Besef even dat we in een tijd leven waarin Paul McCartney nog steeds nieuwe muziek maakt en de deluxe boxen ons om de oren vliegen. Een fijn houvast in deze zeer donkere tijden. Tegen het einde van het jaar kunnen we nog een verjaardagsbehandeling verwachten van Let It Be en bronnen beweren dat er weer een Lenno-box op komst is.
Nu, in een tijd waarin iedereen tegenover elkaar lijkt te staan, is er de deluxe-editie van All Things Must Pass. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik het album al een tijd niet meer had gehoord. Ik word een beetje kriegelig van de religieuze boodschappen van Harrison. Tenminste, als het er zo dik bovenop ligt. Wat dat betreft houd ik veel meer van de Harrison rond eind jaren zeventig en de jaren tachtig: met de typische Spectorsound lijkt het alsof-ie vanaf de kansel in een kerk staat te prediken.
Wat wel overeind blijft, ondanks de productie en de soms wat dwingende teksten, zijn de ontzettend mooie liedjes: die groeien alleen maar meer in deze remix. Hoofdverantwoordelijke hiervoor is Paul Hicks die onlangs ook de Lennonboxen wist te mixen. Het stereobeeld is nagenoeg hetzelfde gebleven en ook de typische Spectorsound is nog redelijk intact.
Het zijn de nuances die naar boven komen in de remix. Dingen die je niet eerder hoorde. Synthesizers tijdens Isn’t It A Pity bijvoorbeeld. Daarbij is de stem van Harrison iets meer naar voren gehaald en vooral droog. Daardoor verzuipt zijn stemgeluid niet in alle galm. Het geheel is minder pastoraal en veel persoonlijker. Zag je in eerste instantie door de wierook Harrison niet meer, nu staat hij met z’n band naast je in de huiskamer te spelen. Harrison wilde het in 2001 al remixen maar de platenmaatschappij vond het wijzer om de oude versie in een remaster uit te brengen. Gelukkig is er nu de, wat mij betreft, definitieve versie. Al kunnen de twee mixen ook goed naast elkaar bestaan.
Het grote verschil tussen de Lennonboxen en deze remix is de uiteindelijke content. Zijn de Lennonboxen stuk voor stuk studieobjecten, bij Harrison is de informatie summier. Heel erg summier mag ik wel stellen. Een klein gesprek tussen Paul Hicks en Dhani Harrison, plus wat overbekende quotes van George zelf in het boekje, valt ons ten deel.
De muzikale content is bij Harrison uiteindelijk in kwantiteit ook iets minder dan die van Lennon, maar toch zal ik eerder de out-takes en demo’s van Harrison uit de kast trekken. Bij Lennon worden de nummers één voor één ontvouwen en hoor je alle lagen in allerlei vormen. Bij Harrison is gekozen voor demo’s en enkele out-takes en dat werkt fantastisch en overzichtelijk. Natuurlijk zou ik er veel voor over hebben om ook een ‘Element mix’ te kunnen horen van All Things Must Pass, maar nu kan ik deze box ook gewoon op de achtergrond aanzetten zonder dat ik alles meteen hoef te bestuderen.
De demoversies kenden we al van heel wat bootlegs en natuurlijk Early Takes Volume 1. Toch valt er nog ontzettend veel te genieten voor de doorgewinterde fan.
Het is ongekend, hoeveel materiaal Harrison heeft geschreven en opgespaard tijdens deze periode. Hoeveel nummers er door de grote ego’s binnen The Beatles zijn afgewezen.
Ik moest meteen denken aan Anthology waarin Harrison, Starr en McCartney op het gras zitten te praten en wat jammen. McCartney merkt op dat Harrison in India een hoop nieuwe liedjes heeft geschreven, waarop Harrison Dehra Dun memoreert en een stukje speelt. Vervolgens zit McCartney er dwars doorheen een soort sitarachtig geluid na te doen om de boel te ontregelen. Zelfs in de jaren negentig werd er nog de draak gestoken met het werk van Harrison. Inmiddels staat Dehra Dun op de demo-cd en is het op zich niet vreemd dat het de plaat uiteindelijk niet heeft gehaald, maarhet is goed dat we het hebben.
Verder zijn alle nummers nog in een prille fase, wanneer het gaat om de productie. De liedjes zelf zijn nagenoeg af en daarom is het een genot om de bekende nummers van All Things Must Pass in zo’n kale versie te horen. Omdat Ringo en Klaus Voormann op sommige tracks George Harrison begeleiden, klinkt het als een soort John Lennon/Plastic Ono Band. Fascinerend! De laatste disc is wat mij betreft het meest interessante, wanneer het gaat om de bonustracks. Met een heerlijk slepende Hear Me Lord, die in de verte aan Neil Young doet denken en de standard Wedding Bells. Door McCartney gememoreerd in de Anthology-serie, wanneer het gaat om de break-up van The Beatles. Het is geen toeval dat Harrison dit juist in deze periode opneemt. Ontroerend!
Al met al een flinke herwaardering voor dit klassieke Harrisonalbum en eentje die ik nog lange tijd ga koesteren.
– Tim op het Broek –