Giles Martin over het remixen

BFNLNieuws

Giles Martin over het remixen en uitbreiden van Let It Be  en wat de toekomst in petto heeft voor hun luxe edities. De producer zet ook zijn oren en technologie in om dat bij Peter Jacksons Get Back-documentaire te gebruiken. Giles Martin kon Let It Be gewoon niet laten rusten, hoewel hij, zoals hij heeft gedaan met alle luxe Beatles-pakketten waaraan hij heeft gewerkt, zichzelf uitdaagde om ervoor te zorgen dat een nieuwe mix en uitgebreide verzamelbox een bestaansreden had. In dit geval was het geven van een meer eenvormig geluid aan een album uit 1970, dat in zijn oorspronkelijke staat overal op de kaart stond. Reden genoeg om het aan een remix te onderwerpen, maar bovenal, welke Beatlesfan heeft er niet naar verlangd om hoogwaardige versies van de beroemde nummers te krijgen, of het nu anderhalf uur is of 52 uur.

Hoe dan ook, de zojuist uitgebrachte Let It Be-speciale editie is geen 52-platencollectie, maar Martin gelooft dat de twee cd’s met originele opnamen, die in de nieuwe doos zitten, een essentiële weergave zijn van wat fans willen horen van die sessies uit 1969 en hij legt de lat hoog, want hij wil dat zelfs deze bonuscollecties geweldig zijn voor iemand die nog nooit van The Beatles heeft gehoord.

Martin, de zoon van de originele Beatles-producer George Martin en nu zelf een veelgevraagde producer, arrangeur en audio-expert praatte met Variety tijdens een recent bezoek aan Los Angeles. De Engelsman bezocht meerdere plekken in de VS, waaronder een ontmoeting met zijn Sonos-team in San Francisco en een kijkje bij de herlancering van de Beatlesshow ‘Love’ in Las Vegas. Hij werkt ook aan het arrangeren van muziek voor een Broadwaybewerking van The Devil Wears Prada met vriend Elton John (Martin werkte aan de film Rocketman), maar belangrijker is dat Martin op dat moment nog werkte aan de mix voor Peter Jacksons Get Back-documentaire, die een groot deel van hetzelfde gebied beslaat als de Let It Be-verzamelbox, ook al heeft hij dat ongeveer anderhalf jaar geleden afgerond.

Voor ongeduldige Beatlesfans vroegen we: Zal ​​hij Revolver laten rusten, nu de huidige vlaag van activiteit is geëindigd? Lees verder om erachter te komen.

In hoeverre overlappen je werk aan de film en aan de verzamelbox, of beschouwde je ze als volledig gescheiden processen?

 Je benadert dingen anders, want als je bedenkt wat je als extra’s aan een verzamelbox gaat toevoegen en je ziet iets op de film dat er echt goed uitziet maar misschien niet zo goed klinkt, dan houd je het bij de film, maar als het iets is dat op een CD zou moeten staan, dan moet het op een CD komen. Als je bedenkt hoeveel je van de plaatopnames moet gebruiken, dan was er ongeveer 52 uur aan materiaal. Ik was waarschijnlijk meer bezig met het bewerken van dingen voor de verzamelbox omdat er zes uur aan film uitkomt, maar ik overlegde met Peter (Jackson) over welk audiomateriaal ik aan het selecteren was en stuurde dingen naar hem. Het was een constant soort op en neer gaan van wat ze interessant vonden en we mixten de films, dus we wisten ook waar zij aan werkten. De verzamelbox probeert bijna het verhaal van de (hele) plaat te vertellen, inclusief het Phil Spector-gedoe en natuurlijk is de film gewoon puur gebonden aan die periode in Twickenham (Film Studio’s) en op het hoofdkantoor van Apple Corps in Savile Row. Het eindigt met het optreden op het dak. Het natuurlijke einde van dat verhaal.

Heb je speciale uitdagingen gehad met de dingen die op film zijn opgenomen in Twickenham Film Studios, om dat materiaal net zo goed te laten klinken als de meersporenopnames die iets later bij Apple zijn gemaakt?

