Je kunt rustig stellen dat de relatie die George Harrison en Paul McCartney hadden het meest heeft geleden onder het uiteengaan van The Beatles in 1970, na maanden van ruzie. Na de tragische dood van Brian Epstein was McCartney in feite de leider van de band. Lennon nam langzamerhand afstand door zij relatie met Yoko Ono en zijn toenemende heroïnegebruik. Dit had weer tot gevolg dat de spanningen tussen Harrison en McCartney tijdens de opnamesessies van het album ‘Let It Be’ (1969) bijna ondraaglijk werden.
Tegen de tijd dat The Beatles er echt mee stopten, kwamen hun gevoelens terug in de songs die zij uitbrachten. Paul schreef over Lennons schijnheiligheid in ’Too Many
People’ op zijn album ‘Ram’, wat Lennon weer aanleiding gaf met het zeer wrede ‘How Do You Sleep?’ naar Paul uit te halen.
Harrison zou ook niet aarzelen in zijn song ‘All Things Must Pass’ een paar klappen uit te delen. Hij schreef het lied tijdens de beruchte ‘Let It Be’-sessies, zelfs in de dagen dat hij de band tijdelijk had verlaten nadat de sfeer in de groep voor hem niet meer houdbaar was.* De band ging verder zonder sologitarist en de leden hoopten dat hij snel weer terug zou komen, wat hij ook deed.
De songs die Harrison in die periode schreef geven blijk van een grote potentie om een indrukwekkende figuur te worden in de popmuziek. Het feit dat Lennon en McCartney zijn kwaliteiten niet erkenden is een belangrijke oorzaak voor de problemen. Bob Dylan heeft eens over zijn vriend George Harrison gezegd: “George is vast komen te zitten door een Beatle te worden, die tegen Lennon en McCartney moest vechten om zijn songs op de albums te krijgen. Wie zou er in zo’n situatie niet vastlopen? Als George destijds zijn eigen groep had gehad en zijn eigen songs had uitgebracht, was hij ook een hele grote geworden.”
Harrison bevestigde dit door zijn unieke album ‘All Things Must Pass’; een album dat wereldwijd veel waardering kreeg. Op kant 2 van dit album staat ‘Run Of The Mill’, een lied waarmee hij zich op McCartney richt. Harrison vertelde in een interview in 1979 dat hij McCartney helemaal zat was in de tijd dat hij die song schreef en dat
Paul over iedereen in de kantoren van Apple ontevreden was; niemand deed het in zijn ogen goed.
Het lied is tekstueel minstens zo sterk als het andere materiaal dat hij voor The Beatles schreef. Hij begint te zingen over keuzes die gemaakt worden en over de vraag wanneer je in de discussies daarover wel of juist niet je stem moet verheffen. In het refrein is te horen “no one around you can carry the blame for you”, waarna het lied van een theoretische overgaat in een directe verwijzing naar McCartney. George had al die jaren sterke vriendschapsbanden onderhouden met Paul en John, dus wanneer hij zingt “how I lost your friendship” kan het alleen maar over Macca gaan. Hij geeft zelf ook het antwoord op die vraag in “I see it in your eyes, though I’m beside you, I can’t carry the blame for you”. De song staat bekend als één van Harrisons meest rake teksten.
Vaak was Harrison in zijn teksten bezig met spiritualiteit en de innerlijke strijd die hij voerde, maar in enkele nummers koos hij er dus voor om zijn emoties heel direct te uiten. Gelukkig zijn George en Paul al ruim voor de Harrisons tragische dood in 2001 weer heel goede vrienden geworden.
(Bron: faroutmagazine.com)
(Vert: Aad Kuling)
*Opmerking van de redactie: George schreef niet All Things Must Pass “in de dagen dat hij de band tijdelijk had verlaten nadat de sfeer in de groep voor hem niet meer houdbaar was”, maar het nummer Wah-Wah. Dit is terug te vinden in diverse bronnen, te weten boeken en internet/Google/Wikipedia.