Maandag 31 maart 1969. Volgens het boek “In bed met John en Yoko” van Jan-Cees ter Brugge, Jan van Galen en Patrick van den Hanenberg verlaten John en Yoko na hun Bed-in om even voor 12 uur het Hilton Hotel in Amsterdam, om naar Wenen te vertrekken.
Precies 50 jaar nadat ze die verlieten, is de lobby van het Hilton Hotel overspoeld door Beatlesfans. Daar hangen prachtige foto’s van onder andere Nico Koster, Claude Vanheye en oprichter van de Beatlesfanclub, Har van Fulpen. Tussen de aanwezigen zie ik veel onbekenden, maar ook veel bekenden.
Niet alleen de lobby wordt overspoeld, maar er staan ook wachtrijen voor de lift, voor de talloze fans die de beroemde kamer 902 willen bezoeken. Hadden Lennon en Ono ooit kunnen vermoeden dat 50 jaar na dato die hotelkamer een bedevaartsoord zou zijn?’
Maar er is nog meer. Mark Lewisohn wordt uitgebreid aan de tand gevoeld door Gijs Groenteman. Daarover schreef Anne Hurenkamp een prachtige blog.
Maar de twee andere onderdelen van de middag waren minstens zo interessant. De middag werd geopend door een mooie toespraak van Har van Fulpen. Har vertelde in een met veel humor doorspekt verhaal hoe hij die dagen ervaarde. Een prachtig verslag dat terug te lezen is op de website van Har.
Slotstuk van de middag vormt de vertoning op groot scherm van de uitzending van Andere Tijden over het bezoek van John en Yoko, ingeleid door regisseur Jan van Galen.
Die documantaire eindigt met de vraag aan de geinterviewden: heeft die Bed-in wat opgeleverd. Van wereldvrede is het helaas nooit gekomen. Maar John en Yoko kunnen tevreden zijn. Ook na 50 jaar wordt hun boodschap breed uitgemeten, hoewel het klimaat eerder minder vredelievend lijkt dan destijds in een tijd van provo’s, witte fietsen en hippies.
Een gevoel van weemoed en lichte jaloezie overvalt mij – en dat laatste zal bij meer mensen die na 1970 zijn geboren het geval zijn. Ik moet het doen met de filmbeelden en de overleveringen van de aanwezigen, maar kan slechts gissen naar hoe het 50 jaar geleden voelde toen Amsterdam het centrum was, vol hoop en hectiek. Hoe zag het er echt uit? Hoe rook het er? En welke opwinding zou zich meester van mij hebben gemaakt als ik daarbij had kunnen zijn?
Als ik het Hilton verlaat zie ik een grote groep voetbalfans en politie staan. Ik hoop dat het rustig blijft. Give peace a chance, geef ik ze in gedachten door. Die boodschap, die voor het eerst in Amsterdam werd uitgesproken, staat nog steeds als een huis.
– Ron Bulters –