Nou, dat is een goede vraag. Let It Be was opgenomen in een relatief korte periode, n.l. in drie weken. Al het materiaal (het materiaal uit Twickenham) staat op Nagra, het oude formaat voor het opnemen van film. Het is een mono, enkelvoudig, smal bandformaat. Als de Beatles Twickenham verlaten, omdat ze geïrriteerd raken en het er koud is en ze om tien uur ’s ochtends beginnen en omdat George wegloopt en al dat soort dingen – gaan ze naar Savile Row, waar Billy Preston is en daar hebben ze de meersporenopnameapparatuur en het concert op het dak is natuurlijk 8-track. Het is wat het is en ja, we gebruiken zoveel mogelijk technologie voor deze dingen, maar je moet voorzichtig zijn als je restauratiewerk doet en daarom was het zo goed samenwerken met Peter en zijn team, omdat ze hier echt heel goed in zijn. Ik dacht dat ik hier goed in was, maar zij zijn veel beter dan ik. De audiodingen ook. Het is echt opmerkelijk wat ze kunnen doen. Het is een samenwerkingsproces.

Je moet voorzichtig zijn met opruimen, zodat je dingen niet te glanzend en te digitaal maakt. Je wilt het geluid niet veranderen, omdat remixen eigenlijk heel snel kunnen dateren, zoals we in het verleden hebben meegemaakt met oudere dingen. Je loopt altijd een risico met het uitgeven van dingen die niet bedoeld waren om uitgegeven te worden. Je voelt je alsof je door een lade met vuile onderbroeken gaat.

De selectie heeft ook vaak te maken met de kwaliteit van de uitvoering, meer dan met de geluidskwaliteit. Er zijn Beatlesfans die echt alles willen. Ze willen alle 52 uur aan beeldmateriaal, maar om eerlijk te zijn, door de bootlegs, hebben de meeste mensen het materiaal toch al. Je kunt het op het internet vinden. Het was dus mijn taak om het op de best mogelijke manier te presenteren.

Ik ben een grote fan, maar in de dagen van bootleg-CD’s, als ik een winkel in New York binnenging en een bootleg verzamelbox van Let It Be-materiaal zag met ongeveer 30 schijven met materiaal, dan dacht ik wel dat er een grens is aan hoe ver ik wil gaan.

Het gaat wel heel snel vervelen. Weet je, ik heb hier met Paul over gesproken. Ik dacht dat we de plaat vorig jaar zouden uitbrengen. Ik denk dat mijn deadline mei 2020 was, meer dan een jaar geleden. Ik belde ze (de Beatles en hun erfgenamen) op en stuurde ze muziek vanuit mijn huis, omdat ik thuis aan het werk was en ik herinner me dat Paul zei: “Wel, hoeveel versies van Get Back willen mensen eigenlijk?” Ik lachte maar en zei: “Nou, er zijn mensen die elke versie van Get Back willen, maar ik weet niet of dat het beste is om te doen.” Dus je moet die dunne scheidslijn bewandelen. Mijn overtuiging is altijd: als iemand de Beatles nog nooit eerder heeft gehoord, dan zouden ze geïnteresseerd moeten zijn in wat ze horen. Het heeft geen zin om een plaat te hebben, om te hebben. Het is de bedoeling dat je ernaar luistert. Weet je wat ik bedoel? Er zijn mensen die gewoon dingen willen bezitten en dat is niet waarom we doen wat we doen.

Ik heb de Bob Dylan-verzamelbox met elke noot die in de loop van 1965 in de studio werd gespeeld, maar ik kan niet zeggen dat ik alles een tweede keer heb afgespeeld.

Nou, daar gaat het om. Als ik denk aan de dingen die we met het White Album hebben gedaan, de Esher-demo’s en dat soort dingen, dan hebben ze hun eigen kwaliteit. Het zijn interessante platen, ze zijn waardevol, maar het andere wat we proberen te doen, is dat je probeert te vertellen hoe een nummer is geëvolueerd. Omdat dat voor mij heel interessant is, in plaats van gewoon een andere versie.

