Over de inspiratie van enkele van zijn bekendste nummers, en hoe het was om samen te werken met de Beatles in Abbey Road.
Alan Parsons heeft zowel achter de schermen als in de spotlights succes gekend. Hij begon in de muziek-business als manusje van alles in de studio, en werkte als technicus aan klassiekers zoals Abbey Road van de Beatles en Dark Side of the Moon van Pink Floyd.
Daarna had de Britse zanger/muzikant/songwriter als voorman van de Alan Parsons Project groot succes in de Noord-Amerikaanse hitlijsten met de hitsingles “Eye in the Sky”, “Games People Play”, “Time” en “Don’t Answer Me”.
Songfacts: Wat het schrijven van nummers betreft, hoe schrijf jij je beste nummers?
Parsons: Door met anderen samen te werken. Het komt weleens voor dat ik achter de piano kruip om een nummer te schrijven, maar over het algemeen vind ik het fijner om met anderen samen te werken, demo’s te maken en dan in de studio het in het echt te doen. Het is niet meer dan een reeks geïmproviseerde oefeningen.
De productie zelf is een kwestie van knopen doorhakken, over het algemeen. Zelfs wanneer je één woord verandert kan dat een groot verschil maken. Het gaat alleen maar om knopen doorhakken.
Songfacts: Met wie heb je het prettigst samengewerkt?
Parsons: Nou, Eric Woolfson was natuurlijk de belangrijkste persoon met wie ik werkte tijdens de Alan Parsons Project. We waren een team van twee mensen. Eric schreef de meeste muziek en songteksten, en zo nu en dan voegde ik er een regel of twee aan toe. Ik was meer betrokken bij de instrumentale bijdrages op de Project-albums. Ik ben de afgelopen jaren redelijk goed geworden in het schrijven van songteksten, maar destijds schreef Eric het meeste.
De Schotse songwriter, tekstschrijver, zanger en pianist Eric Woolfson kwam voor het eerst met Parsons in contact in 1974, toen ze beiden werkten in de Abbey Road Studios. Dit leidde tot het Alan Parsons Project. Alhoewel alleen Parsons’ naam in de bandnaam staat vermeld was Woolfson medebedenker van de band en was hij verantwoordelijk voor het schrijven van en de ,zang op een aantal van de grootste hits van de band. Woolfson is in 2009 op 64-jarige leeftijd aan kanker overleden.
Songfacts: Wat was de tekstuele inspiratie achter “Don’t Answer Me“?
Parsons: Het zijn gewoon woorden. Dat is een uitdrukking die Paul McCartney altijd gebruikte: “Het zijn gewoon woorden.” Er kwam geen inspiratie of achterliggende gedachte bij kijken.
Interessant genoeg bevat het wel het woord “magic”:
If you believe in the power of magic
I can change your mind
Ik weet niet wat hij bedoelde met “Don’t Answer Me”. Bedoelt hij: “Ik wil hierover niets van je horen”? Volgens mij zijn het gewoon woorden. Bedenk dat “Yesterday” is begonnen als
“scrambled eggs”.
Songfacts: Hoe raakte je betrokken bij de samenwerking met de Beatles en hoe werd je assistent-technicus bij de Abbey Road Studios?
Parsons: Dat gebeurde omdat ik werkte bij een afdeling van EMI Records in west-Londen. Ik
werkte bij de fabriek waar tapes werden gedupliceerd, deed het onderhoud van de machines en ik maakte kopieën van EMI’s producten voor buitenlandse fabrieken zodat ze vinyl platen konden maken. Ik hoorde Sgt. Pepper in 1967 en zei: “Ik wil weten hoe de Beatles dat doen”. Ik koos toevallig het juiste moment om dat te doen. Ik kreeg een gesprek, en een paar weken later had ik die baan.
Songfacts: Dus je belde Abbey Road Studios, en degene die je aan de telefoon kreeg zei dat ze een vacature hadden?
Parsons: Ik schreef ze een brief. Dat deed je in die tijd. [Lacht] Je handschrift zei veel over je. Niemand zou erover peinzen zoiets nu te doen.
Songfacts: Hoelang duurde het voordat je uiteindelijk de Beatles ontmoette en met hen ging
werken?
