Ringo Starr – 31oktober 1973
Tracklisting: I´m The Greatest; Have You Seen My Baby (Hold On); Photograph; Sunshine Life For Me; You´re Sixteen; Oh My My; Step Lightly; Six O´Clock; Devil Woman; You And Me.
Dit album is zonder twijfel Ringo’s magnum opus. Elk hierop volgend werk beschouw ik als een interessante, middelmatige, of te verwaarlozen voetnoot. De grootste waarde van deze plaat schuilt voor mij in het opwindende gevoel van wat er mogelijk is als (populair gezegd) alle neuzen dezelfde kant op staan. Hetzelfde kan ook gezegd worden voor het een maand later uitgebrachte album Band On The Run van Paul McCartney. Wat een intelligente energie (van muziek tot hoesontwerp). Alle puzzelstukjes vallen in een worp op de juiste plaats.
Zo, nu dat eruit is, kan ik beginnen. Ringo was alweer Ringo’s derde soloalbum. Dat is het voordeel van een eigen platenmaatschappij: je kunt doen wat je wilt. Sentimental Journey, dat in het voorjaar van 1970 uitkwam, omvatte een stel classics, kreeg vage kritieken en verkocht prima (UK 7, US 22). Beaucoups Of Blues in oktober van datzelfde jaar was een C&W-verzameling, kreeg prachtige recensies maar verkocht beroerd (US 65). Na deze albums volgden nog twee fantastische singles: It Don’t Come Easy in 1971 (UK 4, US 4, NL 7) en Back Off Boogaloo in 1972 (UK 2, US 9, NL 7)). Naast zijn eigen werk was Ringo in die periode ook voor veel andere artiesten bezig. Hij drumde bijvoorbeeld op All Things Must Pass en John Lennon/Plastic Ono Band en hij was te horen op The Concert For Bangladesh. Verder deed hij sessiewerk voor onder meer Peter Frampton (die later nog in de All-Starr Band zou opduiken), Stephen Stills, B.B. King, Bobby Keys en hij zong/sprak eind 1972 twee stukken in voor de succesvolle Tommy bewerking van The Who.
Geen excentrieke zijpaadjes voor het nieuwe album. Gewoon een lekkere popplaat (met het liefst een heleboel bekende namen). Dat was de doelstelling bij de totstandkoming van het Ringo-album dat gepland stond voor eind 1973. Het was, los van de sessies, een fijn jaar voor Ringo: de compilatiealbums 62-66 en 67-70 zetten hem op een mooie manier in de spotlights en daarnaast was hij erg succesvol als acteur in de zalige film That‘l Be The Day (met David Essex).
Paul deed backingvocals op de negende track.
Ringo koos voor Richard Perry als producer. Die kende hij nog van de Sentimental Journey–sessies. Perry had de titeltrack voor Ringo’s eerste soloalbum geproduceerd en prima werk afgeleverd. Overigens is ‘kende’ een groot woord, want het was productiewerk op afstand – Ringo en Richard spraken elkaar pas voor het eerst in maart 1972. Funfact: Perry werkte in 1972 samen met niemand minder dan Paul McCartney. Perry produceerde het album No Secrets (US 1, UK 3) van Carly Simon en Paul deed backingvocals op de negende track: Night Owl. Grote hit van dat album was trouwens You’re So Vain.
Perry was geen kleine jongen in het muzikale veld, maar hij zou zijn werk op het Ringoalbum omschrijven als de ‘greatest thrill’ van zijn muziekcarrière.
Er werd flink geïnvesteerd in dit project. Aan alles werd aandacht besteed. Niet alleen de muziek moest top zijn, de hoes evenzo en dat was zeker het geval. Een schitterende klaphoes met op de voorzijde een (geslaagde) persiflage van het Sgt. Pepper’s–album. We zien zo’n beetje iedereen die aan de plaat meewerkte, met op de voorgrond natuurlijk John, George en Ringo. Paul staat er, net iets achter, in de tweede rij op. Het geheel oogt als de uitnodigingskaart voor een exclusief feestje en spoiler alert: dat ging het ook worden.