Voor de mensen die een puinhoop van alles verwachten, kan het moeilijk zijn om te accepteren dat je gecontroleerd wordt, ook al zijn de meeste mensen blij dat je alles doorzoekt voor de gouden greep. Wie maakt die definitieve keuzes? Ben jij het samen met Paul en…

Ja, ik ben het en dan krijg ik de goedkeuring van hen. Ze doorzoeken niet alles. Ik bedoel, dat is het laatste wat ze echt willen doen en dat verbaast me niet. Ik zal de uiteindelijke beslissing nemen, maar dan nemen zij de definitieve beslissing.

Ben je tevreden met de twee CD’s met extra opnamen in deze verzamelbox?

Ja, eigenlijk wel. Het was grappig omdat ik een beetje was vergeten wat er opstond, omdat het een vreemd jaar was door de Covid-problemen, maar toen we er over gingen praten had ik zoiets van: “Nou, dit is best wel interessant!” Dingen zoals George die Something speelt, of de groei van de liedjes en je hoort de sfeer van toen. Ik heb er dus met veel plezier naar geluisterd en dat is altijd een goed teken.

Heb je favoriete momenten uit de extra opnamen, of de oefensessies? Zelfs al is het maar een dialoog, er zijn enkele lachwekkende dingen die ze zeggen, of het moment waarop John plotseling praat over zijn scheiding in het midden van She Came In Through The Bathroom Window.

Nou, er zijn veel dingen. In Let It Be voelt het alsof er een doorlopend thema is dat we verdoezelen aangaande de pijn en het opheffen van de Beatles, maar Let It Be was echt niet zo erg. Ik dacht eerst ook dat het ging over het uiteenvallen van de Beatles, want het is het laatste album dat uitkwam, maar het was niet het laatste album dat ze opnamen. Ze gingen terug en begonnen met het opnemen van wat Abbey Road  zou worden na Let It Be. Pas toen ik de verzamelbox voor Abbey Road aan het doen was, realiseerde ik me dat ze terug waren in de Trident Studio’s,  waar ze bezig waren met I Want You (She’s So Heavy), ongeveer twee of drie weken na de concert op het dak. Dus het gaat nauwelijks over het uiteenvallen van de Beatles.

Wat ik leuk vind aan Let It Be is dat, hoewel het een ander soort  Beatlesplaat is, het je laat zien hoe ze samenwerkten. Zoals b.v. John wanneer hij Gimme Some Truth speelt met Paul en hoewel het uiteindelijk op Johns album  Imagine verschijnt, vind ik het leuk dat hij gewoon puur openstaat voor de suggesties van Paul. Ze zijn partners bij het schrijven. Daarom raakte George geïsoleerd. In de film zeggen ze tegen elkaar: “We hebben meer liedjes nodig.” en John zegt: “Wel, ik heb zondag vrij. Ik zal proberen een rock-‘n-roller te schrijven.” en Paul zegt: “Nou, ik zal proberen dat ook te doen. Dus we zullen wel zien wat we hebben.” en dan begint Paul Let It Be te spelen en John zegt: “Nou, je hebt er alleen nog wat woorden voor nodig.” Er is nog steeds die samenwerking tussen de twee en een respect voor elkaar, wat verrassend is.

Door me hier in te leven, denk ik dat ze zich met Let It Be bewust zijn van de tekortkomingen in hun huwelijk en het feit dat ze steeds meer met andere dingen bezig zijn. Ze proberen echter bij elkaar te blijven en daarom gaan ze weer proberen live te spelen en de Beatles te zijn en de Cavern Club te doen en One After 909 te spelen en al dat soort dingen. Ze willen terug naar die sfeer en dat kan natuurlijk niet, want je bent een ander mens. Het werkt niet, maar dat is wat Let It Be is tot op zekeren hoogte.

