Paul McCartney and Wings – 30 april, 1973
Tracklisting: Big Barn Bed; My Love: Get On The Right Thing; One More Kiss; Little Lamb Dragonfly; Single Pigeon; When The Night; Loup (First Indian On The Moon); Hold Me Tight; Lazy Dynamite; Hands Of Love; Power Cut.
Het tweede album van Wings werd ditmaal aangekondigd als Paul McCartney and Wings. Alsof Paul solo ging, maar ook weer niet. Beetje vaag allemaal. Op de hoes zien we alleen Paul. De andere bandleden zijn weggestopt in de package.
Het album werd opgenomen gedurende het hele jaar 1972 en zou oorspronkelijk een dubbelaar worden. Een opmerkelijke mix van studio en live cuts met meerdere vocale bijdragen van de band om aan te tonen dat Wings daadwerkelijk een breed gedragen groep was (en niet alleen Pauls kindje). Dat plan ging uiteindelijk niet door omdat de platenmaatschappij waarschijnlijk nerveus werd waardoor we eindigden met de muzikale selectie zoals bekend uit 1973.
Veel songs bleven dus op de plank liggen en dat is wel een interessant verhaal. Ik noem: Tragedy (cover), Mama’s Little Girl, I Would Only Smile (Denny), Country Dreamer, Night Out, Jazz Street (instrumental), I Lie Around (Denny/Paul), 1882 (live), The Mess (live), Seaside Woman (Linda), en Best Friend (live).
De helft van deze lost songs zou in de loop der jaren hier en daar verschijnen (bv als b-kantje). Het duurde tot de Deluxe uitgave van Red Rose Speedway in 2018 dat we eindelijk alle tracks bij elkaar kregen. Studioversies van The Mess en Best Friend bleven in de kast, net als het lange en instrumentale livestuk Henry’s Blues.
Maar naast al dat studiogeweld gebeurde nog veel meer in 1972. Om het juiste ‘bandgevoel’ te krijgen, leek het Paul een prima idee om ‘live te gaan’, te beginnen met een rondje langs een aantal Britse universiteiten. Totaal onaangekondigd trapte Wings af op februari af voor 700 studenten van de Nottingham University. Er volgden nog tien mini concerten. Paul speelde alleen eigen materiaal en covers. Dat beviel zo goed dat er in de zomer een heuse tour door Europa volgde (25 shows in 7 weken).
Naast deze live-shows verschenen er van Wings drie stand-alone singles in 1972: Give Ireland Back to The Irish, Mary Had A Little Lamb en Hi Hi Hi/C Moon. Alle drie controversieel, dus de loyaliteit van McCartney fans werd in 1972 aardig op de proef gesteld.
Give Ireland Back To The Irish verscheen in februari en was uiteraard een reactie op Bloody Sunday, 30 januari, de dag waarop in Derry 13 Noord-Ieren werden neergeschoten door Engelse soldaten. Lennon zou ook reageren op dit gebeuren via tracks als Luck Of The Irish en Sunday Bloody Sunday. Maar waar Lennon vloekt, tiert en stoomt, koos Paul voor een andere benadering. De tekst is aanklagend maar mild, de melodie is soepel en er wordt geïnspireerd gespeeld (hoor die gitaren af en toe eens gieren). Het plaatje was dan ook niet geheel onsuccesvol. Top 20 in Engeland en nummer 21 in Amerika.
Paul werd er voor afgemaakt in de muziekpers.
Mary Had A Litle Lamb volgde in mei. Een vredig kinderliedje (tekst gebaseerd op een oud kinderrijm) en Paul werd er voor afgemaakt in de muziekpers. Toch was er ook weer succes. In Engeland steeg Mary naar nummer negen en in Amerika piekte het plaatje op nummer 28 (daar moet bij gezegd worden dat de Amerikanen het stampende b-kantje Little Woman Love vaker draaiden).
Tenslotte verscheen in december 1972 de dubbele a-kant single Hi Hi Hi/C Moon. De eerste was een rocker met een onzintekst die wegens vermeende drugsverwijzingen in Engeland niet gedraaid mocht worden. Gelukkig sprak C Moon zodanig aan dat het singletje met gemak de top 5 wist te behalen. In Amerika werd Hi Hi Hi een top tien hit ( de eerste van acht op een rij!).
In tegenstelling tot het kale Wild Life project kwam Red Rose Speedway in een klaphoes met een boekwerkje van maar liefst 12 pagina’s. De frontcover werd gemaakt door Linda en laat Paul zien met een roos in zijn mond, poserend voor een motor (die speciaal vanuit Amerika werd ingevlogen).
En dan de muziek. Spoiler alert: verwacht van Red Rose Speedway geen verwijzingen naar de tijd, zelfreflectie of literaire bespiegelingen, Little Lam Dragonfly uitgezonderd. Voor diepgang in 1973 moet u bij George of John zijn.
Met Big Barn Bed gaan we direct in de vierde versnelling. Het is een vlammend stampertje met onzintekst. Er gebeurt van alles en nog wat alvorens we eindigen met een Gregoriaanse stemmenspel (goed bedacht, trouwens). Paul speelde het ook live tijdens de Engelse zomertour van 1973. Het is een prima manier om het album te openen. Ik zie ook niet zo snel wat een andere opener had kunnen zijn – misschien Night Out, maar die track moest wachten tot 2018. Big Barn Bed was zeker een single kandidaat, ware het niet dat Live And Let Die roet in het eten gooide.
