Het album Double Fantasy dat Lennon luttele uren voor zijn dood signeerde voor zijn moordenaar staat te koop (met een minimumbod van 400.000 dollar) en ik kreeg vannacht de interessante vraag: zou je het album in jouw verzameling willen hebben als je het je kan veroorloven?
Nu behoor ik tot de weinigen die de hoes van Yoko Ono’s Season Of Glass durft te verdedigen – waarop de bebloede bril van Lennon staat – maar het bezit van die gesigneerde plaat zou ik toch afslaan.
Ik hou het maar bij het exemplaar dat ik al heb en dat veertig jaar geleden langzaam in de hitlijsten steeg. Dat alles zou veranderen na de dood van Lennon op 8 december 1980, waarna het album uiteraard niet meer aan te slepen was. Die moord maakt op de negenjarige Ron(ny) genoeg indruk, maar ik kan mij verder niet herinneren dat de single Starting Over een hit was.
Afgezien van de experimentele platen was Double Fantasy na Somewhere In New York City de tweede plaat waarop Lennon en Ono samen de credits kregen. Een muzikale dialoog van de (ten tijde van de opnames) 39-jarige Lennon en de 47-jarige Ono en als ik eerlijk ben was het juist Ono die de vinger meer aan de muzikale pols had dan Lennon.
Niet dat er niet genoeg te genieten viel van de Lennonnummers. Opener (Just Like) Starting Over kondigde Lennon niet voor niets aan tijdens de opnames als ´This one’s for Gene and Eddy and Elvis….. and Buddy!´ Lennon zou zijn jukebox altijd gevuld houden met de muziek uit zijn jeugd en Starting Over klinkt als een ode aan zijn helden en als de belofte van een nieuw begin dat door zijn vroegtijdige dood helaas nooit volledig werd ingelost.
Hoezeer Lennon trouwens verbonden bleef aan de 50’s blijkt overigens ook wel uit Lennons laatste bijdrage aan het album, Oh Yoko, waarin Lennon met de opening een knipoog geeft aan Rave On van Buddy Holly en uit de prachtige outtake Dream Lover, waarin Lennon uit de losse pols en met enthousiasme het nummer van Bobby Darin zingt (en dat nog steeds op de plank ligt). Lennon is wel avontuurlijker in het prachtige I’m Losing You, al besloot Lennon om een versie met Cheap Trick (naar verluidt omdat Yoko bang was dat deze groep te veel met de eer zou gaan strijken) helaas te vervangen door een versie met de reguliere sessiemuzikanten. Niet de minsten overigens, met muzikanten als Earl Slick, met wie Lennon (zonder dat Slick zich dat kan herinneren) al aan Bowies album Young Americans werkte, maar ook Tony Levin, Andy Newmark en Hugh McCracken. Woman is de update van het Beatlesnummer Girl, maar de meeste indruk maakt het nummer Beautiful Boy (Darling Boy) voor zijn zoontje Sean. Zelden is zo’n liefdevol liedje voor een kind op de plaat gezet.
De bijdragen van Yoko zijn van een andere orde. Met haar eerste nummer Kiss, Kiss, Kiss gaat zij meteen in overdrive, net als op het puntige Give Me Something. I’m Moving On sluit het best aan op haar jaren ‘70-werk. Zong zij ooit Open Your Box, nu snauwt zij “Don’t stick your fingers in my pie”. Toch staan er ook van haar verterende liefdesliedjes op. I’m Your Angel en het mooie Every Man Has A Woman Who Loves Him, dat eigenlijk een duet met John is.
Het pijnlijkst is het slotnummer Hard Times Are Over, in het licht van wat zou komen. Een jaar later zou Ono op de uiterst wrange, maar aangrijpende plaat Season Of Glass in het nummer I Don’t Know Why uitschreeuwen: You bastards!
Hate us! Hate me! We had everything…
Veertig jaar na dato is er helaas nog weinig veranderd aan de haat naar Ono, maar wie zonder vooroordelen naar Double Fantasy luistert hoort een prachtige muzikale dialoog tussen twee geliefden in de bloei van hun leven. Wie de bijdragen van Yoko overslaat mist de essentie van deze plaat.
– Ron Bulters –