George begint Something  te zingen en als je ernaar luistert, wordt het duidelijk dat John en Paul elkaar zouden hebben geholpen, maar ze gingen George niet per se helpen, omdat hij niet Lennon-en-McCartney was. George wordt door John zelfs ‘Harrisongs’ genoemd. Hij schrijft op dat moment natuurlijk ook zeer goede nummers en All Things Must Pass (gehoord op de set in vroege stadia) is een goed voorbeeld hiervan, maar als hij dan ‘iets’ doet en hij zegt: ‘Attracts me like a granaatappel’. Ik kan geen ander woord bedenken,’ dan denk ik dat het echt grappig is. John probeert hem te leren schrijven. Hij zegt: “Nou, doe het gewoon steeds opnieuw met woorden … of niet.” Dit is het advies van Lennon: “Doe dit… of doe het niet!” en ik vind dat leuk.

Ik hou van die kameraadschap die we zien, wat vreemd is voor Let It Be, omdat de perceptie van mensen van Let It Be is, dat er een enorm disfunctionele chaos ontstaat. Ik denk dat het gewoon een slecht idee was. Dat is wat Let It Be was. Ik bedoel, denk aan elke band van tegenwoordig – vooral de grootste band ter wereld – die zegt: “Weet je wat we gaan doen? We hebben nog geen nummers geschreven, maar we gaan over drie weken een concert doen met een heleboel nieuwe nummers.” en ik denk dat ze dat waarschijnlijk in 1965 of ’66 of ’64 zouden hebben bereikt, maar dat komt omdat ze allemaal de hele tijd in dezelfde kamer waren, waar John en Paul voortdurend nieuwe songs maakten. Brian Epstein zei dan: “Je hebt twee weken om een ​​album te maken” en dan maakten ze Revolver, of Rubber Soul. In dit geval (tegen 1969) hadden ze hun grote huizen en gingen ze naar huis om televisie te kijken, maar in die vroegere dagen zaten ze in een busje en zaten ze vast en maakten ze liedjes af. Dus als je Give Me Some Truth  hoort dan denk je, als ze die twee uur goed hadden besteed, dan zouden ze het waarschijnlijk voor elkaar hebben gekregen, maar dat deden ze niet.

Ik heb hier al eerder met Ringo over gesproken en hij is, net als Paul, heel open over de originele Let It Be-film…

[Lacht.] Hij heeft een hekel aan de originele film.

Nu maken sommige mensen zich zorgen: zal niets van die spanning worden weergegeven in de Peter Jackson-film en zal het lijken alsof iedereen gelukkig was en het de mooiste tijd van hun leven was?

Ik denk het niet. Ik bedoel, laten we eerlijk zijn, het is zes uur lang. Drie afleveringen van twee uur. Ik moet zeggen, Peter houdt  van een trilogie! Weet je, ik heb alle beelden gezien en de originele film was gewoon saai. Ik bedoel, dat is het probleem. en er waren grenzen aan de technologie. Wat Peter Jackson heeft gedaan is geweldig. Ze hebben alle audio- en videobeelden gesynchroniseerd, wat niet eenvoudig is. Omdat de camera’s bijvoorbeeld op batterijen werkten en ze op den duur langzamer gingen werken. Het was dus lastig om te doen.

Nee, ik denk dat het een eerlijke weergave is. Ik denk dat mensen dat zullen zien als ze ernaar kijken. De Twickenham-dingen zijn moeilijk om doorheen te komen, omdat je naar mensen kijkt die genieën zijn in hun vak, die op zoek zijn naar ideeën en dat is moeilijk om naar te kijken, maar dan bij het Apple-hoofdkwartier, waar het grootste deel van de voltooide opnamen is gemaakt, lijken ze veel gelukkiger en het dak… Ik wist niet echt dat het optreden op het dak uit vier nummers van het album bestond. Ik zou dit soort dingen moeten weten; mensen vinden het verrassend dat ik op dezelfde rit zit als de mensen voor wie ik de platen maak, maar ze speelden duidelijk heel goed en ze wisten dat ze heel goed speelden. Ik denk dat als je kijkt naar de beroemde woordenwisseling tussen George en Paul, waar George zegt: “Ik zal spelen wat je wilt, of ik speel helemaal niet – wat je maar wilt”. Ik bedoel, ik zat ook in een band waar we veel ergere ruzies hadden. In alle eerlijkheid, dat is toch niet zo erg.

