Tracklisting: Beaucoups Of Blues; Love Don’t Last Long; Fastest Growing Heartache In The West; Without Her; Woman Of The Night; I’d Be Talking All The Time; $ 15 Draw; Wine, Women And Loud Happy Songs; I Wouldn’t Have You Any Other Way; Loser’s Lounge; Waiting; Silent Homecoming.
‘Someday I’ll do Country and Western. I was very strong on cowboys once. Do you think I took the name Ringo, just because I wore a lot of rings? No, because it’s a cowboy name.’
(Ringo Starr, Look Magazine, februari 1970)
Hou je vast, want met Ringo’s C & W meesterwerk Beaucoups of Blues worden we 33 minuten lang ondergedompeld in de Champions League van ellende. Eén blik op het tekstvel en kom maar binnen met je droevige knecht: A man who’s lonely; look at me now, eyes bloody red; face puffy white; he hung himself that morning; the world’s saddest man; and I’m so weak; sleepless nights; love has turned me down; life is full of heartache; did he really have to die?
Moet ik doorgaan? Of ben je al afgehaakt? Ik hoop het niet want Beaucoups of Blues (dat net zo goed Losers Lounge had kunnen heten) is werkelijk een van de mooiste solo platen van Ringo Starr.
Drie dagen vol creativiteit!
Zijn tweede solo album werd opgenomen in de laatste dagen van juni 1970 in de Music City Recorders studio, Nashville, Tennessee, de broeierige bakermat van zoveel geniale en klassieke muziek. Drie dagen vol creativiteit!
Een overzicht. Op 25 juni vijf tracks: Woman Of The Night, Without Her, Beaucoups Of Blues, Love Don’t Last Long en Waiting. Op 26 juni vier sessies: I’d Be Talking All The Time, $15 Draw, Wine, Women And Loud Happy Songs en The Wishing Book. En ten slotte op 27 juni: Fastest Growing Heartache In The West, Silent Homecoming, Loser’s Lounge, I Wouldn’t Have You Any Other Way, Coochy-Coochy en een Nashville Freakout (op CD toegevoegd als Nashville Jam). Op 1 juli vloog Ringo weer terug naar London. Klaar!
Naast de uitgebrachte twaalf albumtracks was er ook ruimte voor de twee-akkoorden track Coochy Coochy (dat ingekort op de b-kant van Ringo’s eerste single zou verschijnen) en The Wishing Book. In 1995 werd de plaat geremasterd en uitgebracht op CD (met als bonus Coochy Coochy en een all-star jam, genaamd (hoe toepasselijk) Nashville Jam. The Wishing Book bleef op de planken liggen maar is te beluisteren op het internet.
Het schijnt dat er in Nashville ook gewerkt is aan Early 1970, maar hierover verschillen de meningen. Ringo schreef zelf het nummer Band Of Steel, dat pas in 1976 zou verschijnen op het album Lies And Alibis van de Amerikaanse zanger Guthrie Thomas. Guthrie zei hierover later: it was the first country song Ringo had ever written, we almost called it The First Country Song! Ringo nam het liedje zelf niet op voor zijn 1976 album Ringo’s Rotogravure en dat neem ik hem nog steeds kwalijk.
In Portugal werd Love Don’t Last Long toegevoegd aan de A-kant.
Het titelstuk Beaucoups Of Blues verscheen als enige single (overigens niet in Engeland). In Amerika bereikte het plaatje op 28 november 1970 zijn toppositie: nummer 87. Leuk detail: in Portugal werd Love Don’t Last Long toegevoegd aan de A-kant (een three-track single, dus).
Ringo zong ooit in 1983 op het album Old Wave een prachtig lied over de lol die hij had in zijn auto (In My Car) maar dit verhaal begint daadwerkelijk in Ringo’s auto! In mei 1970 begon George Harrison – hij is de rode draad in de vroege carrière van Ringo – met de eerste sessies voor zijn album All Things Must Pass. George maakte gebruik van tig musici, bekend en onbekend. Een van hen was Pete Drake, een Nashville Hillbilly (zo noemt hij zichzelf, dus ik mag het zeggen), waarvan werd beweerd dat hij de pedal steel guitar kon laten praten, lachen en huilen.
