Philip Norman, de biograaf van Paul McCartney haalt het beste uit de hele range van zogenaamde ‘ leidende feiten met overdreven gepronk’.
Over de Beatles schrijven heeft mij opgezadeld met twee zware lasten. De eerste is dat bijna iedereen zichzelf als een expert beschouwd over wat de p.r. Agent van de band Derek Taylor noemt “ de grootste roman van de 20ste eeuw”. Het is mij opgevallen dat vele van deze zelfbenoemde sagen er een hekel aan hebben om iets te horen over dit onderwerp wat ze nog niet wisten. Mijn nieuwe biografie van Paul McCartney zat vol met onthullingen over zijn leven, met en na de Beatles, maar uit vele hoeken kwam het kwaadaardige “niets nieuws hier”.
De tweede langdurige last is de classificering “rock biograaf”. In Engeland wordt het schrijven over rock muziek nog steeds niet serieus genomen, en vreemd genoeg verdient het dat ook niet. In de V.S. , als contrast, wordt het veel te serieus genomen, met het zwoegende stel Greil Marcus en Peter Guralnick, strijdend om de eerste plaats in deze sector. Voor mij suggereren hun voornamen een nieuw werkwoord, “greilnicken” – d.w.z. overdreven onzin nieuws uitschakelen, maar dat maakt nog geen overtuigend verhaal of brengt een karakter of sfeer over.
Om de top tien lijst van Beatles boeken te maken heb ik de meesten van de bekende “volledige” biografieën weggelaten. Een van de redenen is dat het vaak Amerikaanse schrijvers zijn die het ‘greilnicking’ combineren met de belachelijke onwetendheid van de Britse cultuur. (In ‘The Beatles’ van Bob Spitz’s, bijvoorbeeld, hoorde de puber John Lennon van het overlijden van zijn moeder door politieagenten die in een dienstauto aankwamen, maar aan het einde van de jaren 50 in Liverpool was het waarschijnlijk een enkele agent op een fiets.) De meeste van mijn keuzes gaan over de randverschijnselen, die een specifieke tijd of persoonlijkheid belichten.
Toen ik begon aan ‘Shout!’ – mijn Beatles biografie – eind jaren 70, vonden vrienden en collega’s dat ik gek was; er viel niets meer bekend te maken. Inderdaad, in het begin werd ik bijna verlegen om het B woord te noemen, daarom zei ik dat ik over de cultuur van de jaren 60 schreef. Wat een verschil met vandaag, waarbij de behoefte aan Fab Four nieuws bijna onuitputtelijk lijkt. Wanneer ik een boek zou voorstellen over Ringo’s wasserij lijst zouden de uitgevers in de rij staan.
- 1. Love Me Do: The Beatles Progress door Michael Braun
Braun was een 27 jarige New Yorker die in Londen werkte die zich met zijn vooruitziende blik bij het Beatles toernee voegde in 1963-64 en daarmee bij hun doorbraak was in de V.S. met ‘I Want To Hold Your hand’. Ondanks dat hij een Amerikaan was , was hij geen ‘greilnicker’ maar een begaafde journalist wiens ‘vlieg op de muur’ houding veel scenes in het latere A Hard Days Night voorzag. Braun betaalde een hoge prijs voor deze wonderbaarlijke aanpak: John gaf later toe dat de Beatles vervelend tegen hem waren geweest en fotograaf Dezo Hoffman herinnerde zich dat ze lams karbonade’s naar hem gooiden “alsof hij een hond was”.
- 1b. Paul McCartney: many Years From Now door Barry Miles
Een geautoriseerde biografie. Eerder bekend onder de simpele naam “Miles”, de auteur was mede oprichter van Indica, de kunst galerie en boekenwinkel die het epicentrum werd van de Londense underground scene midden jaren 60 ( en waar John, zoals bekend Yoko Ono ontmoette ). In het begin had Paul de intentie dat het boek alleen over zijn jaren in Londen zou gaan om te bewijzen dat hij en niet John degene was die de avant garde aanhing, maar Miles overtuigde hem dat zijn kindertijd er ook in voor moest komen. Het resultaat is gedeeltelijk biografisch en deels autobiografisch, met lange fascinerende memoires uit de eerste hand over dit onderwerp. Maar er is weinig over zijn huwelijk met Linda en niets over hun veel bekritiseerde carrière met Wings.
- 2. Daddy Come Home door Pauline Lennon
John groeide op met het idee dat zijn vader, Freddy, een scheep’s steward, zijn vrouw en kind had verlaten toen hij een kleuter was. Dat gevoel van verwijdering achtervolgde hem zelfs nog als Beatle, wat resulteerde in de gekwelde schreeuw “Daddy Come Home !” op het eerste Plastic Ono Band album. Toen hij terug kwam in John’s leven in het midden van de jaren 60, verbaasde de 54 jarige Freddy iedereen door met de 19 jarige universiteit’s studente Pauline Jones te trouwen, met wie hij nog twee kinderen kreeg. Jones’s memoires zette hem in een sympathieker – en geloofwaardiger – daglicht.