Niet het ergste wat iemand in een band ooit tegen een ander lid heeft gezegd.

Nee. Ik bedoel, ze praten wel over hun aanstaande scheiding, maar op een soort joviale manier. Ze zijn zich bewust van wat de Beatles zijn en dat zijn Paul en Ringo nog steeds. Net als al die andere enorm succesvolle artiesten zijn ze zich zeer bewust van hun eigen positie in de psyche en ik denk dat Paul zegt: “Zodra papa wegging” – pratend over Brian Epstein – “ waren we niet hetzelfde.” en het is waar, ze waren niet hetzelfde.

Er is dat uitgebreide deel van het Let It Be -verhaal dat, zoals je zegt, niet wordt behandeld in de nieuwe film, maar deel uitmaakt van de verzamelbox. Dat is de betrokkenheid van Phil Spector als het album klaar is. In je bijschrift voor de nieuwe verzamelbox maak je een goed punt, namelijk dat er ongeveer vier producers bij het album betrokken waren. Daar is je vader. Daar is Phil Spector, later. Daar is Glyn Johns in de vroege stadia, hoewel: als ingenieur, hij eigenlijk geen producer is en je krijgt het gevoel met het Let It Be-project dat de Beatles uiteindelijk zelf ook de producers waren.

Zeker als het om de drie producenten gaat, hebben ze als het ware een heel, heel verschillende benadering van productie. Ik bedoel, ze zijn allemaal briljant. Mijn vader werkte volgens een plan. De grootste ruzie die ik ooit met mijn vader heb gehad was… Weet je wat Pimm’s is? Het is een Engels drankje waarbij je limonade mengt met iets dat Pimm’s heet. Hoe dan ook, ik had niet goed uitgemeten hoe ik het moest mengen. Ik vond het te sterk en vond dat er meer limonade in moest. Nou, mijn vader raakte daar van in de war en dat was mijn vader. Hij hield ervan dat alles geregeld was. Wat grappig is, want het White Album en Let It Be waren dat niet, maar Abbey Road wel.

Glyn Johns is een engineer-producer, maar heel, heel goed. Ethan Johns, zijn zoon, zoals je misschien weet, vertelde me dat het advies dat zijn vader hem gaf was: “Als het haar op je armen overeind staat, dan heb je een goede opname.” Het is als een instinctief iets, in tegenstelling tot mijn vader die het veel meer georganiseerd wil hebben.

Phil Spector was Phil Spector. Hij wilde een artiest kneden volgens zijn eigen visie. Dat was Phil Spector. Dus moet je daar rekening mee houden wanneer  je Let It Be mixt. Je probeert er een eenheid in te krijgen, om een ​​samenhangend album te hebben. Ik moest tegen Paul zeggen: “We gaan het album mixen en we gaan het ook mixen met alle dingen die je niet leuk vond” en hij zei: “Dat is niet onredelijk. Het staat er immers op.” Weet je, zij maakten Let It Be… Naked  (een uitgeklede versie van het album, uitgebracht in 2003, op initiatief van McCartney om de excessen van Spector te corrigeren). Wij mixen deze dingen en het kan de gewone mensen niet echt schelen. Fans geven er niet echt om wanneer dingen zijn gedaan of hoe ze zijn gedaan. Ze willen gewoon naar wat muziek luisteren.

Wat denk je dat je opdracht was bij het maken van een remix voor Let It Be? Men zegt dat het gedeeltelijk was om de mono/stereo-verschillen op te ruimen.

Nou, niemand gaf me echt een opdracht. Ik moest mezelf een opdracht geven. Mijn opdracht was bijna, zoals ik al zei, van het album een eenheid te maken. Je hebt het optreden op het dak; je hebt de Apple (hoofdkantoor)-opnames; je hebt overdubs. Je hebt Across the Universe, dat voor al het andere apart werd opgenomen (in 1968), en je hebt I Me Mine, dat na al het andere apart werd opgenomen. (Nadat Abbey Road was uitgebracht, kwamen drie van de Beatles opnieuw bijeen – zonder Lennon – in de eerste dagen van 1970 om een ​​goede studioversie van I Me Mine te maken, wat hun laatste opname bleek te zijn.) Mijn de taak was om het gewoon te benaderen alsof het allemaal tegelijkertijd klaar was en het allemaal deel uitmaakte van dezelfde plaat.

