Ask Me Why

BFNLBFNL Columns, My Head Is Filled With Things To Say

Ik ben niet snel jaloers, maar tijdens een gesprek aan de lunchtafel met een collega had ik destijds wel even een momentje. Mijn collega Dirk, die helaas niet meer onder ons is, werd kapitein Iglo genoemd. En dat was niet alleen omdat hij er sprekend zo uitzag. Hij was een zeeman in hart en nieren die in een vorig werkend leven over alle zeeën van de wereld had gevaren. Hij had het nooit over iets anders dan over het leven aan boord van een schip en bij schering en inslag werden smeuïge zeemansverhalen opgedist. Maar aan de lunchtafel vertelde hij me dat hij ooit een keer in Hamburg aangemeerd was en The Beatles in de Star-Club had zien optreden…

Dirk, zeg dat nog eens? The Beatles in de Star-Club? Weet je dat wel zeker? Was dat met Pete Best of al met Ringo Starr? Hadden ze leren pakken aan, of stropdassen? En wat speelden ze? Was het druk in de Star-Club? Nee, je moet je vergissen… wow, fantastisch…. Dirk keek me wat onwerkelijk aan en bekende dat hij er niet heel veel meer van wist. Alleen dan dat ze wel heel erg goed waren.

De wildste ideeën over de stad tolden rond in mijn hoofd en bleven kleverig hangen.

Toen ik als beginnend Beatlesfan het boek van Allan Williams las, werd Hamburg als een soort vagevuur in mijn hoofd geprogrammeerd. De wildste ideeën over de stad tolden rond in mijn hoofd en bleven kleverig hangen. Naarmate ik meer over The Beatles te weten kwam, en ook over hun tijd in Hamburg, is het beeld over de Reeperbahn en de stad wel enigszins afgezwakt.

Maar een bijzondere tijd met veel ruige taferelen moet het wel zijn geweest. En wat zou het een fascinerende gedachte zijn om eens een stap terug in de tijd te kunnen zetten. Om daar de Kaiserkeller binnen te lopen, aan een tafeltje te gaan zitten en je te vergapen aan The Beatles die zich uren achtereen door hun set heen worstelen. Die hun publiek beledigen, boeren en scheten laten op het podium en het ene biertje na het andere achterover tikken. En ondertussen fantastische muziek staan te maken.

Jammer genoeg zijn er nooit televisie- of filmcamera’s bij geweest. En ook geen bandrecorders of andere opname apparaten. Dat bestond in die tijd nog niet. Slechts eenmaal, gelukkig maar, werd een optreden vastgelegd op een Grundig bandrecorder met een los microfoontje. En de LP die daar later van verscheen is de ultieme tijdscapsule van een periode waar we als Beatlesfan maar eigenlijk geen vat op kunnen krijgen. Waar we wel heel graag bij hadden willen zijn.

Toen ik die opnames voor het eerst hoorde, was ik overdonderd door de enorme energie die The Beatles van toen genereerden. En dat terwijl het een, voor hun doen, suf optreden was waar ze eigenlijk helemaal geen zin meer in hadden. Maar ik was vooral verbaasd toen ik het brave Ask Me Why voorbij hoorde komen. Een prachtig liedje dat uiteindelijk mee zou liften als b-kant op hun eerste nummer 1 hitsingle. Hun stijl evolueerde toen al van ruige rock tot stevige kwaliteitspop. Ask Me Why is niet alleen een mooi liedje, maar ook het bewijs dat The Beatles op oudjaarsavond van 1962 de donkere en zweterige Hamburgse kroegen al waren ontgroeid.

Als Ask Me Why gespeeld is, klinkt er een dof en suf applaus in de zaal dat in geen enkel opzicht te vergelijken is met de hysterische taferelen in het publiek die niet lang meer op zich zouden laten wachten. En wie weet was mijn collega Dirk wel één van die plichtmatige klappers. Over fascinerende gedachten gesproken.

– Luc van Gaans –