Ik denk weleens na over dingen waar ik helemaal niet over na wil denken. Zoals bijvoorbeeld hoe ik zou reageren als Paul en Ringo dood zouden gaan. Ja, leuk is anders, dus alvast mijn excuses dat ik je herinner aan de sterfelijkheid van onze idolen. Maar het is dus wel een onderwerp dat af en toe door mijn hoofd spookt.
Vreemd genoeg kan ik mij niet meer herinneren wat ik dacht en deed toen George stierf. Werkelijk, die gebeurtenis is compleet uit mijn geheugen gewist – zou ik het verdrongen hebben?
Vreemd genoeg kan ik mij niet meer herinneren wat ik dacht en deed toen George stierf. Werkelijk, die gebeurtenis is compleet uit mijn geheugen gewist – zou ik het verdrongen hebben?
Minder vreemd is dat ik niet weet wat ik dacht en deed toen John werd vermoord. Ik was immers nog niet geboren…
Toch is de dood van John Lennon heel lang ‘een dingetje’ voor mij geweest. Ik herinner mij nog een keiharde (gênante) jankbui toen ik aan het eind van mijn spreekbeurt over The Beatles (middelbare school, ik was 15) moest gaan vertellen over de dood van John. Dat was geen succes. (Een jaar later hield ik mijn spreekbeurt over John Lennon zelf. Die eindigde op dezelfde dramatische manier.)
Gelukkig ben ik allang geen emotionele puber meer, dus tegenwoordig kun je best een zinnig gesprek met mij voeren over de sterfelijkheid van The Beatles. Ik begin er nu per slot van rekening zelf over en ik heb nog niet naar de zakdoekjes hoeven te grijpen. Toch ben ik bang voor het moment dat ook Paul en Ringo het tijdelijke voor het eeuwige verruilen. Een scenario waar iedere Beatlesfan zich vast van tijd tot tijd zorgen over maakt. De heren zijn immers ook niet bepaald meer piepjong te noemen.
Dus hoe moet dat dan, als ons op een slechte dag het nieuws bereikt dat één van onze helden dood is gegaan?
Ik voorzie algehele misère. Een collectief verdriet, met duizenden en duizenden huilende fans en muziek die non-stop uit de radio klinkt. Herinneringsbijeenkomsten, documentaires op televisie en bedevaarten naar alle belangrijke Beatlesplekken. Of in ieder geval hoop ik daar op. Want ik zal wel heel erg verdrietig zijn en ik wil niet alleen zijn. Ik wil samen met anderen kunnen snotteren en eindeloos Beatlesmuziek kunnen draaien. Zonder dat iemand zich hardop afvraagt of het allemaal niet een beetje overdreven is. Want nee, dat is het niet!
Gelukkig is het zo ver nog niet. (En ik ga nu heel hard op zoek naar een stuk hout om dit af te kloppen.) Met een beetje mazzel gaan Paul en Ringo nog dertig jaar mee. En natuurlijk gaan ze ooit dood, maar één ding is zeker: de muziek die zij hebben gemaakt, is voor altijd en eeuwig.
En dan nu allemaal even heel hard huilen bij dit nummer van Paul:
– Laura Alblas –