Tracklisting: (It’s All Down To) Goodnight Vienna; Occapella; Oo-Wee; Husbands And Wives; Snookeroo; All By Myself; Call Me; No No Song; Only You; Easy For Me; Goodnight Vienna–reprise. Ringo Starr – 15 november, 1974
Ik noemde de voorganger ‘Ringo’ uit 1973 Ringo’s magnum opus, waarop alles eigenlijk wel werd gezegd, maar op deze herhalingsoefening kwam hij opnieuw dicht in de buurt van perfectie (gemeten naar Ringo’s mogelijkheden, uiteraard).
Ringo’s gelijknamige derde soloplaat (na Sentimental Journey en Beaucoups Of Blues) was een ongekende kaskraker die ook nog eens drie wereldhits opleverde. en wat belangrijke was: alle ex-Beatles deden mee. Op I´m The Greatest zelfs drie (plus Klaus Voorman en Billy Preston).
Dit vroeg om een vervolg en snel ook. Dat werd Goodnight Vienna. De titel heeft niets te maken met de Britse musical Goodnight Vienna uit 1932, maar schijnt een Liverpoolse uitdrukking te zijn die zoveel betekent als: ‘We moeten hier wegwezen’.
John Lennon, die op maar liefst drie tracks te horen was
Tegenwoordig neemt men jaren voor een nieuwe schijf maar in de jaren zeventig zat er toch iets meer tempo in het uitbrengen van nieuw plaatwerk. Dus werd er in het voorjaar van 1974 al stevig nagedacht over een opvolger. Opnieuw eentje die zou worden volgepropt met sterren en bekende sessiemensen. George en Paul waren in deze ronde afwezig, maar dat werd ruimschoots gecompenseerd door de aanwezigheid van Elton John (misschien wel de grootste ster van het moment) en van John Lennon, die op maar liefst drie tracks te horen was.
Ringo koos opnieuw voor Richard Perry als producer en dat was een uitstekende zet. Perry wist natuurlijk precies wat Ringo nodig had. Ik begrijp nog steeds niet waarom Ringo op Ringo´s Rotogravure en Ringo The Fourth Perry inruilde voor discoknaller Arif Mardin.
Er werd opnieuw flink aandacht besteed aan de vormgeving. De foto op de voorkant komt uit de 1951 film The Day The Earth Stood Still. Het hoofd van de ruimtereiziger Klaatu is vervangen door dat van Ringo. Op Ringo’s borst is een extra ster gezet. Waarom dit beeld? Ringo legde uit dat hij zich soms voelde als Klaatu: ‘You feel like that occasionally, you know, stop the world and let me off.’
Op de achterzijde van de hoes zien we een rood sterrenstelsel met links en rechts ervan de songtitels. De ene kant van de binnenhoes heeft zwartwit fotootjes van muzikanten tijdens de sessies (veel John, trouwens) en de andere zijde bevat de songteksten. Dit keer geen begeleidend boekwerk, maar dat was ook niet nodig.
De sessies liepen van mei tot en met oktober 1974. Naast Elton John en John Lennon liet dompteur Ringo zich omringen met een sterrenstelsel aan grote namen, zoals: Jim Keltner, Steve Cropper, Jesse Ed Davis, Robbie Robertson, Dr. John, Nicky Hopkins, Harry Nilsson, en Billy ‘Forest Gump’ Preston.
luister vooral naar Billy Preston die los gaat op de clavinet
Verwacht van Ringo anno ´74 geen visionaire ideeën of morele boodschappen, maar gepaste frivoliteit. Daarom opent het album met het kolderieke (It’s All Down To) Goodnight Vienna. Herhaling kan gevaarlijk zijn (het album Ringo opende een jaar eerder met Johns I’m The Greatest), maar daar is hier geen sprake van. Goodnight Vienna is een vet stampertje dat de deuren in grootse stijl opentrapt. Er wordt fantastisch gemusiceerd (luister vooral naar Billy Preston die los gaat op de clavinet) en ik ben zeer gecharmeerd van het achtergrondkoortje. Beste regel van het lied? ‘She said she loved but, but I knew she was lying/ felt like an Arab who was dancing through Zion´. Geniaal.
Het nummer werd in juni 1975 uitgebracht als derde single, waarbij de reprise aan het origineel werd gekoppeld (USA 31). Onbegrijpelijk dat deze single mix – net als het briljante Snookeroo – niet op Ringo verzamelaar Blast From Your Past (USA 30) terug te vinden was.
Occapella is een song van Allen Toussaint. Het klinkt heel relaxed en de show wordt wat mij betreft gestolen door Dr John (of is het Harry Nilsson?) die in de brug op geheel eigen wijze ‘Jabadaba jabadaba diba’ uitkraamt. De begeleiding is strak en met een tijdspanne onder de drie minuten krijgen we ook niet de tijd (en neiging) om iets anders te gaan doen.
Met Oo-Wee keren we terug naar uptempo rock ‘n roll. Ringo schreef het samen met Vini Poncia. Hij zingt het lekker en Dr. John (hij weer) tingeltangelt er vrolijk op los (‘It’s my doctor playing,’ mompelt Ringo ergens).
