Wie kent niet dat overweldigend gevoel van tijdloosheid, van voor altijd en eeuwig? Van in elkaars ogen verdrinken en van die zielsverwant voor ’t leven? Verliefdheid lijkt een eeuwige vlam, maar is vaker de zon die de sneeuw laat smelten. Vaak hou je er een kater aan over; koester dan je prettige herinneringen aan ‘t drinkgelag, doe even rustig aan en dan op naar je volgende feestje.
In 1977 werd ik verliefd op de Amerikaanse rockband Styx. Ik kende de single Fooling yourself van Hilversum 3. Toen ik het intro van The Grand Illusion hoorde in de platenzaak, was ik écht verkocht. Ik floot Sing for the day (1978) onder de douche, pinkte een traantje weg bij Babe (1980) en negeerde de verborgen Duivelse boodschap in Snowblind (1981). Ik wilde alles van ze weten, wilde elke noot horen; van hun eerste hitsingle Lady (1973) tot epische symfonische parels als Jonas Psalter (1973), Man of Miracles (1974) en Suite Madam Blue (1975). Mijn vrienden reageerden koeltjes. Wat hóór je er toch in, vroegen ze. Bij Killroy was here (1982) stak ook bij mij de twijfel z’n kop op, het zoutloze live dubbelalbum Caught in the Act (1984) smoorde het vuur.
Het gevoel bleef na smeulen, dus kregen enkele solo albums van gitarist Tommy Shaw en toetsenist Dennis DeYoung – aanvankelijk voor de volle prijs, later uit de uitverkoopbakken gevist – hun plekje in mijn platencollectie. Op de binnenhoes van Desert Moon (1984) – de 1ste LP van DeYoung – schreef mijn toenmalige vriendin: “Zoals gewoonlijk in een opwelling gekocht, maar zolang als ik van die opwellingen heb, weet je dat ik van je hou”. Kort daarop scheidden onze wegen.
Na 1984 gingen ook de mannen van Styx huns weegs en de band viel – voor het eerst – uit elkaar. Ze vonden elkaar weer rond 1990, spatten opnieuw uiteen, vervingen wat muzikanten om sindsdien – zoals menige band – in verschillende incarnaties het Amerikaanse gouwe ouwe circuit te bedienen. Af en toe verscheen er een nieuw studioalbum. Killing The Thing That You Love van Cyclorama (2003) interesseerde me vooral vanwege:
Killing the thing that you love
Like Lennon’s assassin
Hun cover van I am the Walrus (2005) bracht voor mij het beste uit twee werelden samen. In 2017 kwamen de restanten van Styx met The Mission; ik leende de cd bij de bibliotheek en parkeerde een kopie op mijn harde schijf. Naar Crash of the Crown (2021) heb ik nog niet geluisterd. Ik herinner me m’n verliefdheid, maar het heilig vuur is gedoofd.
Ik volg de mannen nog met een schuin oog . . . euhm . . . oor, immers, oude liefde roest niet. Halverwege 2021 kwam Dennis DeYoungs album 26 East, Vol. 2 uit. Op de hoes knipoogt een grijs geworden Dennis – met dezelfde blauw-witte zweem – naar Meet The Beatles (1964). Het openingsnummer Hello Goodbye leidt je rond langs zijn jeugdherinneringen:
And they came and they went in a blink of an eye
Like the title they wrote hello and goodbye
Those days may be lost but never those songs
When the world sang along beep beep
Hello goodbye hello goodbye hello goodbye
DeYoung beschrijft het Beatles-fenomeen vanuit het perspectief van een adorerende 60er-jaren puber in de USA. Een hijgerige opsomming van Beatles-hoogtepunten, vertaald naar zijn middelbare schooljaren en Styx-carrière. Hij verpakt het in een onmiskenbaar Beatles-melodietje, omlijst door meerstemmige Styx-koortjes, herkenbare Styx-gitaren en – uiteraard – een Penny Lane-trompetje.
Heel soms vind je koren tussen het kaf. Soms hoor je bij elkaar als het linker en rechter kanaal op je stereotoren, deel je lief & leed op je reis op hetzelfde spoor. Dát noemen we dan Liefde. Die vond ik bij The Beatles. Ik hóu van de Fab4, ik omarm hun mitsen en maren, ik vergeef ze hun fouten en ik koester wat ze voor me betekenen. Dat wás zo, dat ís zo èn dat zal áltijd zo zijn.
Reacties: pvdltelefoon@live.nl
Belangrijkste bronnen:
- https://en.wikipedia.org/wiki/Styx_(band)
- https://en.wikipedia.org/wiki/Dennis_DeYoung