De moord op John Lennon staat mij nog erg goed bij. Ik was toen 19 jaar oud. Ik was op die bewuste achtste december 1980 vroeg opgestaan om naar school te gaan. Bij ons in Nederland was het overigens al negen december, door het tijdsverschil met de Verenigde Staten.
Het viel me wel op dat er veel Beatlesmuziek op Hilversum 3 werd gedraaid. ‘Leuk’, dacht ik nog. Na het ontbijt om circa 7.30 uur ging ik nog even naar boven om een Beatlesbutton op te spelden. Buttons waren toen heel erg in. Ik had besloten een button van Ringo Starr op te doen, want dat werd weer eens tijd. Ringo kreeg toch al te weinig aandacht.
Op dat moment riep mijn moeder naar boven dat John Lennon was doodgeschoten.
Eerst dacht ik dat zij een flauwe grap maakte, maar het drong al gauw tot me door dat het waar was. Dat verklaarde al die Beatlesmuziek op de radio. Anders werden The Beatles alleen nog zo’n beetje in de Arbeidsvitaminen gedraaid. Ik deed op dat laatste moment toch een Lennon-button op.
Op school werd ik door vrienden opgewacht om het laatste Lennonnieuws te bespreken. Het was bij hen bekend dat ik Beatlesfan in hart en nieren was (en nog steeds ben) en werk deed voor de toenmalige Nederlandse Beatles Fanclub.
Tot overmaat van ramp kwam op die dag ook de schoolfotograaf langs. De man herkende de Lennonbutton en riep wijzend naar mijn button: “Hé die ken ik, dat is John Lennon, die is dood hè?” Het was waarschijnlijk bedoeld om me op te vrolijken, maar ik kon het niet waarderen. Ik antwoordde dan ook chagrijnig en sarcastisch: “Ja, leuk, hè?” en ik wist niet hoe snel ik na de opnames voor de foto’s weg moest komen. Stil in mijn eentje vervloekte ik in mijn gedachten die onnozele fotograaf.
– Jan Hendriks – Redacteur Beatlesfanlcub.nl
Jan Hendrik Breeuwer