Een antwoord waar we na al die jaren antwoord op krijgen: Wie zong het ‘ahh’-deel in het Beatlesnummer A Day In The Life? Er brak zowaar een kleine schermutseling uit in de media door een vrij recente vraag op Twitter. Wie zingt het dromerige ‘Ahh’-gedeelte in het midden van het beroemde nummer A Day In The Life op Sgt. Pepper’s Lonely Heart’s Club Band was de vraag. De bedoelde passage begint op minuut 2:49, direct nadat Paul McCartney zingt: ‘I went into a dream’.
Was het John Lennon die de lange, woordeloze kreun zingt? Was het McCartney? Waren ze het allebei? Het debat over deze vraag woedt al vanaf het moment in 1967 dat het majestueuze A Day In The Life de plaat Sgt. Pepper afsluit met een crescendo in E-majeur.
In reactie op de opgelaaide discussie kwamen er tweets waarmee een aantal bekende muzikanten uiting gaven aan hun verrassing, dat deze vraag überhaupt nog een vraag bleek. “Is het niet John?”, vroeg singer-songwriter Ron Sexsmith. “Het is John”, zei David Crosby van CSNY, “geen vraag.” “Er is geen debat”, beaamde Juno-winnaar Hawksley Workman, maar er is wel een debat. Ook al schreef wijlen Geoff Emerick, opname-engineer van de Abbey Road Studio’s (die bij de opname was) in zijn boek dat het Lennons stem was, is er een groep Beatlesnerds die zegt dat zijn geheugen Emerick in de steek laat en Paul de zanger van ‘Ahh’ was.
Onder hen is Jerry Hammack, een Canadees-Amerikaanse muzikant, studio-engineer en schrijver van The Beatles Recording Reference Manual (1961-1970), een magical mystery tour van vijf boeken over de details van de studiogeschiedenis van de band. “Ik heb nauwkeurig vastgesteld dat de ‘Ahh’-vocalen gezongen zijn door Paul”, vertelde hij . “De tonaliteit van de stem en de versierde frasering ervan aan het eind van de passage zijn zuiver McCartney.”
Er zit inderdaad een vibratie in de vocals op het 3:00-punt, die meer op Paul lijkt dan op John. McCartney-volgers leggen ook uit dat de ‘Ahh’-vocals in A Day In The Life hetzelfde klinken als de ‘Ahh’-inleiding van Pauls Lovely Rita, ook van Sgt. Pepper.
Lennon leeft niet meer en heeft nooit ‘goo goo g’joob’ (oftewel iets zinnigs) gezegd over het ‘Ahh’-onderwerp toen hij er nog was. Bovendien was hij een notoir onbetrouwbare verteller: zingt “I am the walrus”) in 1967 en spreekt zichzelf een jaar later in Glass Onion tegen: “Here’s another clue for you all, the walrus was Paul.”
Wat McCartney betreft: aan hem is ooit de vraag gesteld. Helaas gaf zijn antwoord geen uitsluitsel: “Ik lijk te denken dat we het allemaal zongen”, schreef hij, “maar ik was er zeker bij.”
Als het aankomt op het schrijven van A Day In The Life waren Lennon en McCartney zeker beide van de partij. De verdoofde somberheid en verzuchte krantenberichten waren van Lennon. McCartney is degene die kwiek uit bed springt, een kam over zijn hoofd trekt en zich haast om de bus te halen in “seconds flat” (secondenwerk). Een orkestrale uitbarsting verbindt hun beider op zichzelf staande delen. “Het was een verdomde goed stuk werk”, vertelde Lennon aan Playboy Magazine in 1980 en over zijn mening bestaat op dat punt geen enkele twijfel.
Piers Hemmingsen, auteur van The Beatles in Canada: The Orogons of Beatlemania! herinnert hoe hij als tiener naar Sgt. Pepper luisterde door een high-end Koss-koptelefoon. “De ervaring veranderde mijn leven”, vertelde hij. “Het was dat album dat je voor 39 minuten ergens mee naar oe nam.” De koptelefoon was van de buren van Hemmingsen. In hun huis waar hij kwam als babysitter, was het de muziek die zijn aandacht in beslag nam. “Als de baby huilde hoorde ik het niet eens”, herinnerde hij zich.
Koptelefoon voor de één, oogkleppen voor de ander – we horen alleen wat we toelaten. “Ik heb altijd gedacht dat de ‘Ahhs’ van Lennon waren”, zegt Hemmingsen “maar als je dan hoort dat het Paul is, ga je nadenken: ‘Nou, misschien is dat wel zo.’”
Een poll onder Beatlesliefhebbers over deze vraag maakte alleen helder dat niets helder is.
“Ik denk dat de verwarring ontstaat doordat het begin van de ‘Ahh’ heel erg als John klinkt, maar de rest als Paul”, zegt Jerry Levita, entertainer en animator uit Toronta, die sinds enige tijd samenwerkt met Sean Lennon Ono aan een serie animaties in verband met de heruitgave van John Lennon/PlastiOno Band, dit ter ere van de 50e verjaardag van het album.
Sportverslaggever Paul Romanuk, host van de podcast The walrus was Paul, is – en dat mag geen verrassing zijn – pro McCartney. “Paul McCartney heeft veel meer de capaciteit om comfortabel te zijn in dat register, waarin het ‘Ahh- gedeelte ligt”, legt Romanuk uit. “John Lennon heeft nooit gedemonstreerd dat hij in dat hoge register kon blijven.”
Toch: er zijn manieren om de vocale klanken te manipuleren door de snelheid van de tape te wijzigen tijdens het opnameproces.
Andrew Burashko, van het Art of Time Ensemble uit Toronto, dat elegante live-shows van Sgt. Pepper en Abbey Road heeft gegeven, heeft altijd verondersteld dat de ‘Ahh’ van Lennon kwam, maar is later overgestapt naar het kamp van McCartney. Nu de vraag weer kwam bovendrijven, is hij terug als Lennon-loyalist nadat hij de vocals van de track geïsoleerd had beluisterd. “Ik heb hun stemmen in mijn oren gehad sinds ik zeven jaar was en die zijn zo duidelijk waarneembaar verschillend van elkaar”, zegt Burashko. “Als je naar de losstaande vocalen luistert, klinkt het gewoon niet als Paul.”
Steven Page, voormalige singer-songwriter van Barenaked Ladies, die deelnam aan Burashko’s opvoering van Sgt. Pepper, heeft de vocalen altijd geassocieerd met Lennon. “Die nasale kwaliteit ervan lijkt alleen bij hem te passen en ik heb er zelfs met vrienden over gediscussieerd, in zelfvoldane aanname dat ik er niet naast kon zitten”, maar nadat hij kortgeleden de geïsoleerde vocalen hoorde, gelooft Page dat het Paul was die in de droom opging. “Er is weinig waar ik een grotere hekel aan heb, dan het bij het verkeerde eind te hebben als het gaat over Beatlestrivia, maar ik geef mijn ongelijk toe” en zo gaat het door. We zullen misschien nooit het definitieve antwoord krijgen op deze vraag en andere vragen over The Beatles, de act die we al die jaren dachten te kennen. Geheimzinnigheid houdt hun muziek een beetje meer in leven, wat alleen maar goed kan zijn, geen discussie daarover.
(Bron: theglobeandmail.com)
(Vert: Marijke Snel – van Asperen)