Op de achterkant een gesloten gordijn met de credits. Op de binnenkant van de klaphoes twee megalichtstralen, omgeven door vele sterretjes. Bij het album zat ook nog een prachtig boekwerk met de songteksten en bijpassende tekeningen van Klaus Voormann. Hij had voor elke song een aparte tekening gemaakt.
De sessies! Van maart tot juli 1973 werd er in verschillende shifts gewerkt. In de eerste maand werd in no-time de basis gelegd voor de meeste tracks van het album. Het big bang-moment was uiteraard de samenkomst van John, George en Ringo voor I’m The Greatest.
Het is 13 maart 1973 en we bevinden ons in de Sunset Sound Recorders Studio´s in Los Angeles. John, Ringo, Klaus Voormann en Richard Perry werken aan Lennons compositie I´m The Greatest. John nam in 1970 al twee demo’s van het nummer op en in het daarop volgende jaar werkte hij aan de track tijdens de Power To The People-sessies, maar verder deed hij er niets mee. George Harrison is op dat moment ook in Los Angeles. Hij werkt daar aan het album Shankar, Family And Friends (US 176) van Ravi Shankar. Daarnaast spreekt hij met John over de samenstelling van de rode en de blauwe compilaties. George is al eerder bij Ringo langs geweest – op 10 maart – en hij is zeer onder de indruk van de muziek. Als hij ontdekt dat John en Ringo op 13 maart samen gaan opnemen (of wist hij het al van John of Ringo?) belt hij of hij kan langskomen. Daar wordt vanuit de studio enthousiast op gereageerd, zelfs door de vaak nukkige John. Dan vindt er magie plaats. Binnen twintig minuten wordt de basistrack van I’m The Greatest in twaalf takes opgenomen. Later zal Billy Preston nog pianowerk toevoegen (en George gitaar) en komen er geluidseffecten bij, maar 13 maart was de grote dag. Uniek, want het is de enige keer dat drie ex-Beatles samen iets opnemen. Het is een prachtige song, Beatleswaardig en om het geheel niet als een nachtkaars uit te laten gaan horen we in de outtro ook nog knipogen naar George (I Dig Love) en John zelf (Remember). Tenslotte is de track ook interessant omdat de tekst (eindelijk) weer eens laat zien hoe puntig en grappig John kon zijn met woorden.
All Those Years Ago van George uit 1981 (US 2, UK 16, NL 36) wordt vaak gezien als het werk van drie ex–Beatles, maar dat is onzin. Ringo en George werkten in 1980 aan een Ringo-song maar toen dat niet werkte, lieten ze de track los. Pas na Johns dood haalde George het liedje weer uit de kast en herschreef hij de tekst. Daarna kwamen Paul, Denny Laine en Linda langs bij Friar Park om een paar ‘ooohs’ en ‘aaahs’ in te zingen. Ik ben trouwens erg benieuwd naar de oorspronkelijke tekst van All Those Years Ago. Ringo weet het (en Olivia waarschijnlijk ook) maar ik vrees dat wij het nooit te weten zullen komen (net zoals ze de live-tour van George uit 1974 nooit uit zullen brengen). Zie daar in een notendop mijn twee grootste frustraties als Beatlesfundamentalist.
Terug naar het album. We waren bezig met de eerste track van de plaat. Met I’m the Greatest valt Ringo met de deur in huis. Hij trekt ons mee in een droom waaruit we pas weer ontwaken als de laatste klanken van You And Me (Babe) zijn weggestorven. Lennon, altijd een snelle werker, was zeer tevreden over het resultaat. Hij zag I´m The Greatest helemaal zitten als derde single na Photograph en You´re Sixteen. Ging niet door, het werd Oh My My (US 5, NL 24).
