Genesis – Tonight, Tonight, Tonight; “Blisters on my fingers”

“We houden natuurlijk allemaal van de muziek van The Beatles. Maar op deze fanclubsite is er ruimte voor verdieping. De één zoekt hier nog meer informatie over bootlegs, de ander wil écht alles vertellen over de oerversie van Strawberry Field 4ever. Er zijn er die historische gegevens rondom The Fab4 tot in het kleinste detail uitpluizen. Ík ben geïnteresseerd in hoe The Beatles als fenomeen hun plek in de kunsten verwierven. En dan vooral in de popmuziek: welke popsongs gaan OVER The Beatles en op welke manier? Als tijdsaanduiding, als voorbeeld of gewoon een eerbetoon. In deze columns graaf ik wat dieper in dat soort liedjes, schets de context en deel met jullie hoe ik er naar luister… Veel leesplezier, enne… feedback is zeer welkom. Peter van der Linde (pvdltelefoon@live.nl).”

Je kunt je nú nog Phils teleurstelling invoelen. Dan drum je niet onverdienstelijk in een marginaal bandje, dan krijg je in 1970 de kans om wat slagwerk te doen bij – naar wat later blijkt – hét solo meesterwerk van George Harrison, dan trommel je jezelf de blaren op de handen en als dan eindelijk de driedubbelaar All Things Must Pass op je draaitafel ligt, is jouw bijdrage aan Art Of Dying gesneuveld in de eindmix. Da’s écht niet fijn! Enfin, later dat jaar werd Phil Collins wél door Genesis omarmd. Ik snap dan prima waarom Collins tijdens het Prince’s Trust Rock Gala Concert in juni 1987 de sterren van de hemel drumt; eindelijk begeleidt hij George en wordt het wél gebruikt!

Hoewel de meeste vroege Genesis-adepten rond 1978 afhaakten, werd mijn belangstelling juist gewekt door die frisse wind die opstak. Vaarwel meanderend gefröbel; welkom radiovriendelijke rock met een pop-sausje. In 1987 spitste ik mijn oren, toen Tonight, Tonight, Tonight als (ingekorte) single uitkwam en drummer Phil zingt:

Carry that weight that you can’t see
But don’t you know it’s alright
It’s like a helter skelter

Volgens mij vraagt de rest van de tekst niet echt om deze drie Beatlessongs, maar bekt ‘t lekker om ze in één couplet te parafraseren en past ‘t nog nét in het verhaal dat Phil wilde vertellen. Net als Ob-La-Di, Ob-La-Da geen relatie lijkt te hebben met het verhaaltje over Desmond en Molly, maar wél fijn meezingt en min of meer het onderliggende levensfilosofietje van Paul McCartney verwoord.

Nu we het toch over het meest verguisde Beatlesliedje hebben; nadat het Duitse Max Planck-instituut in 2019 talloze akkoordenschema’s met Kunstmatige Intelligentie analyseerde, oordeelde de computer dat Ob-La-Di, Ob-La-Da het “beste popliedje ooit” zou zijn. Ik ben het daar al jáááááren van harte mee eens. Maar The Beatles versloegen Invisible Touch (1986) van Genesis – inderdaad, het titelnummer van de elpee waar Tonight, Tonight, Tonight op te horen is – met slechts een neuslengte. Frappant dat -ondanks de wereld van verschil tussen Fab4 en Genesis in stijl, bezetting, virtuositeit, periode en fans – deze twee liedjes respectievelijk perfect en vrijwel perfect klinken in de virtuele oren van een onbevooroordeelde rationele machine.

Eerder werd ook de single Land Of Confusion van Invisible Touch getrokken. De poppenmakers van Spitting Image kwamen met een onvergetelijke videoclip, die door de eindeloze vertoningen op MTV in het collectief geheugen van de popjeugd van toen terechtkwam. Het hoesje van deze single reflecteerde deze videoclip en was een plagiaat van . . . euhm . . . eerbetoon aan With The Beatles. Genesis deed dat overigens al eerder op de hoes van de EP 3X3 (1982), verwijzend naar de onvergetelijke springfoto op de EP Twist And Shout (1963).

Vóórdat mijn kinderen gingen puberen, sprongen ze – op mijn commando – enthousiast op en neer voor mijn fotocamera. “Dat geeft onze foto’s toch véél meer pit”, spiegelde ik ze motiverend voor. Toen mij dochter dat hoesje van Twist And Shout zag, riep ze: “He, dát hebben The Beatles al óók al bedacht, Pap!” Ach, The Beatles inspireren me al vanaf mijn geboorte op – ja ja! -16 augustus 1962…

Belangrijkste bronnen: