THE BEATLES THE ULTIMATE LIVE MASTERS

WebmasterAlbum recensies

Deze bootleg is verdeeld in drie stukken, te weten: Live For Swedish Radio (24 oktober 1963), It’s The Beatles (Liverpool, 7 december 1963) en Live in Paris (19 januari 1964).

Het eerste deel is  hetzelfde als ‘Swedish Radio Show’ van Fabulous Sound Lab, FST 001, het tweede deel stamt volgens de bootleggers van een recentelijk ontdekte bandopname en het derde deel komt van ‘The Lost Paris Tapes’, van Dr. Pataphysical DP 027.

Deel 1, Live For Swedish Radio (24 oktober 1963).

Opgenomen, als eerste van een reeks in Zweden aangegane verplichtingen, in de in het centrum van Stockholm gelegen Karlaplanstudion. De titel van het programma was: ‘The Beatles pupgrupp fran Liverpool pa besok i Stockholm’.  Zonder eerst een repetitie te hebben gehouden zetten The Beatles; onder regie van Klas Burling, die hen telefonisch zelf bij Brian Epstein geboekt had;  een prima show neer.  Dit waarschijnlijk, volgens Mark Lewisohn,  omdat er weer eens iets harder gewerkt moest worden om het publiek te veroveren. Thuis in Engeland was de adoratie door het publiek allang gewoon geworden…

Tack een. Intro. Gedurende 47 seconden horen we achtereenvolgens applaus, de aankondiging van de presentator van John, George, Paul en Ringo… The Beatles en dan  even het stemmen van de gitaren.

Track twee. I Saw Her Standing There. Vier tellen vooraf en er brandt een schitterende live-versie van dit nummer los. John en George zijn instrumentaal in vorm en hebben er duidelijk zin in. Vocaal klopt ook alles aan deze versie. En wat een weergaloze wegwerpsolo…

Track drie. From Me To You. De aankondiging door Paul en daarna een perfecte uitvoering. De drum overstemt het geheel wel enigszins. De sologitaar verdrinkt iets in het drumgeweld, maar het is verder in een woord fantastisch.

Track vier. Money. Een track, volgens Paul, van de nieuwe elpee, die in november uit gaat komen. John en George zijn vocaal op hun best. Paul valt niet zo op in dit wat ruigere Beatleswerk.  De Beatles rammen maar door en zo horen we het graag. De elpeeversie verbleekt bij deze uitvoering. Zonder verdere omhaal of plichtplegingen gaan we door naar het volgende nummer.

Track vijf. Roll Over Beethoven. Wie er ooit nog eens beweert dat The Beatles maar een slap popgroepje is dat zoetsappige nummers speelt moet eens luisteren naar deze meesterlijke uitvoering van dit Chuck Berry-rockertje. Deze of gene is er  dan gelijk van overtuigd dat The Beatles rockers pur sang zijn.

Track zes. You Really Got A Hold On Me. Volgens John is het een nummer van een Amerikaanse groep, genaamd The Miracles. Het bewijst dat The Beatles ook goed thuis zijn in het vroege materiaal van soul-label Tamla-Motown. Het nummer wordt met gevoel door de heren uitgevoerd. Instrumentaal perfect en de achtergrondzang van met name George valt in gunstige zin op.

Track zeven. She Loves You. Het is volgens Paul de nieuwe plaat. Het publiek reageert nogal kalm. Iets dat je live (bij welke popgroep dan ook) altijd merkt bij voor het publiek (nog) onbekende nummers. Er volgt een feilloze uitvoering, uiteraard.

Track acht. Twist And Shout. De aankondiging van het laatste nummer uit deze show wordt gedaan door Paul. John schreeuwt zich er als vanouds doorheen. In wat voor uitvoering dan ook, een nummer dat staat als een huis. Aan het eind een prachtig gitaarduel van John en George.

Deel 2, It’s The Beatles (Liverpool, 7 december 1963).
De BBC heeft 30 minuten van het middagconcert opgenomen. Het vond plaats in het Empire Theatre voor 2500 fans. Overigens allemaal leden van de noordelijke afdeling van de Officiële Engelse Beatlesfanclub.  Deze gelukkigen waren er van 15:45 uur tot 17:30 uur getuige van. Het werd dezelfde avond, tijdens de piekuren (20:10 uur tot 20:40 uur), nog uitgezonden met de naam ‘It’s The Beatles’.  Bron: Mark Lewisohn, The Complete Beatles Chronicle (blz. 132). Van de twaalf gespeelde nummers krijgen wij er slechts vier te horen, te weten:

Track negen. I Want To Hold Your Hand. Op zich een prima nummer, maar waarschijnlijk liep de opnameband vast,  want in het begin zwabbert het geluid. Voor de rest zetten The Beatles een geroutineerde uitvoering neer.

Track tien. Money. Volgens Paul het laatste nummer. Dus het setje van vier nummers is qua juiste volgorde door de bootleggers nog eens door elkaar gehusseld ook. Er vallen ook nog eens hele stukken muziek en tekst uit. Slordig geknipt en geplakt door de bootleggers, lijkt mij.

Track elf. Twist And Shout. Het nummer is qua geluidssterkte zachter op deze CD gezet ten opzichte van alle voorgaande nummers. Even het volume bijstellen dus en dan genieten van een vrijwel onberispelijke uitvoering. Alleen is George hier en daar zijn tekst in het achtergrondkoortje kwijt en er zijn duidelijk hoorbaar een paar maten van het nummer uitgevallen. Nogmaals slecht geknipt en geplakt door de bootleggers dus.

Track twaalf. From Me To You. Geheel instrumentaal en het gaat aan het eind over in Third Man Theme.

Deel 3, ‘The Lost Paris Tapes’.

Track dertien. Beatles Interview At Bourget Airport.  Het is gehouden op dinsdag 14 januari 1964. John vertelt in dit Franstalige interview dat hij houdt van de zangers Carl Perkins, Chuck Berry, Ben E. King, Little Richard, The Shirelles,  de acteurs Marlon Brando en Tom, Harry en Bill. Paul houdt van  Jim, Ray Charles, Little Richard, Birgitte Bardot en van diverse songschrijvers. Hij zegt het woord verkeerd in het Frans en de betweterige verslaggever kan niet nalaten hem te verbeteren. George houdt van Hitchcock en de televisie. Paul vertelt dat Ringo, met zijn drums, nog in Liverpool zit. Hij komt de volgende dag.

Track veertien. If I Had A Hammer. Een nummer van  – en  live gezongen door – Trini Lopez op 19 januari 1964 in het Olympia Theater te Parijs. Leuk om te horen. Minpuntje: het wordt heel abrupt afgebroken. Trini Lopez zat in het zelfde programma als The Beatles.  Wel raar dat de bootleggers dan ook geen fragment Sylvie Vartan laten horen. Zij is namelijk de hoofdact in Parijs (!), of is een dergelijk fragment misschien helemaal niet te vinden?

Track vijftien. Robert Marcy’s Comments. Robert Marcy — heeft iemand  buiten Frankrijk ooit van hem gehoord — vertelt onder andere over Trini Lopez en vier jongens uit Engeland (la Grande Bretagne)  waarvan drie met een gitaar en een aan een drumstel (batterie, op zijn Frans) die zichzelf The Beatles noemen.

Track zestien. From Me To You. Het eerste nummer uit een van de sets die The Beatles  op 19 januari 1964 speelden in het Olympia Theater. Een foutloze, maar ook ‘zoutloze‘ uitvoering voor een volledig stil publiek. ‘Olympia’ is zodoende een van de weinige concerten waar je,  in het publiek althans,  The Beatles echt kan horen spelen. Er volgt aan het slot wel een keurig applaus.

Track zeventien. This Boy. ‘Mercy beaucoups’, zegt Paul, om vervolgens met de andere heren een fijne versie van dit nummer neer te zetten. Het is John op zijn sentimenteelst en op zijn best. Het achtergrondkoortje van Paul en George is live adembenemend, ondanks het feit dat George  met de  ‘tweede stem’ hier en daar vals zingt.