My Love (dat al gespeeld werd tijdens de tour in 1972) laat zien dat Paul eindelijk weer op het spoor zat van de grote ballads. Alles klopt: de stem, de gitaarsolo, het prachtige arrangement van Richard Hewson, de hele setting ademt sfeer en klasse uit. In Amerika stond My Love vier weken op de eerste plaats. In Engeland net nummer negen en hier in Nederland nummer twaalf.
Get on The Right Thing was een left-over van Ram maar kwalitatief is er niets mee. Het is een nummer met een heerlijke lichtdreigende intro en meerdere spanningsbogen en dat werkt uitstekend. Zelfs teruggespeelde banden, welcome back to ’67. Net als in Big Barn Bed gaat Paul hier vocaal weer lekker los (check de fantastische uithaal na 45 seconden).
One More Kiss is een lieflijk liedje a la Mamma’s Little Girl. Prettige melodie en brave tekst. Meer valt er eigenlijk niet over het deuntje te zeggen. Onschuldig materiaal.
Kant een sluit af met het mooiste nummer van de plaat: het epische Little Lamb Dragonfly (ook weer een kindje van de Ram sessies). De track is een zes minute durende pastorale droom van afscheid en verlies (I have no answer for you, little lamb; I can help you out; but I cannot help you in). Een pronkjuweel. Paul vangt de thematiek van leven en dood in sfeervolle beelden en muziek. Zelfs het ge-la-la-la aan het einde werkt perfect. Absoluut zijn mooiste sinds The Long And Winding Road.
Daar wint Macca punten mee.
Kant twee opent met het kleine Single Pigeon. Een lieflijke zielsverwant van One More Kiss maar (eigenlijk zou ik ‘en’ moeten zeggen) tegelijkertijd ook onweerstaanbaar en binnen twee minuten klaar. Daar wint Macca punten mee.
When The Night is ongecompliceerde softrock. Weer niets mis mee. Het kabbelt vredig voort zonder de luisteraar te beledigen of op scherp te zetten. Het mooiste zit in de staart. Check Pauls vocalen vanaf 2.50. dat smaakt naar meer. Het was m.i. een perfect liedje voor Ringo geweest (ik opteer voor Ringo’s Rotogravure uit 1976).
Veel mensen skippen Loup (First Indian On The Moon) maar ik heb er weinig moeite mee. Er wordt hier en daar wat geëxperimenteerd met geluidseffecten maar de spielerei blijft voortdurend binnen de grenzen van het aangename. Het was een perfect b-kantje geweest. Paul vond dat wellicht zelf ook want het liedje kreeg een plekje in de schaduw aan het einde van het menu (track acht).
Tot nu toe is er nog niet zoveel aan de hand maar met het resterende menu (het vierluikje Hold Me Tight/Lazy Dynamite/Hands Of Love/Power Cut) nam Paul een groot risico. Wie het aanstekelijk vond had elf fijne minuten maar wie niet zat te wachten op een medley van vier frivole left-overs, baalde als een stekker. Voor die laatste groep ging het album uit als de spreekwoordelijke nachtkaars.
Hoe sta ik daar zelf in? Als geheel komt de medley niet echt tot leven. Hold Me Tight is wel erg mager (net als de naamgenoot van The Beatles, trouwens), Lazy Dynamite biedt iets meer maar blijft ook hangen in voorspelbaarheid. Pas bij Hands Of Love komt bij mij de kleur op de wangen weer terug (wat een leuk liedje!) en Power Cut sluit het geheel plezierig af (spannend en inventief hoe al die gitaren en motiefjes uiteindelijk met elkaar verworven worden)
Red Rose Speedway was chartwise helemaal niet onsuccesvol. In Amerika piekte de plaat drie weken lang op nummer een met goudstatus. In Engeland was nummer vijf de toppositie (vijf weken in de top tien) en in Nederland nummer zes.
Wat vonden de andere ex-Beatles van de plaat? Daar is weinig over bekend. John Lennon had tijdens zijn promopraatjes voor Mind Games eind 1973 nog wel een goed woordje over voor het album. Hij vond dat Paul lekker bezig was. Meer niet.
De critici indertijd waren het er wel met elkaar over eens dat Red Rose Speedway geen meesterwerk was. Zeker geen misser, absoluut beter dan Wild Life, maar ook geen hoogvlieger.
De geschiedenis van veel McCartney albums wordt in de loop der jaren steevast herschreven (meestal van mager en rommelig naar briljant en gedurfd), maar de meningen over Red Rose Speedway blijven constant. Geen mythische status. Vreemde eend in de bijt.
plichtmatig
In de huidige vorm klinkt het totaalplaatje een tikje plichtmatig. Het doet mij beseffen hoe sterk het muzikale samenwerkingsverband was tussen The Beatles als groep. Als ik naar het album luister ga ik op een gegeven moment snakken naar smakelijke tussendoortjes als Be Here Now, Give Me Love, Bring On The Lucie, Out The Blue, Meat City, I’m The Greatest, Sunshine Life For Me (om maar een paar solo tracks uit 1973 te noemen).
Paul deed het album zelf af als mislukt. Hij zei zelfs in latere jaren dat hij er niet naar kon luisteren. Dat gaat mij te ver. Zoiets kun je zeggen over Electronic Sounds of Ringo The Fourth maar niet over Red Rose Speedway. Daarvoor staat er toch net iets teveel kwaliteit op. Het album was een poging om na het echec van Wild Life de publieke gunst weer terug te krijgen en daar slaagde het gedeeltelijk in. Klaar.
Wordt vervolgd: Living In The Material World van George Harrison
– Robin Raven 2021 –