Zachtjes landt het vliegtuig op het warme asfalt van de landingsbaan. Er wordt geremd, het toestel mindert snel vaart en taxiet uiteindelijk naar een ‘parkeerplek’ in de buurt van de hal van het vliegveld. Een trap wordt naar de deur gereden en op zijn plek gezet. Nu kan de deur open. De 180 passagiers van de Airbus A319 wachten geduldig op hun beurt en stappen uiteindelijk de warme buitenlucht in. Ze dalen allemaal rustig de vliegtuigtrap af.
Allemaal?
Allemaal op één na. Want er is toevallig een mafketel die – nadat ze de film HELP! minimaal 385 keer heeft bekeken – nooit meer normaal uit een vliegtuig kan stappen. En die mafketel ben ik.
We just put it round we’re going there
Ik loop de vliegtuigtrap af terwijl ik in gedachten als een malle foto’s maak van mijn reisgezelschap. Klikkerdeklikkerdeklik. Niemand die met mij meedoet, maar dat maakt niet uit. In mijn hoofd zie ik het allemaal zo gebeuren. Precies zoals in de film.
Ben ik eenmaal beneden, dan verander ik van rol. Het is tijd om de lokale politiemacht te inspecteren. PC 17, PC 6, PC47, PC 6 of 3, PC 9, PC 84, PC 4, PC 21, PC 85…
(Gaat het goed, Laura? Ja hoor, prima.)
Wave, go on, wave!
Iedere scene uit HELP! staat zo ongeveer op mijn netvlies gebrand. Zodra ik iets doe / hoor / zie wat mij aan iets uit HELP! doet denken, draait de film als vanzelf zich in mijn hoofd af. Zelf heb ik er geen last van, hoewel ik soms wat vreemd aangekeken wordt. Andere mensen schijnen namelijk niet de Negende van Beethoven te zingen voor de tijgers in de dierentuin. En ik heb eerlijk gezegd ook nog nooit iemand ‘a fiendish thingy’ horen roepen zodra ze een curlingbaan zien…
(Dat anderen nog met mij over straat durven zeg!)
How many fingers you got left?
Het komt vast niet als een verrassing als ik je vertel dat HELP! misschien wel mijn meest favoriete film ever is. Ik houd van het absurde plot, de maffe dialogen en de stereotiepe karakters die over het beeldscherm dartelen. Met daartussen natuurlijk John, Paul, George en Ringo die doen alsof het de normaalste zaak van de wereld is dat ze achterna worden gezeten door een fanatieke sekte.
Want ach, wat is nou het verschil tussen en stel religieuze fanatici die je willen offeren en een meute dolle fans die zich gillend op je wil storten?
(Wat dat betreft lijkt HELP! dus misschien wel meer op zijn hoger gewaarde voorganger A Hard Day’s Night dan je in eerste instantie zou denken…)
I’m beginning to like it
Ik ben vast niet de enige malle fan die dialogen uit haar favoriete film te pas en te onpas citeert. Geef maar toe, ook jij hebt vast zo’n raar trekje om regelmatig uit de hoek te komen met één of ander vaag Beatlesnummer. Of gesprekspartners altijd en eeuwig met vage Beatlesfeitjes om de oren slaat. Als fan mag je dat soort eigenaardigheden nou eenmaal hebben, dus er rest mij nog maar één ding om te zeggen:
Ho ho! Ho! Ho, ho, ho! Oh!
(En aldus sloot zij af met de slappe lach…)
– Laura Alblas –