Beatlemania heeft misschien het eerst Engeland geraakt, maar toen de Beatles hun eerste tournee in Amerika deden in 1964 waren de Amerikanen meer dan klaar om hen met open armen te ontvangen. John Lennon, Paul McCartney, George Harrison en Ringo Starr merkten direct iets op over hun Amerikaanse fans – ze waren allemaal uitgedost met Beatlesmerchandise. In tegenstelling tot Engeland leek het of elke fan in de States ten minste één officieel Beatle-accessoire droeg.
De Amerikanen hielden van de Beatlesmerchandise. In zijn column voor de ‘Daily Express’ uit 1964 schreef Harrison over hun eerste Amerikaanse tournee (met hulp van Derek Taylor, een schrijver van de Daily Mail). Hij vond dat de Amerikaanse Beatlesfans, die van top tot teen in merchandise uitgedost waren, dat deden omdat ze echt enthousiast waren.
“De Amerikanen houden ervan om ergens vol voor te gaan met veel opwinding en enthousiasme”, schreef hij, zoals opgenomen in het boek George Harrison On George Harrison. “Daarom is onze merchandise zo groot geworden. Elke fan heeft een Beatlebutton, een Beatlebadge, -hoed, of -sweater. Het is fantastisch”.
Tijdens hun reis kregen de Beatles ook wat van de nieuwe merchandise in handen. “Wij dragen ook sweaters met ‘Stamp out the Beatles’ erop”, schreef Harrison. “Die komen uit Detroit en we vinden ze leuk, maar we krijgen ook een andere set sweaters met ‘Stamp out Detroit’ erop.”
De Beatles hielden van hun Amerikaanse fans, maar niet van hun ouders. Terwijl de Beatles hun Amerikaanse fans te gek vonden, waren ze niet bepaald fans van hun ouders.
“Het ergste van Amerika, ondanks wat enkele commentatoren hebben gezegd, zijn niet de tienerfans maar hun ouders”, schreef Harrison. “Het zijn de volwassenen die naar ons toe komen in hotels, treinen en vliegtuigen die het ons moeilijk maken. Ze zijn zo grof.”
Buiten een restaurant in Miami, Florida, kwam er een ‘duur geklede man af op McCartney voor een handtekening. “Zo deed hij dat: ‘Ik heb twee tieners die naar jullie platen luisteren. God weet waarom. Ik zou het niet doen, maar zij doen de hele dag niets anders in mijn huis. Dus signeer dit”, schreef Harrison.
De Beatles kregen dezelfde behandeling van de ouders van fans tijdens hun vlucht over Amerika. “De eersteklaspassagiers vroegen zoveel handtekeningen dat je zou denken dat ze er een handeltje mee wilden beginnen”, schreef Harrison. “Een man vroeg er dertien van elk van ons.”
Toen de band voor het eerst in Amerika arriveerde, werd hen vaak gevraagd of de Amerikaanse fans anders waren dan de Britse. “Niet echt”, schreef Harrison. “Ze reageren nog steeds hetzelfde en schreeuwen dezelfde dingen, alleen met een Amerikaans accent. Ze gebruiken andere zinnen in hun brieven. Ik kreeg vandaag een kaartje van een jongen die schreef dat hij geen vader had, of broers en vroeg: ‘Wil jij mijn oudere broer zijn?’ Dat is een nieuwe.”
Amerikaanse fans waren per telefoon ook anders. “In Engeland, als ze aan de telefoon komen blijven ze maar praten en praten”, schreef Harrison. “De Amerikaanse zijn vlugger en direct op hun doel af. Ze zeggen: Ik wil je alleen maar welkom heten in Amerika, Ik vind je geweldig. Ik weet zeker dat je het naar je zin hebt hier. Tot ziens.”
Naarmate de tijd verstreek, kregen de Beatles wereldwijd fans en terwijl ze misschien dingen hebben geroepen in verschillende accenten, hadden ze allemaal een ding gemeen: een ongeëvenaarde, gepassioneerde liefde voor de Beatles.
(Bron: cheatsheet.com)
(Vert: Trix van Twist)