‘Were we there? Was it true?
Was I really there with you?
(Paul McCartney, You Tell Me, 2007)
Het verhaal van The Beatles laat zich lezen als een spannend jongensboek. Denk maar aan de grote verhalen over hoe de wereld werd veroverd, de MBE’s, Shea Stadium, de ‘Jesus’ remark en de lp-verbrandingen, Sgt. Pepper’s, All You Need Is Love, India, de Yellow Submarine film, Hey Jude, White Album, Get Back, de huwelijken van Paul en John, Abbey Road en uiteindelijk Let It Be. Maar… net zo belangrijk als deze grote verhalen zijn de zogenaamde ‘kleine’ verhalen, de voetnoten, vergeten momenten, die je pas ontdekt zodra je gaat snuffelen aan de rafelranden van de ‘well known stories’. Een speurder die zichzelf de tijd en moeite gunt deze onbekende wereld binnen te treden, komt terecht op avontuurlijke plekken waar het soms lelijk ruist en waar essentiële puzzelstukjes ontbreken.
Op deze cd komen we in zo’n rafelrand terecht. Liverpool, mei, 1960. Vier tieners zitten lekker te pielen op hun goedkope gitaren. Ze spelen classics maar ze wagen zich ook aan nummers die twee van de vier, John Lennon en Paul McCartney, zelf hebben geschreven. De derde aanwezige is George Harrison. Hij is de jongste van het stel en zijn droom is de beste gitarist van de wereld te worden. De vierde jongen heet Stuart Suttcliff. Diep in zijn hart voelt hij zich meer kunstenaar dan muzikant, maar hij is erbij vanwege zijn beste vriend John. Het viertal is overtuigd van hun unieke kwaliteiten, daarom loopt er een goedkope Grundig recorder mee. Tot zover niets speciaals: gewoon vier ambitieuze jongens, ergens in Engeland, die hun droom najagen. De onmogelijke mogelijkheid.
In 1995 kregen we op Anthology 1 voor het eerst iets te horen van deze sessies. De ingekorte versie van het instrumentale Cayenne kwam nog redelijk over, maar Hallelujah, I Just Love Her So (ook ingekort) en de badkamervocalen van You’ll Be Mine deden pijn aan mijn oren.
Wat dat betreft is deze cd een openbaring. Toegegeven, de kwaliteit is vaak erbarmelijk, alsof de cd in een ander universum is opgenomen, maar wie verder kijkt dan de verpakking zal ontdekken dat de ‘cherries on the cake’ in deze rafelrand oorstrelend zijn en historisch buitengewoon spannend.
Mijn absolute favoriet is I Will Always Be In Love With You. Een Lennon/McCartney original, die ik niet kan beluisteren zonder onmiddellijk aan (Just Like) Starting Over te denken. Ook interessant zijn vroege versies van I’ll Follow The Sun en Hello Little Girl. De eerste kent een totaal andere brug en een grappig intro. Iemand (Lennon?) zegt in een gekke stem ‘I need the sun’ en iemand anders (Paul?) voegt daaraan toe ‘I do’. Hello Little Girl is interessant vanwege het ‘Buddy Holly’ achtige arrangement dat heel anders is dan de auditie versie bij Decca op 1 januari, 1962. Onbegrijpelijk (en onvergeeflijk, we moeten streng zijn) dat deze drie pareltjes Anthology 1 niet hebben gehaald.
Andere embryonale songs van Lennon en/of McCartney zijn: Some Days, You Must Write Everyday, Well, Darling (een koddige poging Dream Baby te herschrijven) en One After 909. De eerste drie zijn aangename probeersels en over de laatste heeft de muziekgeschiedenis natuurlijk al genoeg geschreven. Verder hoor je rammelende uitvoeringen van Matchbox, Movin’And Groovin’ en That’s When The Heartache Begins.
Toegevoegd is een goedklinkende pianodemo van I Lost My Little Girl van McCartney (waarschijnlijk opgenomen mid jaren zeventig) en een vage opname van Puttin’ On The Style (weet u het nog? St. Peters Church Garden Fete, Woolton, Liverpool, 6 Juli 1957, the day John met Paul). De uitsmijters zijn jamsessies uit 1994 van The Threetles. Paul, George en Ringo raggen zich vrijblijvend door songs als Ain’t She Sweet, Baby What Do You Want Me To Do, Raunchy, Thinking Of Linking en Blue Moon Of Kentucky. Opvallend (of juist niet) is de hoofdrol van McCartney. George speelt (en zingt af en toe) mee terwijl Ringo zich beperkt tot drums en percussie. Sommige dingen veranderen blijkbaar nooit. Ondanks dat zijn deze fragmenten verplichte kost voor iedere rechtgesnaarde Beatlesfan. Wel jammer dat de heren zich niet waagden aan recenter materiaal. Was het niet veel spannender geweest om akoestische versies te horen van Free As A Bird, Real Love of Now And Then?
Robin Raven
april 2008