Parsons: Dat was denk ik toen ik er zo’n drie tot vier maanden werkzaam was. Ik begon in de
tapebibliotheek bij Abbey Road en ging toen stiekem meeluisteren bij sessies. En daarna
bediende ik de tapemachine, wat eigenlijk best wel moeilijk was en een heel verantwoordelijke job, want destijds was er geen knop “ongedaan maken”. Als je op het verkeerde moment op de opnameknop drukte, wiste je dat wat op de band stond, en dat was dan dat.
Maar volgens mij begon ik in oktober 1968, en in januari of februari van 1969 moest ik van
Apple de Let It Be-sessies doen. Dat was behoorlijk intimiderend. Ik loop de regelkamer in, en daar zitten alle vier de Beatles, George Martin, Glyn Johns en Yoko Ono. Ik kom binnen, en zeg: “Hallo! Ik kom jullie helpen!” Ze keken een beetje chagrijnig, maar gelukkig klaarden ze op toen de “dak-dag” kwam en we ze op het dak opnamen. Dat maakte een enorm verschil in het enthousiasme dat ze voor de nummers hadden.
Songfacts: Wat zijn je herinneringen aan het werken met de Beatles in de studio?
Parsons: De Let It Be-periode was erg kort, maar een paar dagen. Maar ik heb ongeveer een
maand aan het Abbey Road-album besteed, en dat was geweldig. Ik zag meer de individuele
Beatles werken aan hun eigen nummers dan dat ik de band samen zag. Zover was het toen al.
George werkte aan zijn eigen ding, en dan kwam Paul en deed “Oh! Darling”. Hij kwam elke dagom 2 uur ’s middags, en zong een paar keer “Oh! Darling” en zei dan: “Nee, dat is ‘m niet”, en dan kwam hij de volgende dag om het nog een keer te doen. Je zag maar één Beatle per keer op een dag.
Songfacts: Wat zijn je herinneringen aan het beroemde optreden op het dak?
Parsons: Dat was geweldig. Het was een geweldige dag, maar er was een zweem van
teleurstelling omdat ik dacht dat het waarschijnlijk de laatste keer was dat ze samen als band voor publiek optraden. Maar het was een geweldige dag. Wel een koude dag.
Songfacts: Hoe was het om met John Lennon te werken?
Parsons: Hij was altijd goed geluimd. Ik heb niet het idee dat ik hem goed heb leren kennen. Ik kon het beter vinden met Paul en George. Maar hij was altijd goed geluimd. Hij had altijd iets grappigs te zeggen. Het was leuk om met hem te werken.
Songfacts: Kon je merken dat er spanningen in de band waren, of dat ze op het punt stonden uit elkaar te gaan?
Parsons: O, jazeker. Dat was volgens mij overduidelijk. Tegen de tijd van Abbey Road wilden ze gewoon niet meer samenwerken. Het werd individueel werk.
Songfacts: Wat is het verschil tussen werken met Pink Floyd voor Dark Side Of The Moon en werken met de Beatles?
Parsons: ’n Aardig groot verschil. Het enige dat hetzelfde was, was dat ze allebei de studio
optimaal wilden benutten, en ze waren altijd op zoek naar nieuwe effecten en nieuwe geluiden.
Maar dat was het mooie aan het werken met die jongens: Op het gebied van geluid waren er altijd nieuwe horizonten te ontdekken.
Songfacts: In het midden en eind van de jaren 70 werkte je met twee artiesten, Al Stewart en
Ambrosia, van wie nu wordt gezegd dat ze een genre vertegenwoordigden dat “yacht rock“
genoemd wordt. Heb je die uitdrukking eerder gehoord?
Parsons: Jazeker! Volgens mij hebben we een “yacht rock-zender” in onze auto, die vrij vaak
aanstaat. Christopher Cross past daarin, Steely Dan past daarin.
Songfacts: Hoe vond je het dat de Alan Parsons Project in de film Austin Powers 2 werd
genoemd?
Parsons: Dat was zonder twijfel de best publiciteit die ik in m’n leven heb gehad. Ik wist van
niks totdat de film uitkwam. Het is een goedmoedige, leuke grap. Ik ben er best wel trots op. Ik vind ‘m goed.
(Bron: songfacts.com)
(Vert: Liesbeth te Boekhorst)