Moeten we George Harrison nu vandaag of moesten we hem gisteren eren met zijn 80e geboortedag? Een paar jaar voor zijn dood zou Harrison ineens beweren dat volgens het geboortecertificaat hij net voor middernacht werd geboren, terwijl zijn moeder -toch niet een onbelangrijke getuige- beweerde dat het 10 over 12 was.
Ach. George mag eigenlijk elke dag wel geëerd worden. Dus draai ik The Concert For Bangladesh. Strikt genomen geen Harrison-plaat, maar hij nam wel het grootste deel van de twee concerten op 1 augustus 1971 voor zijn rekening en nog belangrijker: hij organiseerde de concerten die als de moeder van alle benefietconcerten gezien worden.
Het was vriend Ravi Shankar -die het concert ook opende- die George wees op de enorme hongersnood die heerste in Bangladesh. George besloot niet alleen de single Bangladesh (door hem overigens gezongen als Bangladesh) maar besloot ook om via concerten geld in te zamelen. Dat ging niet zonder slag of stoot omdat de voorbereidingstijd kort was – circa 2 maanden en de komst van veel sterren onzeker was. George vroeg de drie andere voormalige Beatles. McCartney – in een heftig juridisch gevecht gewikkeld met de drie andere Beatles – wees de uitnodiging af. Ringo brak zijn filmopnamen af en kwam meteen. Lennon zegde ook toe om zonder Yoko – een eis van Harrison – op te treden. Lennon zou op het laatste moment toch niet komen (na een ruzie met Yoko). Ook de komst van twee anderen was tot de laatste dag onzeker. Vriend Bob Dylan zegde toe maar had al jaren amper opgetreden en twijfelde tot de dag voor het concert. Eric Clapton was zo zwaar aan de heroïne dat ook hij zich niet bij het oefenen liet zien.
Wie wel hun agenda omgooiden waren mensen als Leon Russell – die de show steelt met een prachtige Jumping Jack Flash, gitarist Jesse Ed Davis die in sneltreinvaart van bassist Klaus Voormann de songs leerde, Billy Preston en wat leden van Badfinger.
Het optreden is van begin tot eind genieten, maar het is George Harrison die op mij het meest indruk maakt, vanaf de spetterende uitvoering van Wah Wah, waarbij ik ook altijd geniet van het drummers duo Thunder & Lightning (Ringo Starr en Jim Keltner), tot het emotionele Bangladesh).
Ook na de concerten was de ellende niet voorbij, met name door de ruzies tussen de platenmaatschappijen van de andere artiesten (met name CBS waarvoor Dylan opnam). Het duurde dan ook lang voordat de plaat en film uitkwamen en het geld naar Bangladesh kon vloeien. Maar de teller stond 40 jaar geleden al op meer dan 12 miljoen euro.
Het is een schande dat het album niet meer verkrijgbaar is. Al heel lang niet op vinyl en ook de cd’s en dvd zijn al lange tijd niet meer te krijgen.
– Ron Bulters –