Have You Seen My Baby is geschreven door Randy Newman, die het liedje zelf opnam voor zijn album Twelve Songs uit 1970 (geen hitnotering maar wel fantastische recensies). Ringo’s uitvoering is perfect. Het rammelt en knalt vanaf het begin onweerstaanbaar alle kanten op. Voor mij een absolute single-kandidaat. Ringo zingt het op zijn eigen unieke onbeholpen manier, de sax van Tom Scott knettert en de solo van Marc Bolan is spot-on. Vroege exemplaren van het album hadden Hold On als titel. Dit waarschijnlijk, omdat die twee woorden het meest worden gezongen. De regel Have You Seen My Baby is de eerste regel en komt daarna niet meer terug. Dat verklaart de vergissing.
Het is een adembenemende song.
Dan Ringo’s magnum opus: het zinderende Photograph. Wat betreft de genesis zijn er drie versies: Ringo schreef het in Spanje tijdens de opnamen voor de film Blindman; het lied ontstond tijdens een zeilboottocht in 1971 van Ringo en Maureen, George en Patty en Cilla Black (wat een combinatie!); Ringo schreef het samen met George in Cannes. In 1972 werd een versie opgenomen tijdens de Living In The Material World-sessies van George en in 1973 volgde de definitieve take voor het Ringo-album. Het is een adembenemende song. De eerste single en een megahit (US 1, UK 8, NL 4). Photograph is een van mijn eerste herinneringen aan het solowerk van de groep. Ik was toen elf en werd helemaal gegrepen door de slepende melodie, de sax-solo (van Bobby Keyes, maar dat wist ik toen uiteraard nog niet) en het rinkelende klokkenspel. Nu nog steeds: wat mij betreft mag het gedender na de fade-out nog uren doorgaan.
Sunshine Life For Me (Sail Away Raymond) is opnieuw een bijdrage van George Harrison. Hij schreef het vrolijke C & W-deuntje in april 1971 tijdens een bezoekje aan Donovan in Ierland. Raymond was de voornaam van een – door Allen Klein ingehuurde – advocaat die zich met de Beatles-erfenis bezig hield en wellicht komt de naam daar dus vandaan. Ik noem het trouwens een vrolijk deuntje, maar de tekst is eigenlijk helemaal niet vrolijk. De zanger wordt achtervolgd door ellende en gezeur en vindt meer plezier in de natuur dan in de mensheid (‘Most folks just bore me, always imposing, and I’d rather meet a tree’). Ringo heeft bij deze lofzang op de natuur een sterrencast als begeleiding: Klaus Voorman, George Harrison, David Bromberg en vier leden van The Band. Die combinatie was meer mazzel dan bewust gepland. George en The Band waren toevallig tegelijkertijd in Los Angeles (George voor Ravi Shankar en The Band voor hun album Moondog Matinee) dus alles viel perfect samen.
Kant één sluit af met de kraker (en tweede single) You’re Sixteen. Onweerstaanbaar vanaf de eerste luistersessie. Tegenwoordig is de tekst wellicht een beetje tricky (Een meisje van zestien en een man van 32 met een baard en zonnebril??) maar daar moeten we maar even niet op letten. Na Photograph opnieuw een megahit voor de kleine drummer (US 1, UK 4, NL 6). Het origineel komt uit 1960 en is van Johnny Burnette. Hier horen we Paul McCartney voor het eerst. Hij doet de kazoo na in de solo (dacht altijd dat het een echte kazoo was, maar volgens producer Richard Perry deed Paul de geluidjes gewoon met zijn mond). Omdat Paul niet naar Amerika kon komen vanwege een drugsveroordeling werd zijn partij opgenomen in Londen. Tevens een hoofdrol voor Harry Nilsson, die een heerlijke backingvocal verzorgt (zoals hij dat later ook zou doen op Only You van het volgende album).
