè, dat moeten we dus helemaal analyseren, en ik heb de eerste twee albums ook helemaal opnieuw opgenomen om te weten welke partijen er gespeeld moeten worden, hoe we dat verdelen en welke gastmuzikanten we nodig hebben. Dat deed ik eerst helemaal alleen, maar nu doet Diederik (Nomden – zanger, toetsenist, gitarist) ook héél veel. En voor nummers als Honey Pie, zo’n blazersarrangement; daar moet ik hulp bij hebben van onze saxofonist. Dat is zó specifiek, dat gaat mij boven m’n pet. Maar hij weet hoe dat werkt.
FG: Een ander groot verschil is dat het publiek ons nu kent. Bij Magical Mystery Tour zaten er in het begin vooral mensen die de kat uit de boom kwamen kijken, en wij stonden er met een attitude van: ‘kijk eens wat we kunnen, waarom zit die zaal nog niet vol?!’. Maar goed: halfvolle zalen, die wel allemaal enthousiast naar huis gingen en gingen rondvertellen dat ze iets heel moois gehoord hadden. Eigenlijk halverwege Sgt. Pepper barstte de gekte los, wat uiteindelijk uitmondde in een volle Ziggo Dome. Dat hadden we zelf niet durven dromen, dat was krankzinnig. En nu zitten de mensen toch een beetje te wachten op The White Album, dat durf ik wel te beweren.
BvP: Ja, en gelukkig zijn we niet begonnen met The White Album, maar met Magical Mystery Tour.
FG: Want dit is er één voor de fijnproevers.
BvP: Ho ho, niet zo snel hè. Ik ken genoeg mensen die The White Album het beste album van The Beatles vinden. Maar oké, het is iets minder een feest der herkenning. Pepper lijkt wel gemáákt voor het theater, die verschillende sferen sluiten op de één of andere manier zo mooi op elkaar aan – dat is natuurlijk ook geen toeval, daar is over nagedacht.
FG: Ja, niet door ons hoor. Door The Beatles.
BvP: George Martin, de producer, wilde ook eigenlijk geen dubbelalbum, die wilde de helft schrappen en gewoon een heel sterk album van normale lengte uitbrengen. Maar goed, zijn invloed was inmiddels al minder groot, en ook onderling waren er inmiddels wat strubbelingen. Dus dat het een dubbelalbum is geworden is ook een compromis geweest.
FG: Een leuk gezelschapsspel voor de mensen thuis: maak van The White Album een plaat van normale lengte.
BvP: De nummers zijn, veel meer dan voorheen, privé projectjes van de bandleden. Maar dat maakt het ook heel interessant. Gek genoeg hoor je ondanks dat wel veel meer gewoon ‘een bandje spelen’, het is qua sound minder georkestreerd, meer basic dan Pepper. Maar wat ik zeg: het is zó divers. Op Good Night zit dan opeens weer een enorm orkest te spelen.
FG: En de meest gestelde vraag tot nu toe: ‘Hoe gaan jullie Revolution nr. 9 spelen?’ Dan zie je meestal een glinstering van leedvermaak in de ogen van de mensen die die vraag stellen.
BvP: Oh, maar daar zijn we al lang uit hoor.
FG: Niet verklappen! Dat mogen de mensen zelf komen bekijken.
Januari 2018
The Analogues spelen The White Album Live dit seizoen van 23-1 t/m 14-4 in Nederlandse theaters en op 24 augustus in de Liverpool Philharmonic Hall in Liverpool UK.