- 3. The Longest Cocktail Party door Richard DiLello
Een van de vele Amerikaanse ‘flower’ kinderen die in Londen aan kwam eind jaren 60 was DiLello, hij werd de ‘huis hippy’ van Apple. Zijn scherpe blik keek van de begindagen, toen het Beatles bedrijf leeg geplunderd werd door oplichters en profiteurs, tot de komst van Allen Klein en het terreurbewind wat volgde. Gaandeweg assisteerde hij in netelige PR projecten zoals het promoten van de film van John en Yoko ‘Self-Portrait’. Toen deze uitgebreide studie naar de penis van Lennon geboycot werd door de conventionele recensenten antwoordde Yoko “de critici wilde hem niet aanraken”.
- 4. Magical Mystery Tours: My Life With the Beatles door Tony Bramwell
Bramwell was een van de vele baby’s die ter wereld kwam door vroedvrouw Mary, Paul zijn moeder. Zijn huis was op de ronde van George toen hij vlees bezorgde. Toen de Beatles beroemder werden op de Merseyside lang voordat ze roadie’s hadden, droeg hij hun gitaren naar optredens, doordat hij zo alom aanwezig was gaf John hem de bijnaam “Measles”. Zijn prettige autobiografie beschrijft hoe hij werkte voor Brian Epstein’s bedrijf NEMS, en werd speciaal voor Paul een onmisbare hulp – was getuige tot op het moment dat hij verliefd werd op Linda en later het succesvolle hoofd van Apple Films en Apple Records.
- 5. Lennon Remembers door Jann S Wenner
De volledige tekst van een marathon interview wat John gaf aan de mede oprichter van het blad Rolling Stone in 1970, net toen het opbreken van de band zijn chaotische einde naderde. Als het verlengde van de therapie die hij toen onderging, John uitte zijn frustratie over de dwangbuis van het Beatle zijn en zijn bitterheid over de media aanval op Yoko. George en Paul kregen een veeg uit de pan en zelfs de onvergelijkbare Beatles producer George Martin zette hij weg als “vertaler”. “Waar ging die onzin over John ?” vroeg Martin toen hij eindelijk de kans daarvoor kreeg net een paar maanden voor Lennon’s moord in 1980. Het antwoord ?: “Ik was knetter, denk je niet ?”
- 6. The man Who Gave the Beatles Away door Allan Williams
Jaren later streed Williams met Pete Best voor het zwaarste geval van wat ik “Liverpool eyes” noem – het tragische staren van hen die achter bleven toen de Beatles de wereld veroverden. Zijn koffie bar, de Jacaranda, was de favoriete stamplaats voor een band die hij voorzag van de term “een bende nietsnutten”. Maar desalniettemin gaf hij hen hun eerste job in Hamburg, hij reed hen zelf in zijn oude busje er naar toe. Maar toen ze hem zijn commissie niet betaalden liet hij het Brian Epstein overnemen. Dit boek, opgetekend door de Daily Mirror journalist William Marshall, heeft de authentieke geur van de achterbuurten van Liverpool rond 1961.
- 7.All You Need Is ears door George Martin
De eerste van de twee betreurde autobiografieën van Sir George, omschrijft zijn carrière pad, hobo studerend aan de Guildhall School of Music, klassieke muziek producerend en komedie platen van de Goons en Peter Sellers, wat er nu niet echt naar uitzag dat het zou leiden naar de grootste pop act aller tijden. En hoe hem dat uniek kwalificeerde om Lennon en McCartney te helpen naar hun ongekende hoogte.
- 8. As Time Goes By door Derek Taylor
Hoewel Taylor begon als journalist, was zijn intellect te gevoelig voor de kille pers. Dit is grotendeels een verzameling van muziek artikelen voor de pers, geschreven tussen zijn twee beperkte banen als de pers agent van de Beatles, waar hij zoals hij zich herinnert “Ik was een Hollywood figuur, wat makkelijk is wanneer je een moordenaar bent of een mietje of een zin van Keats kent”. Een stukje reportage heeft de authentieke Derek toon in een klassiek voorbeeld van Paul zijn bereidheid om overal op te treden. Rijdend vanuit het noorden op een mooie zomer avond in 1968, volgden ze een wegwijzer naar een dorp met de naam Harold, simpelweg omdat ze de naam mooi vonden. Opgewonden door dit fantastische bezoek verzorgden de dorpsbewoners een overvloedig avondmaal waarna ze naar de pub gingen en Paul achter de piano kroop en liet een vroege versie van Hey Jude horen.
- 9. The Lives of John Lennon door Albert Goldman
Inbegrepen een masterclass in hoe je een biografie niet moet schrijven over een pop ster – of over wie dan ook. Ten eerste om zijn bombardement aan onwaarheden ( John wordt geportretteerd als een schizofreen, epilepticus, autist, bisexuele moordenaar en vrouwen mepper ) wat elkaar hier en daar tegenspreekt. Ten tweede voor zijn belachelijke onwetendheid (om lukraak een voorbeeld te noemen, volgens hem draagt de Britse politie bivakmutsen). Ten derde voor de pure nutteloosheid om een ruim 800 pagina tellend boek te schrijven over een muzikant – en muziek – waar de schrijver een hekel aan heeft. Zelfs al is het onderwerp een monster ( wat John niet was ) is het je eerste plicht als biograaf om van je monster te houden.
(Bron: theguardian.com )
(Vert: Trix van Twist )