Drake zou excelleren op tracks als Behind That Locked Door, All Things Must Pass, The Ballad Of Sir Frankie Crisp en I Live For You, maar die info is voor deze bespreking niet relevant – dat bespreken we bij het volgende verslag dat gaat over All Things Must Pass. Pete Drake (officiële voornamen Roddis Franklin) verbleef een week in London en werd van het vliegveld gehaald door Ringo. Of niet. De verhalen zijn vaag. De een zegt dit, de ander dat. Haalde Ringo de Amerikaan persoonlijk op van Heathrow of liet hij hem ophalen? Ik vermoed de tweede optie.
De kleine drummer had zijn wagen volgeladen met country en western tapes. Ik vraag me weleens af: lagen die er al of had Ringo ze er stiekem ingelegd om indruk te maken op Drake? Dat zullen we helaas nooit te weten komen. Het klikte meteen tussen Ringo en Pete. Er werd wat heen en weer gebabbeld en op een gegeven moment maakte Drake een opmerking over de uitstekende muziekkeuze van Ringo.
De gesprekken tussen die twee zijn helaas nooit vastgelegd en misschien is dat maar goed ook. Dat laat namelijk ruimte om te romantiseren en voor een schrijver is dat wel zo fijn. Ik zie het zo voor me. De mannen kletsten over muziek. Ringo vertelde gepassioneerd over zijn country voorkeur. Drake gaat mee in het verhaal en stelt – ergens halverwege een maaltijd – voor een album op te nemen met lekkere C & W tracks. Hij kan dat zo regelen. Eén telefoontje naar zijn country friends in Nashville en klaar is kees. Liedjes, tijd, een studio. Een week is genoeg om alles voor elkaar te krijgen. Citaat: ‘Look here, son. Why don’t you come over to Nashville?’
Ringo wordt getriggerd. Opgewonden denkt hij na. Country is zijn ding, en niet zo’n klein beetje ook. Act Naturally. What Goes On. Honey Don’t. Don’t Pass Me By. In 1971 zal hij zelfs een belangrijke rol spelen in de spaghetti western Blindman! Maar… De vraag is of het werkt. Zo’n muzikale onderneming kost klauwen met geld. Gelukkig hebben The Beatles hun eigen Apple label, dus geld is het laatste waar hij zich druk over hoeft te maken.
Het zal eerder gaan om de kwaliteit van de liedjes. Maar daar heeft Drake weer een antwoord op. Hij garandeert kwaliteit – hij kan zijn schrijf- en speelvriendjes in Nashville mobiliseren en die schrijven binnen een week een volledig album op maat. Twee zelfs, als Ringo dat wil. Schrijven is voor die hillbilly cats kantoorwerk. A day at the office. Hapklare brokken. Ringo is overtuigd. Waarom ook niet? Hij ziet het helemaal zitten. Maar echt veel zin in een buitenlandse reis heeft hij niet. Misschien speelde de trip naar India nog door zijn hoofd. Wie zal het zeggen? Hij wil het liefst alles opnemen in London en dan doorsturen naar Amerika. Of misschien kunnen de mannen naar London komen. Maar dat vindt Drake weer niks. Hij vindt dat Ringo gewoon naar Nashville moet komen. That’s where it’s at!
So be it! Ringo vertrekt op 29 juni 1970 richting The States. En hij laat er geen gras over groeien. Het schrijverscollectief heeft zijn werk gedaan (Ringo heeft in London al demo’s kunnen beluisteren) en er ligt een pakket gloednieuwe songs klaar. Het is een strak schema – oefenen in de ochtend, opnemen in de middag, mixen in de avond. Ringo hoeft alleen maar te zingen, zelfs het drummen wordt voor hem gedaan (door niemand minder dan de legendarische DJ – Dominic Joseph – Fontana, die op meer dan 400 tracks van Elvis te horen is).
