George Martin twijfelde wel eens of The Ballad Of John And Yoko eigenlijk wel een Beatlesnummer was. Wat in ieder geval zeker is, is dit: zonder dit nummer zou de groep nooit meer bij elkaar gekomen zijn na alle teleurstellingen bij het maken van Let It Be om Abbey Road te maken.
“Het was eigenlijk geen Beatlestrack”, vertelde Martin in Anthology. Het was allemaal op het randje, wat hen betrof. “John (Lennon) had de band mentaal al verlaten en ik geloof dat dat het begin van alles is geweest.”
Hoe dan ook gebeurde er iets op 14 april 1969, toen Lennon en McCartney koortsachtig aan het werk waren om dit nieuwe nummer af te krijgen: de littekens van hun laatste sessies begonnen te helen. Martin stond weer aan het roer, maar hij maakte uiteindelijk plaats voor Phil Spector bij Let It Be. Technicus Geoff Emerick kwam ook terug nadat hij in 1968 vertrok bij de sessies voor het White Album.
George Harrison en Ringo Starr waren niet van de partij. George was op vakantie terwijl Ringo nog aan het filmen was voor The Magic Christian, maar Harrison lachte erom. “Het maakte mij niet uit dat ik niet op de plaat voorkwam, want ik had er niets mee te maken”, vertelde hij in Anthology. “Wanneer het The Ballad Of John, George And Yoko had geheten, was ik erbij geweest.”
In hun plaats improviseerden Lennon en McCartney. McCartney speelde piano, bas, drums en maracas, terwijl Lennon de gitaren voor zijn rekening nam plus wat extra percussie. “John was in een ongeduldige bui dus ik hielp hem graag”, vertelde Paul McCartney aan Barry Miles in Many Years From Now. “Het is best een goed nummer; het heeft mij altijd verrast dat met alleen wij twee erop het toch als de Beatles klonk.”
Nog belangrijker: het voelde uiteindelijk als de Beatles voor deze voormalige strijdende partijen. Op een gegeven moment draaide Lennon zwaaiend met zijn gitaar zich om naar de drummende McCartney en zei:”Beetje sneller Ringo.” McCartney grapte terug met:”Oké George.”
Het kloppende hart in het centrum van de Beatles deed het weer.”Het verhaal lekte uit dat alleen Paul en ik op die plaat stonden, maar het had mij niet uitgemaakt dat te publiceren”, vertelde Lennon in Anthology. “Het betekende helemaal niets, het kwam toevallig zo uit dat alleen wij twee er waren. George zat in het buitenland en Ringo was aan het filmen, die kon die avond niet. Daarom stonden we voor de keuze van of hermixen of opnieuw beginnen en je kiest altijd voor opnieuw beginnen in plaats van rommelen met een oude opname. Dus dat deden ween het pakte goed uit.”
Alles ontvouwde zich in een middag. Lennon nam op 14 april de nog steeds onvoltooide song mee naar McCartneys huis in Londen, daarna reden ze rond 14.30 uurnaar Abbey Road Studio drie. Tegen negen uur ’s avonds waren ze klaar.
“The Ballad Of John And Yoko was een zeer snelle sessie”, vertelde Emerick in The Complete Beatles Recording Sessions van Mark Lewisohn. “Het was ook echt een goede plaat, mede dankzij het perfecte drumwerk van Paul en het tempo waarin ze het allemaal deden.”
De sessies sloten een wervelwindperiode af voor Lennon, die het verhaal van het lied begon te achterhalen terwijl hij nog steeds op huwelijksreis was in Parijs. Hij wilde zijn huwelijk met Yoko Ono in Gibraltar beschrijven plus een serie publieke gebeurtenissen die daarop volgden, inclusief de bed-in in het Amsterdamse Hilton en hij wilde dat doen terwijl de inkt nog moest drogen van alle krantenkoppen die volgden.
“Het was erg romantisch. Staat allemaal in het nummer The Ballad Of John And Yoko”, vertelde Lennon in 1970 aan Rolling Stone. “Als je wil weten hoe het verliep, het staat er allemaal in. Gibraltar was net een kleine zonnige droom. Ik kon geen wit pak vinden; ik had een soort van gebroken witte ribbroek en een wit colbert. Yoko was helemaal in ’t wit.”
Velen in de media hadden een onbedoeld hilarische misvatting over wat er kon gebeuren met hun vredesdemonstratie in de hotelkamer en het gefluister over de rol van Yoko bij het zogenaamde scheiden van Lennon van de Beatles circuleerde al, maar The Ballad Of John And Yoko maakte ondanks dat duidelijk hoe sterk de vriendschap bleef tussen Lennon en
McCartney.
“De pers kwam en verwachtte dat wij lagen te vrijen in bed”, zei Lennon tegen Rolling Stone. “Wij zaten alleen maar in onze pyjama en zeiden: ‘Peace Brother’.” Ono gaf later toe: “Wij hadden het best moeilijk, maar het nummer maakte er meer een komedie van dan een tragedie.” Waaronder de terugkeer naar een song uit de jeugd van de Beatles, toen Lennon aan het einde een Spaansachtige gitaarslag toevoegde die deed denken aan het nummer “Lonesome Tears In My Eyes uit 1956 van Johnny Burnett. Lennon en McCartney coverden het nummer in de vroege jaren van de band, zoals te horen is op Live At The BBC.
Op 30 mei 1969 werd dit nieuwe nummer, samen met het ongebruikte Old Brown Shoe van George Harrison, iets meer dan zes weken later dan Get Back uitgebracht in de UK. Zo snel dat Get Back nog op nummer 1 stond. The Ballad Of John And Yoko stond drie weken lang op nummer 1 en werd ook een top-tien-hit in Amerika. Daarna hadden de Beatles nooit meer een toplijstsingle in de UK.
Ergens had George Martin gelijk: het nummer zette ook een soort sjabloon vast voor zijn eerste soloalbum, nadat de Beatles uit elkaar waren gegaan: John Lennon/Plastic Ono Band uit 1970, maar eerder nog opende The Ballad Of John And Yoko de deur voor een laatste samenwerking met elkaar en het bestverkochte album van de Beatles wereldwijd. Ze begonnen zich een paar weken later te focussen op Abbey Road.
“Let It Be was zo’n ongelukkige plaat, ondanks dat er een paar geweldige nummers op staan, zodat ik echt dacht dat dit het einde van de Beatles was en ik ging ervan uit dat ik nooit meer met hen zou samenwerken”, vertelde George Martin aan Mark Lewisohn in The Complete
Beatles Recording Sessions. “Ik dacht, wat jammer om zo te eindigen. Dus was ik behoorlijk verrast toen Paul mij belde en zei: ‘We gaan nog een plaat maken, zou jij hem willen produceren?”
(Bron: ultimateclassicrock)
(Vert: Trix van Twist)
Lees er meer over.