Wat zijn dit toch heerlijke tijden voor Beatlesfans. De een na de andere box met nooit eerder gehoord materiaal komt uit. Met als absolute hoogtepunt de Imagine-box van een tijdje geleden. Eigenlijk zou dit voor McCartney de standaard moeten worden met zijn Archive-serie. Helaas is dit niet het geval. Waar de erfgenamen van Lennon zorgvuldig en vooral zeer uitgebreid het album ontleden, moeten we het bij McCartney vaak hebben van wat summiere bonustracks en demo’s. Echter op Flaming Pie lijkt hij iets meer uit te pakken, hetgeen resulteert in een prachtig overzicht van eind jaren negentig en waar de man toen mee bezig was.
Het verhaal is bekend. Tijdens het Anthology-project kreeg McCartney het heilige vuur weer te pakken. Het resultaat: een album vol liedjes met bijzonder weinig zwakke broeders. Over een periode van twee jaar werkte Paul met vrienden aan het album en dus voor het eerst sinds lange tijd zonder vaste band. Uiteraard zijn de meeste vrienden ook dezelfde mensen die meewerkten aan Anthology. Jeff Lynne, George Martin en Ringo Starr. Bij eerstgenoemde is interessant te noemen dat wanneer hij iets produceert dit op Flaming Pie niet als de ‘worstenfabriek’ klinkt zoals we dat doorgaans van hem gewend zijn. Dit op nadrukkelijk verzoek van McCartney zelf. Je hoort het een heel klein beetje in ‘Heaven On A Sunday’ in het koortje, maar verder klinkt het album vooral heel coherent en vooral des McCartneys. De remaster klinkt warm en luider dan de versie uit 1997 en natuurlijk is daar weer de traditionele edit-fout. Deze keer in ‘Souvenir’ aan het einde. Ongekend hoe ‘Team McCartney’ telkens tijdens dat proces zo’n fout maakt.
De bonusdiscs zijn echt een lust voor het oor. Op de disc ‘Home Recordings’ horen we schetsen van ondermeer ‘The World Tonight’ en ‘If You Wanna’, maar het absolute hoogtepunt is het adembenemende ‘Somedays’. De opsmuk van George Martin op Flaming Pie is absoluut mooi en Beatle-esque, maar ik ruil het zo in voor deze versie. Normaliter ben ik geen liefhebber van de huis- tuin- en keukengeluiden op demo’s, maar op deze disc zijn ze vaak heel sfeervol.’The Songs We Were Singing’ kent een ander middenstuk en ‘Souvenir’ is ontzettend breekbaar. Een bonusdisc die ik nog vaak uit de kast zal halen.
De absolute verrassing op disc met de Studio Run Throughs en ruige mixen is ‘Heaven On A Sunday’. Deze had als zodanig op McCartney 2 kunnen staan. Een track die ik eigenlijk pas veel later ben gaan waarderen. Wat een melodie! Datzelfde geldt ook voor de tracks met Steve Miller, overigens. Skipte ik die nummers vroeger zorgvuldig, tegenwoordig kan ik er enorm van genieten.
De B-kantjes en de Single CD-extra’s zitten uiteraard ook in de box. Dit roept wel wat vragen op. Tracks als ‘Love Come Tumbling Down’ en ‘Same Love’ komen uit 1987. Daarmee is de chronologie in de war geschopt en vraag ik me enigszins bezorgd af, of we ‘Press To Play’ nog in een Archive-versie gaan tegenkomen. Ik hoop het wel, want die plaat is klaar voor een rehabilitatie. Overigens ben ik wel ontzettend blij dat deze twee tracks nu zijn uitgebrach,t want deze behoren tot de mooiste McCartney-leftovers.
Tel daarbij de hartverwarmende ‘Flaming Pie’-documentaire (met de laatste beelden van Linda; ik pinkte heel wat tranen weg na het zien van deze docu), een prachtig boekwerk met werkelijk schitterend foto’s en je kunt weer spreken van een prachtig product met deze keer meer audio dan normaal het geval is. Het heeft me niet doen teruggrijpen naar het album zelf, maar de ruwe versies en ruwe mixen draaien hier overuren.
– Tim op het Broek –