Het moet niet klinken alsof het gefragmenteerd is. Dus dat was tot op zekeren hoogte mijn opdracht om te proberen de Phil Spector-overdubs te laten klinken alsof ze tegelijkertijd met de rest waren gemaakt. Ze klinken nu alsof ze tot op zekeren hoogte zijn toegevoegd. Het is dus harmonischer – homogener, denk ik, als dat het juiste woord is.

Ik vroeg me af of je misschien hebt afgezwakt wat sommige mensen beschouwen als de overproductie van Phil Spector op Let It Be,  of The Long And Winding Road. Het leek alsof je dat misschien een klein beetje had gedaan, maar alles is er nog steeds.

Ja, niet echt. Ik denk dat het misschien minder opdringerig is in zijn geluid, de Phil Spector-dingen. De bedoeling is gewoon om het als een album te behandelen, zonder de invloed van Allen Klein die Phil Spector er bij haalde zonder dat Paul McCartney het wist. Om dat allemaal te vergeten… Het is grappig. Mensen zien Let It Be een beetje als niet de beste Beatlesplaat. Wat het waarschijnlijk niet is, maar denk er eens over na: Let It Be staat erop, wat een van de meest beluisterde Beatlesnummers aller tijden is. Het heeft Get Back, het heeft Across The Universe, het heeft The Long And Winding Road en ik hou eigenlijk ook wel van nummers als Dig A Pony  en dan praten mensen over het uiteenvallen van de Beatles. Nou, waarom zouden ze Two Of Us schrijven, alsof dat het uiteenvallen van de Beatles was – het uiteenvallen van John en Paul?

Heb je ooit bedacht om de pre-Spector, de meer uitgeklede versies van de nummers als uitgangspunt voor de nieuwe remix te gebruiken, in plaats van trouw te blijven aan de vertrouwde 1970-versie als basis?

Nou, ja, daar sprak ik met Paul over in Abbey Road. Ik was niet betrokken bij Let It Be… Naked. Het was rond de tijd dat ik Love deed, op hetzelfde moment, of het was misschien net daarvoor, ik weet het niet, maar ik was niet betrokken bij Let It Be … Naked. Nee, het zou niet logisch zijn geweest.

Omdat we op deze manier bezig zijn geweest – bijna per ongeluk, zonder enige planning, op een klassieke Beatlesmanier, kwam Sgt. Pepper’s  bovendrijven als plan voor een remix en een verzamelbox. Ik wilde het niet echt doen. Ik dacht, nou, waarom doen we dit? en toen zei ik tegen de Beatles: “Laten we drie of vier mixen maken en kijken hoe het klinkt.” Het klonk goed en waardevol en dus hebben we het uiteindelijk gedaan en toen kwam het White Album en daar waren de Esher-demo’s die we vonden en al dat soort dingen en toen was het van: ga je gang, oké, laten we dat doen. En toen Abbey Road en dus zou het niet logisch zijn geweest om te proberen de geschiedenis te herschrijven.

Weet je, het Let It Be-album is het Let It Be-album. Het is uitgebracht en veel mensen vinden het leuk. Ik vind het leuk. Ik heb persoonlijk geen probleem met de Phil Spector-dingen. Ja, het verandert wel en het is interessant om Across The Universe te horen zonder de effecten op Johns stem, zonder de Phil Spector-dingen. Dan klinkt het gewoon als een volkslied! Het klinkt totaal anders, maar ik heb geen klachten over het album zoals het eerst werd uitgebracht. Het zou voor ons geen zin hebben om te klagen. Dat was niet wat we probeerden te doen.

