Door de pandemie vertraagd, verscheen op 6 augustus de 50th Anniversary Edition van het album dat door velen wordt gezien als de beste plaat van George Harrison: zijn imposante debuut All things Must Pass. Een album dat niet voor het eerst heruitgegeven werd, want naast de oorspronkelijke driedubbel vinyluitgave uit 1970 en een cd-debuut in 1988, verscheen het album ook opnieuw – en voorzien van bonusnummers in 2001 (cd en lp), in 2010 (vinyl) 2015 (cd), en 2017 (vinyl).
Voegt een nieuwe versie (op 2-cd, 3-cd, 5-cd/blu-ray, 2-lp, 5-lp en 8-lp) nog iets toe?
Het korte antwoord is: ja.
Het album is namelijk niet alleen geremasterd, maar in de lijn van de Beatlesboxen van de laatste jaren, geremixt door Paul Hicks en in de meest uitgebreide varianten voorzien van een schat aan bonusmateriaal.
De oorspronkelijke mix klonk tamelijk vol. Niet raar, met groot aantal muzikanten en de orkestrale toevoegingen van Phil Spector (saillant feit: All Things Must Pass is waarschijnlijk het enige album waaraan twee moordenaars, twee slachtoffers van moord en twee mensen die zelfmoord hebben gepleegd meewerkten). Bij het beluisteren van de nieuwe mix valt vooral op dat de prachtige stem van George prominenter uit de speakers spat. Het geluid is bovendien volledig opengetrokken: er zijn veel meer details te horen, de mix is helderder en de drums en bas hebben meer dynamiek. De Spector-violen en -blazers zijn daarentegen in de stereomix in nummers als What Is Life en Let It Down naar de achtergrond verdwenen. Wel is aan What Is Life een klein stukje extra slide toegevoegd en klinken de woorden Sir Frankie Crisp in The Ballad Of Sir Frankie Crisp (Let It Roll) aanzienlijk luider.
Voor de liefhebbers zijn op de blu-ray een tweetal surroundmixen toegevoegd. Een wat sterielere Dts-mix, maar het is vooral de Atmosmix die imposant is. De eerste versie van Isn’t It A Pity is overweldigend mooi en in de mix van Let It Down worden werkelijk alle registers opengetrokken. Waar in de stereoversie, zoals al opgemerkt, het orkest juist verder in de mix is verdwenen is in de 5.1 mix in Atmos het orkest prominenter dan ooit aanwezig.
In de meest uitgebreide variant zijn maar liefs drie cd’s, of vijf lp’s aan bonusmateriaal toegevoegd. Eén cd waarop Harrison door Klaus Voormann op bas en door Ringo Starr op drums wordt begeleid. Een ritmesectie die op de recente Plastic Ono Band-box al diepe indruk maakte, maar die ook op deze Harrisondemo’s fantastisch klinkt. In deze uitgeklede versie staan de songs als een huis. Bovendien is het meeste geheel nieuw voor het oor. Hoogtepunt is een versie van Sour Milk Sea die de Beatlesdemo met gemak verslaat.
De vierde cd bevat de solodemo’s van George die – vaak met gesproken intro – al circuleerden onder verzamelaars, maar in de officiële versie beter klinken. Tot de hoogtepunten behoren intieme uitvoeringen van Beware Of Darkness en Let It Down.
De laatste cd bevat out–takes van de daadwerkelijke sessies. Daarop vinden we dé vondst van de box: een cover van Wedding Bells, maar ook een vroege versie van Woman Don’t You Cry For Me. Dit nummer zou uiteindelijk pas zes jaar later op de elpee 33 & 1/3 verschijnen. Verder bevat deze laatste cd werkversies waarin de stem van Harrison schittert.
Met het verschijnen van de 50th Anniversary zijn vorige versies niet overbodig geworden. De oorspronkelijke mix blijft de oorspronkelijke mix. De versie uit 2001 bevat bonustracks die niet op deze versie zijn te vinden. De nieuwe mix van het oorspronkelijke album is voor ondergetekende een toevoeging, geen vervanging. Met een schat aan demo’s en out-takes is de deur naar de archieven (met uitzondering van Early Takes vol. 1) ruimhartiger geopend dan ooit in het kamp Harrison is gedaan.
– Ron Bulters –