Topmuzikanten, beter ga je het niet krijgen.
Pete Drake produceert het geheel, Scotty Moore (ooit Elvis’ eerste gitarist) is zijn engineer. Een twintigtal muzikanten kleuren het palet verder in. Topmuzikanten, beter ga je het niet krijgen. Ik ga ze niet allemaal noemen, evenmin als hun palmares, want dan ben ik over tien jaar nog bezig. Charlie Daniels (The Devil Went Down To Georgia), Jerry Kennedy, Jerry Reed, Sorrells Pickard (die later miljonair zou worden met een special recept voor pindakaas!), Chuck Howard, Jeannie Kendall, etc. etc. etc.
Op de front cover zit Ringo in het rookhuisje van zangeres Tracy Nelson (Mother Earth), mijmerend, naar rechts de jungletuin in starend, met een sigaretje in de hand. Mooie blauwe kleuren. Goed contrast met die hagelwitte schoenen. Op de backcover poseert Ringo weer in de tuin, nu met een aantal van de muzikanten die bij het project betrokken waren. Op de binnen hoes vinden we negen foto’s van Ringo in Nashville en de teksten.
En nu de muziek! De gordijnen worden opengetrokken en Beaucoups Of Blues dendert meedogenloos onze woonkamer binnen. Wat een performance! Ik leerde het liedje pas kennen op de LP Blast From Your Past (US nr 30) uit 1975, en ik was flabbergasted! Ik kende de hits maar dit nummer was zo cool en anders. Ringo’s stembehandeling is het beste wat hij ooit voor elkaar heeft gekregen. Dat vond ik toen en dat vind ik nog steeds. Alles klopt. Let ook op de fantastische ondersteuning van de Jordanaires. Schrijver Buzz Rabin zou de song zelf in 1974 opnemen voor zijn album Cross Country Cowboy.
Love Don’t Last Long is misschien wel de meest droevige song die één van de ex-Beatles ooit op de plaat heeft gezet. Drie coupletten van totale misère. Een meisje wordt emotioneel weggeduwd door haar moeder en vriend, een zoon gaat de fout in, wordt afgewezen door zijn vader en hangt zichzelf op, een vrouw gaat vreemd en wordt omgelegd door de bedrogen eega. Geen materiaal om te beluisteren als je minder strak in je vel zit, want je gaat geheid het bos in op zoek naar de hoogste boom. Maar check de melodie: zo mooi. Waiting en Without Her zijn lief en weemoedig. Onmogelijk om je hoofd weg te draaien. Interessant hoe de pedalsteel van Drake de toon van het nummer Waiting bepaalt. Het intro doet denken aan Behind That Locked Door van George en ook de klank door het hele nummer heen, maakt – in mijn gedachten – van de songs tweelingbroers.
In Woman Of the Night (geschreven door acteur, zanger en songschrijver Sorrells Pickard, die met vier liedjes ook hofleverancier is) bezingt Ringo een prostituee, zoals hij later opnieuw zou doen in Lady Gaye op de LP Ringo’s Rotogravure (US: no 28). Losers Lounge is mijn favoriete song. Ik kan er geen genoeg van krijgen. Vanaf de eerste seconden zit je er helemaal in. Was trouwens een mooie Beatlestrack geweest. Met een slide van George en John op harmonica (harp).
Fastest Growing Heartache In The West, I’d Be Talking All The Time (let op de persoonlijke noot in de laatste regel: Yeah, Ringo’d be talking!) en Wine, Women And Loud Happy Songs (de enige track die niet speciaal voor Ringo geschreven was – het nummer was al een paar jaar oud) delen het uitzichtloze thema van de eeuwige loser die ooit alles had maar nu eindigt met een paar ouwe schoenen vol slijtgaten.