Track achttien. I Want To Hold Your Hand. Het inleidende praatje is er op een paar seconden na uitgeknipt — of beter gezegd — niet aangeplakt door de bootleggers. Door een muisstil publiek hoor je de slaggitaar van John erg goed. Iets wat bij de meeste live-uitvoeringen vaak niet het geval is. Na een keurig applausje kondigt John het volgende nummer aan.

Track negentien. She Loves You. De hit van alweer dik een half jaar geleden krijgt, als blijk van herkenning, een uitbundig welkomstapplaus. Voor de rest is ook hier het publiek heel tam. The Beatles gaan er routineus en onberispelijk doorheen. Paul doet de aankondiging van het volgende nummer en vraagt het publiek om in de handen te klappen en met de voeten  mee te stampen. De apathische Fransen weten niet wat hen overkomt en zijn muisstil. ‘Nou ja het hoeft niet. Jullie mogen ook gewoon luisteren hoor’, grapt Paul.

Track twintig. Twist And Shout. Het wordt door het publiek met gepast enthousiasme ontvangen. Zelfs tijdens deze  toen al klassieke Beatleskraker wil het publiek maar niet uit de plooi komen. Voor ons in de 21ste eeuw juist prima, want we kunnen het nu eens zonder meidengegil, mooi en goed live gespeeld, horen.

Track 21. Robert Marcy’s Comment. Na een heel klein fragment van From Me To You horen we in het Frans een 31 seconden durende bespreking van Robert Marcy, waarin mij alleen de woorden ‘dynamisch’ en ‘mijn werk’ opvallen. Het Frans van uw recensent is niet wat het geweest is. Ik kan er helaas daardoor verder weinig zinnigs over zeggen.

Track 22. I Saw Her Standing There. We missen de openingsakkoorden. Het geheel is ook wat harder weergegeven dan de vorige fragmenten vanuit het Olympia. Het publiek klapt enthousiast mee en de The Beatles zelf zijn ook veel wilder en enthousiaster. Ik krijg zodoende de indruk dat dit een optreden is van een ander moment van de dag. Dat zou kunnen want er werden op 19 januari 1964 maar liefst drie concerten gegeven. (Bron: Mark Lewisohn; The Complete Beatles Chronicle, blz. 143)

Track 23. George kondigt een wat langzamer nummer aan. This Boy. Dit duurt nog geen tien seconden. Dan volgt een zogenaamd ‘witje’ en daarna het volgende nummer.

Track 24. Twist And Shout. Een prima te volgen slaggitaar en John weer eens op zijn best. Ook een enthousiast publiek, maar het blijft keurig, zoals het hoort in Frankrijk…

Track 25. From Me To You. Het is meer een instrumentale eindtune van het concert van grofweg acht seconden. Er is ook nog een ongeveer twintig seconden durend applaus van het publiek, dat de naam van The Beatles scandeert, aan vastgekoppeld.

Track 26. Long Tall Sally. Paul leidt zijn kompanen foutloos door dit bijtende rockertje. Het publiek wordt gek, maar het blijft wel netjes natuurlijk. Zodoende zijn alle gitaarloopjes prima te volgen.

Track 27. From Me To You. Een fragment van slechts tien seconden. Weer is het min of meer een soort instrumentale eindtune van het concert, zo lijkt het.

Track 28. From Me To You. Nu wel een volledige uitvoering, met een enthousiast meeklappend publiek. Ook deze keer is het allemaal natuurlijk vocaal en instrumentaal heel goed te volgen. Vooral de slaggitaar van John komt goed uit de verf. John en Paul zijn prima bij stem.

Conclusie:  een prima bootleg, hoewel in het tweede deel, It’s The Beatles, wat veel montagefouten lijken te zitten.  In het derde deel over Parijs komt From Me To You net iets  te vaak voorbij naar mijn smaak. Het eerste deel voor de Zweedse radio is feilloos. Dat we het grootste gedeelte van dit concert ook op de officiële CD ‘Beatles Anthology 1’ kunnen beluisteren is nauwelijks een bezwaar: hier is het volledige concert namelijk te beluisteren. Op Anthology missen we van dit concert het intro, She Loves You en Twist And Shout.

Jan Hendrik Breeuwer
december 2013