De song Don’t Let Me Down was B-kant (ja, echt..!) van de single Get Back en wordt beschouwd als één van de beste songs die John Lennon schreef.

Het nummer is relatief eenvoudig, wat de tekst betreft en wordt gezongen met de rauwe emotie, die de song pathos en een gevoel van kwetsbaarheid geeft, zoals dat geldt voor veel van Lennons latere Beatlescomposities.

Don’t Let Me Down werd in 1969 opgenomen tijdens de opnamesessies voor het album Let It Be. Geschreven door Lennon, werd het in de traditie van bijna alle Beatlesnummers toegeschreven aan Lennon-McCartney. Toen zij het nummer bespraken, interpreteerde McCartney het als een ‘oprecht pleidooi’ aan Yoko Ono, waarin Lennon zegt: “Ik laat nu echt mijn kwetsbaarheid zien, dus ‘don’t let me down’.” Iets dergelijks is gezegd over het Help! waarin Lennon zei dat hij het gevoel kreeg dat
hij om hulp moest schreeuwen.

In een interview dat Lennon in de jaren ’70 gaf aan het blad Rolling Stone zei hij dat het nummer te maken had met zijn verliefdheid op Yoko Ono: “Wanneer het er echt op aan komt, wanneer je verdrinkt, zeg je niet: “Het zou mij een groot plezier doen, als iemand zou zien dat ik aan het verdrinken ben en mij komt redden. Nee, dan schreeuw je alleen nog maar”.

In zijn latere werk laat Lennon zijn angsten nadrukkelijker zien, maar deze eenvoudige en rauwe song toont de kwetsbaarheid van iemand die in 1969 met The Beatles op de top van zijn roem is.

Luister hier naar de briljante geïsoleerde zang:

(Bron: faroutmagazine.co.uk)

(Vert: Aad Kuling)