Deze verzamelbox bevat ook de eerste geautoriseerde uitgave van de vroege versie van het album dat Glyn Johns samenstelde, toen het nog Get Back zou heten en een back-to-basics-album zou worden. Wat vind je van de visie van Glyn Johns op het album?

Nou, ik denk dat Glyn de Beatles gaf wat ze wilden en toen ze het kregen, wilden ze het niet echt. Het album van Glyn Johns is een weergave van wat ze in die tijd deden. Ik denk dat wat ze toen deden niet op het niveau was wat ze hadden gehoopt. Ik denk dat Glyn een prima album heeft gemaakt met wat hij had, want ze zeiden: “We willen geen overdubs. We willen dat het live is en zo moet het worden.” Ik ben blij dat het er opstaat, want het is een van die dingen waar veel mensen kennis van hebben en die veel mensen bezitten. Het is een bootleg, maar ik denk een slechte versie, maar dat helpt ook om het verhaal te vertellen, want dat is wat Allen Klein ertoe bracht om te zeggen: “Luister, laten we Phil Spector erbij halen, dan kan hij het afmaken.”

Het is echt leuk als een alternatieve wereldwijde versie van het album, maar als het in 1969 in die vorm was uitgekomen, zou er een groot gevoel van teleurstelling zijn geweest, ook al is het leuk.

Ja, ik geniet er echt van. Het klinkt cool. Het is erg Glyn Johns. Waar Glyn briljant in is, is het vastleggen van de geest van liveoptredens op een plaat. Daarom is de Who zo goed. (Johns ging verder met het engineeren, produceren of coproduceren van alle albums van de Who uit de jaren ’70 en begin ’80.) Hij is erg goed met sfeer. Ik bedoel, hij lijkt in de helft van de film op Austin Powers.

Een laatste vraag. Er zijn mensen die volhouden dat een transformatieve remix niet mogelijk is op de pre-4-track Beatlesalbums, omdat er zoveel elementen in de twee basistracks zijn vermengd, maar natuurlijk speculeren Beatlesfans vrij veel. Is er een mogelijkheid om iets te doen met Revolver  en Rubber Soul, zoals je dat vanaf Sgt Pepper hebt gedaan?

Ik denk dat die er is. Ik denk dat we het moeten doen en ik heb dit al eerder gezegd. Als je zoiets als Taxman van Revolver  [een nummer dat vaak wordt aangehaald vanwege zijn bizarre stereoscheiding] neemt, dan hoor je van Taxman gitaar, bas en drums op één spoor en zang en gitaarsolo op het andere spoor (rechts) en het klinkt goed; het zijn geweldige opnames en geweldige mixen. Weet je, we moeten onderzoeken welke technologie we kunnen gebruiken om dingen te ‘ontmengen’ en al dit soort dingen, die ik nog moet bekijken. Dus ik ben op zoek naar de technologie om het mee te doen, om iets heel innovatiefs te doen met Rubber Soul en Revolver, in plaats van alleen maar een remastering, omdat het al geremasterd is. Dus ik denk dat we dat zullen doen. Ik denk dat we ook naar restopnamen zullen kijken.

Fans hebben zo’n overweldigend verlangen om er iets mee te doen en tegelijkertijd zit er iets in je achterhoofd: het heeft geen zin om dit alleen maar te doen om geld te verdienen of om te verkopen, of omdat we de anderen hadden gedaan. Het is belangrijker dat we het om de juiste reden doen. Dus daar is je antwoord: ja. Als het net zo gaat als bij Sgt. Pepper dan zie ik wel een reden om het te doen, ja. Een echte ervaringsreden om het te doen, in tegenstelling tot alleen maar omdat we het hebben gedaan.

Denk je dat het mogelijk zal zijn om vroeg of laat iets te doen, zelfs met de moeilijkheid om die beperkte sporen te ontwarren?

Ja, ik denk dat we er komen met technologie. Ik denk dat we dat kunnen. Ik doe het momenteel echter niet, dat kan ik je wel vertellen, maar hopelijk dus, ja.  Hou het in de gaten.

Bron : Variety.com

Vertaling: Albert Braam