Het is vandaag 50 jaar geleden dat de Beatles officieel uit elkaar gingen. De moeder der scheidingen wordt het ook wel genoemd. Nou ja, in de popmuziek dan, laten we het niet erger maken dan dat het is. Maar het uiteenvallen van The Beatles heeft lang nagezinderd en de schokken zijn nog altijd voelbaar. De fans die tijdens de concerten van de Beatles in de jaren ’60 huilden en gilden, lieten op 10 april 1970 en lang daarna ook rijkelijk de tranen vloeien. Niet van opwinding, maar van teleurstelling. Een droom was uiteengespat.
Gek genoeg denk ik dat het stoppen van The Beatles het beste was wat de groep had kunnen overkomen, hoe jammer misschien ook. De pijp was op, de magie was verdwenen en John, Paul, George en Ringo waren toe aan het inslaan van een eigen weg. Ze zijn er altijd heer en meester in geweest om tijdens hun carrière steeds te kiezen voor wat voor hen het beste was. Hun muzikale keuzes, de keuze wie er achter de drums moest zitten, de keuze wie hun manager moest zijn, de keuze om te stoppen met live optredens. Het bleek altijd goed uit te pakken. Dus waarom niet ook het moment kiezen om er een punt achter te zetten? Misschien hadden de Stones die keuze ook eens moeten maken (niet vervelend bedoeld overigens). Misschien moet Queen ook eens tot de conclusie komen dat het zonder Freddy Mercury Queen niet meer is. Misschien moet zelfs Paul McCartney ook eens de keuze maken dat live zingen niet meer kan?
Het uiteenvallen van de groep heeft de legendevorming in ieder geval geen windeieren gelegd. Speculaties en fantasieën over Beatles reünies werden trending topics. Zelfs ná Lennons overlijden hielden de verzoeken en speculaties niet op. The Beatles zijn 50 jaar na dato onaantastbaarder dan ooit. En dankzij hun besluit om nooit meer samen te komen is ons Beatles Fans een mogelijke teleurstelling bespaard gebleven. Want ook al was het een goed optreden geworden of een te gekke plaat geworden, de flow, emoties en lading die bij The Beatles hoorde in de jaren ’60 had er nooit bij gezeten. De prik zou van de cola geweest zijn.
Toen een paar weken geleden onze samenleving nagenoeg stil werd gelegd betrapte ik mezelf erop dat ik er in zekere zin ook wel naar uit keek. Ook mijn leven staat nooit stil. Werk, gezin, hobby’s, taxiën naar de dans- en zanglessen van de kinderen, afspraken met vrienden, verjaardagen, klussen en poetsen in huis, dit doen, dat doen… De druk is hoog en een stap terug doen, waar ik wel eens aan toe was, blijkt een utopie. De ‘intelligente lock-down’ vond ik daarom best aanlokkelijk. Maar een paar weken later blijkt ondanks alles het leven toch gewoon door te denderen. Mijn werk is er zeker niet rustiger op geworden en alle andere activiteiten worden steeds meer op afstand opgepakt. Het vermoeiende video-conferencing is tot het nieuwe credo gebombardeerd . Omdat ‘er nu wél tijd voor is’ worden er allerhande klussen in huis opgepakt. En ga zo maar door.
Ik keek er in al mijn naïviteit wel naar uit om weer eens wat Beatles Boeken te lezen nu ik er eindelijk tijd voor zou gaan hebben. Maar de realiteit heeft me genadeloos ingehaald. Alles en iedereen om me heen probeert een inhaalslag te maken en eist mijn aandacht en tijd op alsof er niets aan de hand is. Kennelijk lukt het ons als samenleving niet om eens een keer écht een pas op de plaats te maken. Om het maar eens met de bewoordingen van Carice van Houten (in Zwartboek) te zeggen: ‘Houdt het dan nooit op…’?
Wat ons als samenleving nauwelijks lukt, lukte de Beatles wel op 10 april 1970. Stoppen. Stoppen met dát wat niet meer was en nooit meer zou komen. Het bleek het enige goede besluit om juist datgene te behouden wat nooit verloren mocht gaan: de goede herinnering aan het beste dat de popmuziek ooit was overkomen. The Beatles hadden er de moed voor om te doen wat niemand wilde dat ze zouden doen. En daar werden zij, en wij, uiteindelijk alleen maar beter van. Naast al het mooie en bijzondere dat ze ons hebben gegeven kunnen we zelfs daar iets van leren. 10 april 2020 moet daarom niet in het teken staan van treurnis. We vieren The Beatles op deze goede vrijdag als nooit tevoren en we heffen het glas op onze helden. Onder het genot natuurlijk van hun muziek. En naar hun grote voorbeeld laten we de boel gewoon eens een keer de boel… Proost!
– Luc van Gaans –