“Een huiskamer, een paar vrienden, bier drinken en lullen over het witte dubbelalbum van The Beatles”
Vrijdag 9 november 2018 – Het Wilde Westen, Utrecht
Hartelijk ontvangen, kon ik – ondanks de late aankomst – nog aanschuiven aan de gezellige dis met genoeg en lekker eten. ‘Witte’ soep om te beginnen, ook het menu was aan het thema van de avond aangepast. Ik was in mijn eentje op de belofte van deze avond afgekomen, keek om mij heen en zag zo’n 30 tafelgenoten, meest mannen, vaak niet de jongste meer. Geen bekenden zo op het eerste gezicht, maar dat zou nog veranderen. Wel échte Beatles kenners, ik voelde me bijna out of place, al ben ik een groot liefhebber met meer kennis van The Beatles dan de gemiddelde landgenoot. Ik had vooraf niet echt een voorstelling van deze avond, was door de drukke avondspits 1,5 uur onderweg geweest en vroeg me even af of ik daar spijt van zou krijgen…..
In de theaterzaal was plaats voor zo’n 100 toeschouwers, met prima zicht op het podium dat was uitgerust met sprekersdesk, instrumenten (vleugel en gitaar), een groot scherm en twee rijen speakerboxen (waar later vele ‘Witte’ albumhoezen, desgevraagd door het publiek meegenomen, op werden tentoongesteld). Het was 20.00 uur, we waren er klaar voor, laat maar komen!
De smakelijke inleiding was van initiator Frank de Munnik. Hij had het plan opgevat om vandaag ‘iets’ te organiseren om de 50e verjaardag en de reissue van de witte dubbelaar van The Beatles te vieren. “Liefst thuis, met een paar vrienden, bier drinken en lullen over The White Album.” Het werden ruim 100 vrienden in de theaterzaal van Het Wilde Westen in Utrecht (vooral mannen, zoals ook Frank de Munnik constateerde), maar de oorspronkelijke doelstelling bleef fier overeind.
Er werd dan ook een heleboel gepraat over zowel het originele als het nieuwe Witte Album, en ik werd meegezogen in een boeiende draaikolk van feitjes, videobeelden, geluidsfragmenten en bijbehorende uitleg.
De sprekers waren gerenomeerde Beatles coryfeeën zoals Stijn Fens, columnist van Trouw; Wibo Dijksma en Michiel Tjepkema van Fab4Cast, stijlvol in hun witte pakken; Anne Hurenkamp en Jan-Cees ter Brugge met hun aanstekelijke enthousiasme. Piet Schreuders (over coryfeeën gesproken) leverde een bijzondere bijdrage met zijn geanimeerde uitleg over de poster met fotocollage die bij het Witte Album hoort. Dit hele item is ook terug te vinden in zijn nieuwste uitgave van Furore (nr. 24/jan. 2019), en was deze avond al te verkrijgen tijdens de pauzes in de kantine, naast werk van Yorick van Norden en natuurlijk de diverse nieuwe uitgaven van The White Album, vaak al op voorhand besteld. Zoals beloofd werd er in deze pauzes ook volop bier – en fris – gedronken!
Piet Schreuders had nog een uniek toetje, nl. de vertoning van de originele film die Jaap Drupsteen (o.a. bekend van zijn leaders voor de VPRO) voor The Analogues maakte bij Revolution 9, een treffende visualisatie die het ‘verdoemde’ nummer tot leven brengt. Het was voor mij de tweede keer dat ik hem zag en ik vond het opnieuw fenomenabel.
In de uitvoering werden enkele van die grenzen ruim overschreden.
De mannen van Fab4Cast maakten samen met Jan-Cees een ‘live’ podcast over de vandaag uitgekomen ‘box’ van The White Album en daarna was het podium geheel voor ‘headliner’ Yorick van Norden, die in een clinic op gitaar en piano fragmenten liet horen van de typische muzikale technieken die John en Paul zich in 1968 eigen maakten en in al hun latere werk te herkennen zouden blijven. Het was een waardige muzikale afsluiting van de avond, al had ik achteraf bezien Yorick liever eerder op de avond ruimer de tijd gegund. Al tijdens de ‘live’ podcast werd iets te vaak aangegeven dat het programma achter liep op schema en daar werd Yorick een beetje de dupe van, alleen al omdat hij zo ontzettend niet-arrogant is dat hij de schade vervolgens nog probeert te beperken….. Daarmee doe je zijn talent echt tekort.
De originele opzet was misschien ‘klein’, intiem, ‘lokaal’, maar in de uitvoering werden enkele van die grenzen ruim overschreden. Het intieme karakter van de huiskamer met vrienden bleef absoluut overeind in de knusse theaterzaal van de Cereolfabriek. Wat deze avond werd verteld, vertoond en gespeeld – en door wie!! – was alleen maar te classificeren als groots en van internationaal niveau.
Ook in het publiek zat een coryfee, die ik niet onvermeld wil laten: cabaratier (én Beatles liefhebber) Herman Finkers, die bepaald ook niet echt uit Utrecht komt….. Van mijn eerdere gevoel van spijt was echter al bij de inleiding van Frank de Munnik geen sprake meer, sterker nog, juist door mijn ‘geringe’ kennis werd de avond één grote openbaring vol hoogtepunten. Dus wat de suggestie betreft waarmee de avond werd afgesloten: “Volgend jaar Abbey Road?”, zeg ik van harte: “Doen!!”
Met mijn exemplaar van het ‘nieuwe’ White Album (in driedubble CD-uitvoering) op zak keerde ik tevreden huiswaarts, weer helemaal aangestoken door het Beatles virus dat nog wel enkele weken hevig zal blijven opspelen. Helemaal weg gaat het hopelijk nooit!!
Tekst en foto’s – Marijke Snel-van Asperen –