Cheap Trick – Taxman, Mr. Thief; “Ah ah, Mr. Wilson”

BFNLBFNL Columns, van der Linde vertelt

“We houden natuurlijk allemaal van de muziek van The Beatles. Maar op deze fanclubsite is er ruimte voor verdieping. De één zoekt hier nog meer informatie over bootlegs, de ander wil écht alles vertellen over de oerversie van Strawberry Field 4ever. Er zijn er die historische gegevens rondom The Fab4 tot in het kleinste detail uitpluizen. Ík ben geïnteresseerd in hoe The Beatles als fenomeen hun plek in de kunsten verwierven. En dan vooral in de popmuziek: welke popsongs gaan OVER The Beatles en op welke manier? Als tijdsaanduiding, als voorbeeld of gewoon een eerbetoon. In deze columns graaf ik wat dieper in dat soort liedjes, schets de context en deel met jullie hoe ik er naar luister… Veel leesplezier, enne… feedback is zeer welkom. Peter van der Linde (pvdltelefoon@live.nl).”

Mijn beste uitverkoop-koopje is Cheap Tricks titelloze debuutalbum (1977). Ach, voor fl. 1,- val ik me er geen buil aan, dacht ik. Hoewel iedereen dweepte met de (té) stevige liveversie van het lieflijke I Want You To Want Me, hoorde ik vooral het alles overstemmende gegil op Cheap Trick At Budokan (1978). Zó voelt Beatlemania dus, dacht gitarist Rick Nielsen, toen hij op hetzelfde podium stond als The Beatles tussen 30 juni en 1 juli 1966. Toen ik thuis de naald op mijn spotgoedkoopje liet zakken, was de pretentieloze powerrock van Cheap Trick liefde op ’t eerste gehoor. Wát een plaat!

Op het internet zijn pagina’s volgeschreven over de invloed van onze Fab4 op Cheap Trick. In veel songs citeren ze The Beatles tekstueel én muzikaal; soms duidelijk, soms vergezocht. Dat ze

I’ll shine up my old brown shoes

zingen in I Want You To Want Me, valt volgens mij in die laatste categorie. Lees ook hoe Mandocello – óók van dat onvolprezen debuut uit 1977– noot voor noot wordt gefileerd en Something, Here Comes The Sun en Ticket To Ride de revue passeren. Ik neem het voor waar aan, maar hoor het niet écht. Taxman, Mr. Thief (1977) is een dan wél heel expliciete hommage:

Like the Beatles, he ain’t human, now the Taxman is out to get you

De conservatieve voorman Edward Heath was al in 1975 onttroond door Margareth Thatcher, maar toch zong – de Amerikaanse(!) – blonde frontman Robin Zander nog:

Taxman, Mr. Heath (he’s a thief)

Nielsen en drummer Bun E. Carlos – met die eeuwige sigaret en strak als een metronoom – grepen vervolgens op 12 augustus 1980 dé kans van hun leven en begeleidden John Lennon op I’m Losing You en I’m Moving On. Deze gebruikte die opnames niet voor Double Fantasy en liet ze alleen ter inspiratie . . . euhm . . . afschrikking horen aan nieuwe sessiemuzikanten. De Cheap Trickers bleken wél geïnspireerd en vlogen George Martin én Geoff Emerick in voor de elpee All Shook Up. Het grillige album verscheen vlák voor Double Fantasy en haalde de top 30 in de States; hier deed het niet zo veel. Cheap Trick zelf coverde overigens I’m Losing You op Silver (2001). All Shook Up staat bol van de Beatlesreferenties; van het A Day In The Life-slotakkoord waarmee Stop This Game de elpee aftrapt, via de straalmotorgeluiden en de regel

Not in Russia

in Baby Loves To Rock tot de Lennon-esque zang in World’s Greatest Lover. 2007 zag Cheap Trick – met wat gastzangers van het tweede garnituur – de hele Sgt. Pepper–elpee naspelen, begeleid door het Hollywood Bowl Orchestra. Waarna ze vanaf 2013 hun grote voorbeelden letterlijk kopieerden met onderling gekrakeel en begeleidende rechtszaken.

Ik lees wat interviews met Nielsen, verliefd op The Beatles van de Ed Sullivan Show in 1964 tot nu. Liefde maakt blind, want in zijn “10 Favourite Beatles Songs” eert hij Lennon: “the heavy, crazy, nutty stuff that John Lennon used to come up with”. Rick heeft het dan over Helter Skelter, hè . . .

– Peter van der Linde –

Belangrijkste bronnen: