‘My baby ’s got me locked up in chains’ zongen The Beatles nog vrolijk in 1963. De eerste successen van de band waren binnen met de singles Love Me Do en Please Please Me. De Beatlesmania stond op het punt van uitbreken en popgeschiedenis zou geschreven gaan worden. Maar van dat alles hadden John, Paul, George en Ringo nog geen weet. Er moest een langspeelplaat komen en wel heel gauw, nu het ijzer gloeiend heet aan het worden was. En daarom mochten de Beatles op 11 februari 1963 komen opdraven in de majestueuze studio’s aan het Londense Abbey Road om hun eerste album op te gaan nemen.
Nu waren Lennon en McCartney al aardig op dreef gekomen met het schrijven van eigen songs, maar voldoende om een hele plaat mee te vullen was het nog niet. En misschien was George Martin ook nog niet volledigd overtuigd van de kwaliteit van het songwritersschap. Daarom werd een lijstje gemaakt van hun live setlist en konden de opnames lekker vlot worden afgewerkt. Wel zo effectief natuurlijk.
Dat moet ook de reden geweest zijn dat Chains, geen eigen product, op het debuutalbum verscheen. Ik kan me geen andere reden bedenken want zo’n goed nummer heb ík het namelijk nooit gevonden. Vrolijk, zeker, maar een goede Beatlessong? Hmmm… Maar erg symbolisch voor de rest van hun carrière en leven is de tekst in ieder geval wel. De kettingen waaraan je vastligt, ‘they ain’t the kind that you can see’, zingen ze nog. Nee inderdaad, maar daardoor voel je je nog niet minder vrij.
Vanaf hun intrede als de koningen van de pop lagen ze voortdurend aan de spreekwoordelijke ketting. Aan deadlines van releasedata, aan overige contracten, aan verwachtingspatronen, aan opdringerige fans die altijd iets van je willen, aan officiële bezoekjes, aan dit, aan dat… Naast het feit dat The Beatles zo’n geweldige bijdrage hebben geleverd aan de popmuziek, is het overleven van die kettingen al een grandioze prestatie op zich geweest!
Wat mogen we ons gelukkig prijzen dat we zo’n prachtige Beatlesfanclub site hebben. Een groepje enthousiaste mensen zet zich daarvoor in en vult dagelijks onze hoofden met actueel nieuws, prachtige artikelen, achtergrond informatie en wat al nog meer. Sinds jaar en dag mag ik daar met mijn columnpjes een bescheiden bijdrage aan leveren. Afgelopen week las ik mijn werkstukjes nog eens na en ik moet eerlijk bekennen dat ik er niet ontevreden over was. Zelfbevlekking ten top natuurlijk, maar toch. Wel verschoot mijn kleur van schaamte toen ik de datum las waarop mijn laatste column geplaatst was… 27 mei 2018. Oeps, de tijd vliegt. Nu weet ik dat ik de laatste maanden weinig tijd en inspiratie heb gehad, maar dit kan natuurlijk echt niet. Ik nam me dan ook voor om snel een vervolg te gaan geven aan mijn columnistenschap.
Toeval of niet, toen ik vanmorgen mijn bed uit kroop stond er een whatsapp berichtje in mijn telefoon. Webmaster Ramón Dorenbos deelde mij vriendelijk doch dringend mede dat ik een deadline had tot en met 23.59 uur om een nieuwe column aan te leveren. Nu had ik hem ooit eens gevraagd me wat vaker achter mijn broek aan te zitten, maar hier trok hij de ketting wel heel strak aan.
dat betekent dat ik moet produceren, er voor moet gaan
Maar eerlijk is eerlijk, als ik beloof om columns te schrijven moet ik het ook doen natuurlijk. En dat betekent dat ik moet produceren, er voor moet gaan. En als de Beatles dat konden..? In 1 dag een complete LP opnemen, ieder jaar twee albums leveren, tot en met 1966 intensief touren, films maken, interviews geven, dit doen, dat doen, Beatles zijn… De kettingen waar zij aan vast lagen stonden heel wat strakker dan de BFNL ketting waar ík aan vastlig.
Dus ik moet niet zeuren. Ramón heeft voor 1 keer gelijk, voor 1 keer dan. De whatsappjes waarin de tijd werd afgeteld tot aan de deadline vlogen me rond de oren, op die mooie dag van 9 februari 2019. De dag dat ik een hele dag in de keuken heb gestaan om een Walking Diner voor te bereiden en me ’s avond stond te laven aan heerlijke drankjes, gerechten en gesprekken met mijn vrienden.
Tussen de bedrijven door tikte ik mijn vingers blauw aan deze column. En op exact 23.59 uur stond mijn nieuwe schrijfsel in Ramón’s virtuele postvak. Nu zal deze column geen nummer 1 hit worden zoals het album Please Please Me, maar het voelt wel als een overwinning op mezelf. En voor even staat de ketting weer wat minder strak. Maar ik heb me heilig voorgenomen dat ik hem niet meer zo hard ga laten knellen. Dat kan ik mezelf en mijn Beatlesvriend Ramón niet meer aan doen.
– Luc van Gaans –