Wie niet vrolijk wordt van de eerste tien seconden van Oh My My heeft niets begrepen van het leven. Wat een vrolijke track. Het plezier spat er vanaf. Ringo schreef het samen met Vini Poncia. In Amerika de derde grote hit en terecht: Oh My My is een discokraker, maar eentje om in te lijsten. Luister eens naar Billy Prestons heerlijke werk en die mooie gillende dames (niet de minsten: Martha Reeves en Merry Clayton) Later zou Ringo het discogeintje nog eens uithalen met Out On The Streets op de weinig florissante LP Ringo The Fourth uit 1977, maar daar werkte het allemaal net een tandje minder.
Step Lightly is het enige nummer dat Ringo alleen schreef en hij haalt er een dikke voldoende mee. Het is een eenvoudig melodietje, maar de jas past precies. Ringo klinkt hier als de goedmoedige oom die (met een pint in de hand) advies geeft aan zijn onzekere neefje. Tom Scott voegt een smaakvolle klarinet toe en het tapdansgedeelte (the dancing feet of Mr Richard Starkey MBE) is hilarisch.
Later zou Ringo nog een tweede versie van het nummer opnemen (CD Ringo 2012) maar die kan mij niet zo bekoren.
Het is een typische McCartney–song die je al van verre ziet aankomen.
Na George en John is Paul aan de beurt met een originele compositie. Six O’Clock werd opgenomen op 16 april in de Apple Studio’s aan Saville Row in Londen. Het is een typische McCartney–song die je al van verre ziet aankomen. Dat wil niet zeggen dat het een slecht nummer is. Integendeel, de melodie is mooi, de woorden goed en Ringo zingt het uitstekend. Leuk ook, om Paul en Linda duidelijk te horen op de achtergrond. Het nummer had oorspronkelijk een wilde outtro, maar die werd geschrapt.
De discokraker Devil Woman is een overdaad aan piano, gitaren en tom-toms, maar in mijn oren toch wat minder geslaagd dan Oh My My. De tekst is af en toe tenenkrommend (‘The only way to get you is to get you in bed; I wanna beat you, baby, then I wanna be kind’). In 1973 geen probleem maar anno 2022 luistert het toch wat ongemakkelijk. Verder doet de track niemand kwaad (alleen de dame in kwestie dan). In de tekst zit ook nog een knipoog naar Sexie Sadie. Lekkere disco, prima productie, petje af voor meneer Perry.
Met You And Me (Babe) eindigt dit album in grootse stijl. George Harrison schreef het samen met Mal Evans (uit de serie: onverwachte samenwerkingsverbanden). Geweldig is de coda waarin Ringo iedereen bedankt die aan het album heeft meegewerkt. het is een perfect einde van een perfect album.
Samengevat! Ringo is een klassieker!
Samengevat! Ringo is een klassieker – een tot in de puntjes uitgewerkte feelgood–plaat (zonder enige pretentie, maar zoals Paul al zong: what’s wrong with that?) Voor deze recensie draaide ik de plaat een paar keer tijdens lange autoritten. Het was voor het eerst sinds jaren dat ik het hele menu aan me voorbij liet gaan en vanaf de eerste tot de laatste klank werd ik meegevoerd door een maalstroom van plezier, opgewektheid en creativiteit. Het geheel klinkt nog even fris en fruitig als op de dag van release. Ringo is een feestje, een viering van gemeenschapszin, muzikaliteit, vriendschap, humor en (meer dan eens) ontroering. Het album zette een standaard neer en dat was meteen de makke, want hoe herhaal je zoiets? Goodnight Vienna uit 1974 was al iets minder en na Ringo’s Rotogravure uit 1976 verbleekte de formule.
Het album was een wereldwijde kaskraker. Ringo was even koning Midas die alles wat hij in zijn handen kreeg in goud liet veranderen. Op basis van de succesvolle singles stuurde John Ringo zelfs een plagerig bericht: ‘Congratulations. How dare you? And please write me a hit song.’
Wordt vervolgd: Band On The Run van Paul McCartney en Wings.
tekst – Robin Raven – 2022
redactie: † Jan Hendrik Breeuwer