Ringo hoeft zich niet te schamen voor zijn interpretatie.
Husbands And Wives is het verplichte countryliedje van de plaat en doet wat instrumentatie betreft een beetje ‘Wings-achtig’ aan. Het nummer is van Roger Miller die er in 1966 een hit mee had. Grootheden als Neil Diamond en de Everly Brothers waagden zich ook aan Husbands And Wives, maar Ringo hoeft zich niet te schamen voor zijn interpretatie. Hij weet de melancholie van het nummer feilloos te pakken.
Kant één sluit af het bruisende Snookeroo. Wat een track! Wat mij betreft het beste nummer van het album. Elton John telt af en dan worden we meegezogen in een tale die Ringo op het lijf geschreven is: I was born in the north of England, I was raised in a working town.’ Bernie Taupin schreef de tekst op maat en Elton verzorgde de aanstekelijke melodie. In Amerika werd het een dubbele a-kant hit met No No Song (USA 3), maar in Engeland (waar Snookeroo in februari 1975 als a-kantje verscheen) deed het niets. Blijkbaar was Ringo’s credit als solo artiest aan onze kant van de oceaan opgedroogd.
All By Myself opent kant twee in grootse stijl. Lekkere koortjes en blazers (daar is dit album trouwens heel sterk in) en een fijn tempo. Ringo schreef het (net als Oo-Wee) met Vini Poncia en de tekst geeft een inkijkje in Ringo’s geestestoestand. Was het in de Jaren zestig nog ‘With a little help from my friends’; nu is het ‘I’m standing all by myself, don’t need nobody else, I don’t need nobody’.
Twee prima songs van Ringo en Vini Poncia. Dat smaakt naar meer, zullen de mannen hebben gedacht. Nou, dat deden ze ook. Op het album Ringo The Fourth uit 1977 stonden maar liefst zes Starr/Poncia deuntjes. Niet slecht, maar niet één haalde het niveau van Oo-Wee of All By Myself.
Call Me is een eenvoudig deuntje dat Ringo helemaal zelf schreef. Het heeft niet zoveel om het lijf, maar het doet niemand kwaad – het klinkt prettig en de achtergrondzangers doen hun uiterste best om de lichtvoetigheid wat extra gewicht te geven.
No No Song werd geschreven door Hoyt Axton en David Jackson en is een klassieke novelty song. Ringo wordt in drie pakkende scenes bestookt met marihuana, cocaïne en whisky, maar hij wijst alles af (daar moet wel bij worden gezegd dat hij aan het einde van het liedje zachtjes halfdronken om een drankje vraagt aan de barman). In Amerika verscheen de No No Song in januari 1975 als tweede single en het werd een mega hit (no 3). In Canada zelfs nummer één. Later zou Ringo het nummer regelmatig uitvoeren met zijn All Starrs Band.
Het volgende liedje werd de eerste single: Only You (And You Alone). De jaren vijftig klassieker van The Platters werd ingebracht door niemand minder dan John Lennon die ook gitaar speelt op de song. Stukjes van Lennons guide vocal werden door producer Perry behouden en dat maakt het een zeer speciale opname. Harry Nilsson zorgt voor extra hilarische harmonieën. Ringo zingt het perfect. Bij elkaar is het geheel een soort absurdisme dat uitstekend (en overtuigend!) werkt.
Het zou een mooie aanvulling zijn geweest
In Amerika bereikte Only You de zesde plaats, wat heel mooi was, maar in Engeland bleef de track steken op nummer dertig, wat toch een beetje tegenviel na vier opeenvolgende top tien hits. Lennons originele take is te vinden op de Lennon Anthology Box uit 1998. Ik vraag me wel eens af of hij het nummer ook had overwogen voor zijn Rock ’n Roll album. Het zou een mooie aanvulling zijn geweest.
De laatste song is de Harry Nilsson ballade Easy For Me. Voor mij het zwakste nummer op de plaat. De melodie is mooi, beetje melancholisch, het sentiment past ontegenzeggelijk bij Ringo (‘Nobody loves her, it was easy to see, that made it easy for me’). Toch vind ik zijn stem niet passen in het plaatje. Het beklijft niet. Vooral in de tweede brug (‘Now the dream’s over) houd ik mijn oren dicht.
Gelukkig is daar nog de Goodnight Vienna reprise, waardoor het album op een fijne en jolige manier de deuren sluit.
Goodnight Vienna is een album waar Ringo zich niet voor hoeft te schamen. Dankzij de drijvende kracht van Richard Perry en veel hulp van grote namen bouwde hij wederom een toegankelijk huis met vele interessante kamers. De recensies waren overwegend positief, net als de sales (USA 8, UK 30).
De opvolger Ringo’s Rotogravure liet nog twee jaar op zich wachten, maar tot die tijd dompelde Ringo zich vredig onder in het succes van zijn eigen werk, in films en in cameo’s voor vele anderen. En, helaas, in drank, maar daarover later meer.
Wordt vervolgd: Dark Horse van George Harrison.
– Robin Raven – 2023