De release en het succes van het album Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band waren zeker niet de enige redenen waarom The Beatles op de cover van de Time van deze week verschenen. Belangrijker is de erkenning dat The Beatles het geluid van de teenyboppers, waarmee ze waren begonnen, wist op te tillen naar een hoger artistiek niveau.
Zonder het plezier, dat het publiek betoverde, te verliezen, hadden The Beatles hun muzikale vleugels uitgeslagen en waren zij erin geslaagd de eeuwige strijd van liefde en leven een eigen plaats te geven in het tijdperk van de zestiger jaren. Zij stootten weliswaar wat fans af (die meer voelden voor het gladde close harmony werk van The Monkees) maar hielden wel de interesse vast van de ouder wordende luisteraars van het eerste uur. Ook kregen ze nieuwe fans. Het is een feit dat de muzikale groei van de band niet ongemerkt voorbij kon gaan.
Ze waren rijk en veilig genoeg om zichzelf te blijven herhalen, m.a.w. helemaal niets te doen, maar ze voelden een drang om te groeien, te veranderen en te experimenteren. Zij waren de boodschappers van buiten de rock ‘n’ roll die nieuwe originele, expressieve en muzikaal interessante sounds uitprobeerden. Zij zorgden voor een ontwikkeling die de basis vormde voor de huidige post-rock sound waardoor deze werd tot wat ze nooit eerder was geweest: een vorm van kunst. Serieuze musici luisteren naar hen en zien hun werk als een historische basis voor de verdere ontwikkeling van de muziek, elke muziek.
De schrijvers van het artikel in TIME zeggen dat de serieuze fans van The Beatles van mening zijn dat hun aanpak grenzen overschrijdt. Het was verfrissend voor die fans dat er gezongen werd over (zoals een fan dat uitdrukt) “de wereld, liefde, drugs, en dingen zoals ze zijn.”
“Wanneer The Beatles praten over drugs, de oorlog in Vietnam, godsdienst, dan luisteren miljoenen, en dat is nieuw in de wereld van de popmuziek.”
Hoewel de waarnemingen over de impact van de band de tand des tijds kunnen doorstaan, is er enig verdriet over het wegvallen van de overduidelijke interpersoonlijke dynamiek die voor dit revolutionaire geluid heeft gezorgd. “The Beatles zijn continu met elkaar in contact, lopen bij elkaar in en uit zoals leden van een grote familie doen. Een grote familie, dat zijn ze. Hun vriendschap heeft een buitengewone en empathische band.” Zo gaat het verhaal. Hun achtergrond, hun ervaringen, hun talenten en carrières hadden wisselwerking op elkaar en wel op een zodanige manier, dat dat niet kon worden herhaald. Zij besloten gezamenlijk te gaan studeren bij de Maharishi in Pakistan. Er stond geen limiet tot hoever ze samen konden gaan.
Drie jaar later kondigden The Beatles aan dat ze uit elkaar zouden gaan.
(Bron:Time.com)
(Vert: Toine Gribling)