In I Wouldn’t Have You Any Other Way wordt Ringo vocaal bijgestaan door Jeannie Kendall en de Jordanaires. Jeannie zou later een grote naam worden in countryland, maar was in 1970 nog een upcoming girl, die door Drake (die erg van haar was gecharmeerd en haar graag wilde promoten) naar voren werd geschoven. Over de sessie met Ringo zei ze later: Singing on Ringo’s album was really kind of scary. Here was the first time I ever sung harmony on a record, and it’s for a Beatle! I was like, ‘Ahhh!’.
$15 Draw kent een hoofdrol voor gitaarvirtuoos Jerry Reed die volkomen los gaat. Elke nanoseconde space wordt opgevuld met zijn eindeloze gepingel. Aan het eind van het nummer volgt Ringo hem met de kreet: When you’re hot, you’re hot! I got my dog and he’s real mean!
Silent homecoming is een rare (slot)eend in de bijt. Ineens, aan het einde van het menu, krijgen we een keiharde mep in het gezicht. Een heftig thema: Vietnam. Een soldaat komt thuis. Hartstikke dood. De moeder staat hem op te wachten op het vliegveld. Hoe triest is dit?
The Wishing Book kwam dus nooit uit, maar het is een lief weemoedig deuntje dat zo op het album terecht had kunnen komen. Raar dat het ook niet terugkwam op de CD uitgave. De zes minuten durende Nashville Jam knalt lekker strak de woonkamer binnen. Geen track die je dagelijks te grazen neemt (na een paar keer heb je het wel gehoord) maar de improvisatie is een stuk genietbaarder dan de jams op All Things Must Pass.
In thuisland Engeland deed de plaat niets
Was het album een succes? Creatief zeker, de critici waren unaniem tevreden en zijn dat nog steeds. Het album heeft niets van zijn glans verloren. Verkoop gewijs liep het stroef. Dat laatste viel makkelijk te verklaren. Voor de fans kwam de overgang van Sentimental Journey naar Beaucoups Of Blues als een verwarrende salto mortale. In thuisland Engeland deed de plaat niets. In Amerika ging het iets beter: nummer 65 in de Billboard lijst en nummer 35 op de Country Albums chart.
Wat vonden de ex-collega’s ervan? Van Paul en George kon ik geen reacties vinden hoewel ik me niet kan voorstellen dat ze het niets vonden. Zeker George niet, die op zijn eigen album gretig gebruik maakte van de diensten van Pete Drake. Lennon was dit keer vrij mild: I think it’s a good record. I didn’t feel as embarrassed as I did about his first record.
Zelf ben ik buitengewoon gecharmeerd van het album. Puur omdat Ringo hier doet wat hij gewoon heel goed kan. Zijn beperkte bariton stembereik past perfect in de textuur van alle liedjes en hij laat zich begeleiden door de crème de la crème van de Nashville Cats. Veel mensen – waaronder ik – vragen zich af waarom Ringo zich niet vaker aan dit genre waagde. Daar leek het in 1970 wel even op want Apple Records kondigde op 18 oktober aan dat er een tweede country album in de pijplijn zat. Helaas, het bleef bij een gerucht.
Tenslotte: terugkijkend was eind 1970 een onvergetelijk moment voor de fans. In september Beaucoups Of Blues, november All Things Must Pass en in december John Lennon/Plastic Ono Band. Drie signature albums op een rij. Interessant gegeven: alle drie de hoezen zijn in een tuin geklikt. Ringo zit in de tuin van Tracy Nelson, George in Friar Park en John in Tittenhurst Park. Zoveel kwaliteit. Ik beschouw het bijna als een heilig drieluik. Zoiets zouden we nooit meer meemaken. Een indrukwekkend moment om te koesteren. Of, zoals Ringo zelf zingt in Without Her: Softly I search my mem’ry, and hope I may find yesterday.
Wordt vervolgd: All Things Must Pass van George Harrison
– Robin Raven 2018 –