Het was even geduld hebben voor de nieuwe van Paul, 6 jaar maar liefst. Althans, als je Electric Arguments (the Fireman) en Kisses On The Bottom niet meetelt.
En dat is ook terecht want dat zijn geen ‘echte’ McCartney platen. Maar het is gelukkig het wachten meer dan waard geweest, want met NEW bewijst Paul McCartney dat hij nog altijd niet uitgerangeerd is. NEW is fris, energiek, verrassend, creatief, maar vooral het woord ‘vitaal’ dekt de lading. Met zijn 71 kalenderjaren profileert zijn zich moeiteloos tussen de huidige generatie, alsof hij minstens 20 jaar jonger is. McCartney in optima forma!
Allereerst een minpuntje van NEW: de deluxe editie voelt niet erg deluxe aan. Was de deluxe editie van Memory Almost Full nog een uitklapbare box met een extra cd en allerhande andere features, NEW-deluxe is ‘gewoon’ een uitklapbare digipack met een boekje en 1 cd. Wel twee extra nummers, maar geen deluxe uitstraling ondanks de spetterend mooie hoesfoto. Maar genoeg gezeurd, alles is alweer vergeten en vergeven na ongeveer 10 seconden van de openingstrack Save Us.
Een lekkere stevige rocker, daarmee trapt NEW af. Typisch McCartney: na twee luisterbeurten hangt deze in je hoofd en is er met geen mogelijkheid meer uit te krijgen. Save Us maakt gelijk duidelijk wat McCartney wil zeggen: van mij ben je nog niet af.
Alligator, geproduceerd door Mark Ronson, is wat gewaagder van opzet, maar ook hiervoor geldt dat het na een paar keer luisteren comfortabel in de hersenpan zit gegrift.
In On My Way To Work haalt hij herinneringen op aan de tijd dat hij werkte in loondienst, voordat hij definitief koos voor een carrière in de muziek. Hij beschrijft sferen van weleer op een manier dat het lijkt alsof je erbij bent geweest. Niet de allerbeste track van NEW, maar wel handig om even bij te komen van de sterke opening en jezelf op te laden voor het superieure Queenie Eye.
Deze track had niet misstaan op een Beatlesplaat, heeft veel weg van I Am The Walrus en heeft een intermezzo waar je U tegen zegt. Als je al twijfels had over McCartney anno 2013, dan zijn die na Queenie Eye volledig weggevaagd. Een andere favoriet van de plaat is Early Days, waar hij op een Johnny Cash-achtige manier zingt over zijn samenwerking met John Lennon.
Beatleskenners geeft hij ervan langs door ze te verwijten dat ze een oordeel hebben over situaties waar ze zelf nooit bij zijn geweest. Geen ingewikkeld liedje, maar subliem in zijn eenvoud en sfeer. De eerste single New kennen we inmiddels, maar houdt zonder enig probleem stand tussen de ijzersterke songs die tot nu toe voorbij zijn gekomen. Blijft een prachtig popliedje met veel hitpotentie.
Appreciate, in een productie van Giles Martin, is even wennen. Wel hakt de groovy timing er gelijk in, maar deze song moet wat groeien. Hoe vaker je deze luistert hoe beter hij wordt, weet ik inmiddels uit ervaring. Everybody Out There is het stralende middelpunt van NEW-deluxe. Doelbewust geschreven als crowdpleaser (meezinger) tijdens concerten en in die opzet goed geslaagd. Jammer is wel dat op het eind van het liedje de breekbaarheid van McCartney’s stem erg evident is. De power is er nu definitief wel uit, maar ja, wat wil je op deze leeftijd?
Hosanna vind ik zelf wat minder geslaagd. De losse productie van Paul Epworth heeft McCartney hier iets teveel in zijn comfort zone gelaten. De melodie en tekst zijn niet erg sterk. Gemiste kans, maar desalniettemin geen straf om naar te luisteren.
Tijd voor teleurstelling is er echter niet, want met I Can Bet hebben we weer een ijzersterke te pakken, zeker een kandidaat voor een nieuwe singel. Looking At Her is mooi dromerig en wat duister van sfeer. Ook een song die je even de kans moet geven om te beklijven, wat daarna ook zeker gebeurt. Dat geldt eigenlijk ook voor Road. Hierin springt een mooie en stevige bas/piano riff sterk in het oor en geeft het liedje gelijk een onuitwisbaar karakter mee. Ook laat McCartney en passant even horen wat een fanatastische bassist hij ook al weer is.
Het positieve en energieke Turned Out, door Ethan Johns prachtig geproduceerd, valt op door het frisse gebruik van de slide guitar. Had zo geschreven kunnen zijn door George Harrison. De deluxe NEW sluit af met, wederom, een Johnny Cash-feel nummer. Get Me Out Of Here is misschien niet het beste nummer van de cd, maar wel heel erg sfeervol.
Nadat NEW was afgelopen, volgens het boekje althans, baalde ik ervan dat er geen oude vertrouwde McCartney ballad op stond. Maar na 20 seconden ontluikt de hidden track Scared en geloof me, dit is 1 van zijn top ballads. Nergens anders op NEW komt McCartney indringender, overtuigender en aangrijpender over dan op deze muzikale ode aan zijn vrouw Nancy. Deze hekkesluiter maakt van NEW een ongekende luisterervaring.
Er is vóór het verschijnen van NEW al veel geschreven over het feit dat hij 4 producers met een eigen stempel heeft ingehuurd (levert dat wel een eenheid op?), dat hij vaak teruggrijpt op zijn roemrijke verleden (blijft hij niet teveel mijmeren over het verleden?), dat alle liedjes wel hadden kunnen staan op 1 van zijn vele vorige LP’s (lijken de songs al niet ergens op?), dat zijn stem nu wel echt aan het verslijten is (hoe lang houdt hij het nog vol?)… Het zal allemaal wel. NEW is een ronduit fantastische plaat geworden. Van het opgenomen materiaal is een hecht collectief gesmeed, volgens de kwaliteitsnormen die McCartney zichzelf en anderen oplegt.
Paul leert ons en zijn (veel) jongere collega’s een lesje in vakmanschap. Zó maak je platen en niet anders. Je weet het pas zeker over een jaar of 15, maar ik durf er mijn handen nu al voor in het vuur te steken dat NEW in de top 5 beste McCartney albums gaat belanden. En dat wil echt wel wat zeggen met zo’n catalogus.
Laten we hopen dat hij de frequentie van zijn komende releases nu wat gaat ophogen. Zijn muzikale tijd begint kostbaar te worden. Je moet er na het horen van NEW niet aan denken dat er nooit meer iets nieuws van hem zou verschijnen. Daarvoor heeft Paul McCartney na al die prachtige jaren nog steeds veel te veel relevants te melden.
Luc van Gaans
oktober 2013