Het verhaal begint in 1969, als Lennon in Come Together iets te vrij Chuck Berry’s You Can’t Catch Me citeert. Het levert hem prompt een rechtszaak op en uiteindelijk wordt Lennon door muziekuitgever Morris Levy gedwongen drie songs uit diens muziekcatalogus op te nemen.
In oktober 1973 gaan de opnames van start in de A&M-studio’s, onder leiding van Phil Spector, die de vrije hand krijgt. Lennon hoeft alleen te zingen. Het is de periode waarin Lennon midden in zijn Lost Weekend zit. Na overspel gooit Yoko hem het huis uit, waarna Lennon zich in Los Angeles te buiten gaat aan drank en drugs. Berucht is het verhaal waarbij Lennon een optreden van de Smothers Brothers verziekt, door er doorheen te schreeuwen. Hij wordt uit een club gegooid nadat hij een maandverband op zijn voorhoofd plakt en stomdronken aan de serveerster vraagt: “Weet je wie ik ben?” Waarop zij gevat antwoordt: “Een lul met een maandverband op zijn hoofd.”
Ook Spector is totaal de weg kwijt: hij schiet met een revolver een gat in het plafond.
Uiteraard worden de drank en coke ook mee naar de studio genomen, wat vervolgens resulteert in het feit dat muzikanten er lucht van krijgen en er op een gegeven moment meer dan 30 muzikanten meespelen! Ook Spector is totaal de weg kwijt: hij schiet met een revolver een gat in het plafond, of komt opdagen, verkleed als chirurg of karateëxpert. De opnames zijn één grote chaos. Er zijn genoeg van deze opnames gelekt; wie op YouTube zoekt, vindt onder meer een stomdronken Lennon, die vals en uit de maat Just Because zingt (een cover van Lloyd Price). Misschien wel de meest gênante opname uit Lennons oeuvre. Nadat er drank over het mengpaneel valt, krijgen Lennon en Spector een verbod tot de A&M-studio’s.
Het wordt nog bizarder, want Spector verdwijnt spoorloos met de tapes. Spector krijgt een ongeluk, er gaan zelfs geruchten dat hij overleden is. Als Lennon uiteindelijk Spector aan de telefoon krijgt, hangt Spector een vaag verhaal op waarin hij beweert dat hij ondergedoken is, omdat hij de Watergate-tapes heeft.
Het duurt maanden voordat Lennon de banden terugkrijgt. Hij maakt eerst Walls & Bridges af. Van de tapes is weinig bruikbaar, waarna Lennon in vier dagen een aantal andere songs opneemt.
Eind goed, al goed? Nee! Lennon stuurt een tape met ruwe mixen naar Morris Levy, die deze prompt onrechtmatig uitbrengt onder de naam Roots: John Lennon Sings The Great Rock & Roll Hits (met een foto uit 1969!) en er mee op TV adverteert. Na drie dagen weten Lennon en Apple de plaat uit de handel te krijgen, waarna een maand later met spoed Rock ‘n’ Roll uitgebracht wordt, met een foto van Lennon in Hamburg in 1961 (terwijl Paul, George en Stuart Sutcliffe langslopen).
Wat hebben de Rock ‘n’ Roll-sessies nu opgeleverd? Als we de officiële elpee bekijken zijn slechts vier van de dertien nummers geproduceerd door Spector, maar daar zitten wel twee van mijn favorieten tussen: een versie van Chuck Berry’s You Can’t Catch Me die bijna uit zijn voegen barst, maar heerlijk vuig is. Een term, die nog beter past bij de bijna erotisch uitgevoerde Bony Moronie (van Larry Williams, van wie Lennon met The Beatles ook al een paar songs coverde), mijn favoriet.
Van de door Lennon geproduceerde songs zijn Slippin’ And Slidin’, Peggy Sue en de medley van Bring It On Home To Me en Send Me Some Lovin’ favoriet. Van Do You Want To Dance maakt Lennon een interessante reggae-versie.
Stiekem vind ik Roots de betere van de twee. Op deze plaat vinden we namelijk ook nog Angel Baby, een nummer van Rosie & The Originals, waar Lennon gek op was en Spectors Be My Baby. Beide zijn prima covers. Meer is beterder!
Maar er is nog veel meer! Op Menlove Avenue dat postuum uitgebracht werd, vinden we nog een paar
Spectorsessies: het wonderschone door Lennon en Spector geschreven Here We Go Again, Rock ‘n Roll People (dat hij aan Johnny Winter gaf), To Know Her Is To Love Her (een Spector-song. die Lennon ook met The Beatles) vertolkte en My Baby Left Me van Elvis. Zijn we er dan?
Nee, we hebben nog de single Stand By Me, mijn minst favoriete nummer op de plaat, waarvan de single een extra synthesizerpartij bevat. Op de B-kant het pareltje Move Over Ms L. dat hij weggaf aan Keith Moon. die het op de briljant slechte Two Sides Of The Moon-plaat zette (waar ik zo graag over wil schrijven).
‘You Should Have Been There’ schreef Lennon op de hoes, als zijn alter ego Dr. Winston O’ Boogie. Zeg dat!
– Ron Bulters –