De deadline is verstreken voor het inzenden van mooie, ontroerende, relevante, originele Beatles-covers, om uiteindelijke te komen tot een Top12. Wij danken de inzenders voor hun gepassioneerde keuzes en uiteindelijk zijn dat er nog heel wat geworden. Maar de verscheidenheid aan nummers en ook uitvoeringen is zó groot dat de jury, bestaand uit Ramón Dorenbos, Ron Bulters en Jan van Galen, er onmogelijk een serieus te nemen Top12 uit kunnen of zelf mogen destilleren. Zo’n beetje alle Beatles-klassiekers komen in welk jasje dan ook voorbij, maar ook covers van minder succesvolle Fab4- nummers worden geprezen. Er is zoveel uniek materiaal bijeengebracht dat Ron Bulters de komende maanden iedere week twee van die covers gaat recenseren. Daarbij blijven de namen van de inzenders en de YouTube-links niet onvermeld. Blijf het volgen. Veel plezier. Wekelijks twee recensies van ingezonden Beatles-covers.
I’m Down – Aerosmith
André den Hartigh: “Steven Tyler zingt dit nummer als Paul McCartney in zijn beste jaren. Rock van de bovenste plank”.
Steven Tyler van Aerosmith heeft zijn liefde voor The Beatles wel vaker muzikaal geuit. Zo speelt hij drums (!) en zingt hij mee op het album Vertical Man van Ringo Starr en zong hij ooit live Helter Skelter met Paul McCartney. De bekendste Beatlescover van Aerosmith is Come Together, welke te zien is in de totaal geflopte film Sgt. Peppers Lonely Hearts Club Band waarin The Bee Gees en Peter Framton de hoofdrol spelen (en uiteraard te horen is op bijbehorende soundtrack). Sterker nog het was een van de weinige nummers die de moeite waard is. Maar ook I’m Down is een waardige Beatlescover.
Nog een Beatleslink: Aerosmith-producer Jack Douglas zou ook Double Fantasy van John en Yoko produceren.
While My Guitar Gently Weeps – Prince, Jeff Lynne, Tom Petty, Steve Winwood, e.a
Robby Schmitz: “Uniek samenzijn van enkele grootheden met een tribuut van dit prachtige nummer van good ol’ George!”
Toen The Beatles in 1968 While My Guitar Gently Weeps opnamen haalde George Harrison zijn vriend Eric Clapton over om de solo te spelen. Een kunstje dat hij onder meer herhaalde tijdens The Concert for Bangla Desh en de korte tour van George in Japan.
In 2004, toen onder meer George Harrison een plek kreeg in de Rock ‘n’Roll Hall of Fame kon dat helaas niet meer herhaald worden, aangezien George het aardse leven immers al had verlaten. Aangezien ook Prince bij de inauguratie aanwezig was, werd hem gevraagd de tweede solo voor rekening te nemen.
Maar toen het nummer geoefend werd nam de gitarist van Jeff Lynne niet alleen de eerste maar ook de tweede solo voor zijn rekening, zodat niemand wist wat Prince uiteindelijk zou gaan doen. Wat volgde bij de uiteindelijke versie was wellicht een stukje wraak naar Mann, want Prince speelt een uiterst vurig en indrukwekkende solo. Een solo die eindigt door de gitaar in de lucht te gooien. Waar die gitaar gebleven is weet niemand. Zelfs de drummer van Tom Petty, die nota bene op het podium was, heeft geen idee wie die gitaar gevangen heeft!
De link van ex-Traveling Wilbury’s Petty en Lynne met Harrison zal bij iedereen wel bekend zijn, maar ook Steve Winwood – die dezelfde avond met Traffic een plaats kreeg in The Rock ‘n’ Roll Hall Of Fame – heeft een link met George. Het was de bedoeling dat Traffic te zien was in Magical Mystery Tour, maar hun bijdrage werd uiteindelijk uit de film geknipt. Wel zou Steve Winwood meespelen en –zingen op het album George Harrison uit 1979.
Volgende week twee nieuwe recensies.