Herinnering aan John Lennons controversiële interview over wereldvrede. De beroemde confrontatie wordt belicht in een onlangs weer opgedoken documentaire. Het is tegenwoordig zeldzaam om Beatlesgerelateerde inhoud tegen te komen die als “nieuw” kan worden omschreven. Meer dan 50 jaar nadat ze uit elkaar gingen, kan het lijken alsof elke videoclip, elke foto en elk interview verbonden met de Fab Four al boven water is gekomen en ontleed, maar hoewel 24 Hours: The World Of John And Yoko, nu te bekijken via The Coda Collection, niet echt gloednieuw is, komt het er wel verdomd dichtbij: de BBC-special van een half uur werd slechts één keer uitgezonden, op 15 december 1969 en hij is nu voor het eerst online te bekijken.
Deze documentaire in cinéma vérité-stijl, geregisseerd door Paul Morrison, beslaat in feite vijf dagen (ondanks de naam) en volgt John Lennon en Yoko Ono op Lennons landgoed Tittenhurst Park, in de Abbey Road Studio’s en op de kantoren van Apple Records in Londen terwijl ze werken aan hun campagne ter bevordering van de vrede. We krijgen een kijkje achter de schermen van het stel, of het nu gaat om intieme momenten (zoals wanneer we ze wakker zien worden en thee zien drinken in bed) of meer alledaagse zakelijke beslissingen (proberen te bepalen hoeveel “War Is Over”-posters en reclameborden genoeg is).
Het enige dat 24 Hours: The World Of John And Yoko echt duidelijk maakt, is hoe handig Lennon was met de pers. (Hoe kon hij dat niet zijn na bijna een decennium in de populairste band ter wereld te hebben gespeeld?) In zijn gedachten verkocht hij het concept van vrede. “De campagne loopt nog niet zo lang als die van Coca-Cola of Shell en de identificatiesymbolen zijn nog niet zo bekend”, zegt hij op een bepaald moment. “Het zal een paar jaar duren voordat ze weten wat ‘vrede’ betekent wanneer we het daarover hebben.”
Maar dat schrikt hem niet af. We zien hem en Yoko deelnemen aan het ene interview na het andere bij Apple, waarbij ze domme en soms schandalige vragen verdragen (een journalist vraagt Lennon of hij Ono – met wie de voormalige Beatle toen al bijna negen maanden getrouwd was – sexy vindt) om de kans te krijgen in hun antwoorden een paar zinnen over vrede te laten vallen. Elke keer doet hij zijn uiterste best om de verslaggever een handvol gesigneerde albums te overhandigen. Op een bepaald moment, als hij en Ono proberen ergens heen te rijden, vraagt een BBC-verslaggeefster brutaal of zij bij hen in de auto mag zitten om hem een paar vragen te stellen. In plaats van haar te negeren en weg te gaan of haar af te wimpelen, controleert Lennon of ze van de BBC is en vraagt haar beleefd of ze de volgende dag terug kan komen.
Maar Lennons mediatraining was niet altijd genoeg om hem en Ono te beschermen tegen kritische blikken en een van de meest meeslepende scènes van 24 Hours draait om zijn beroemde verhitte interview met New York Times-oorlogscorrespondent Gloria Emerson, die een National Book Award won voor haar boek over de oorlog in Vietnam en niet al te vriendelijk was over Lennon en Ono’s “campagne voor de vrede”, aanvoelend dat het misschien meer een campagne was voor hun aanstaande album. “Je hebt jezelf belachelijk gemaakt”, dringt ze aan. “Je denkt toch niet dat je ook maar één leven gered hebt, of wel? Je hebt waarschijnlijk geholpen ‘Cold Turkey’ hoger in de hitlijsten te krijgen.” Op een gegeven moment vraagt ze hem ronduit: “Maak je reclame voor John Lennon of voor de vrede?”
We krijgen een glimp te zien van Lennons beruchte temperament tijdens deze woordenwisseling als hij zichzelf verdedigt en het feit dat demonstranten “Give Peace A Chance” zongen aanvoert als bewijs dat hij bijdraagt aan de beweging. Als Emerson zegt dat ze hem vroeger bewonderde, snauwt hij: “Nou, het spijt me dat je van de oude mop-tops hield, schat en dat je dacht dat ik erg satirisch en geestig was en dat je van Hard Day’s Night hield, lieverd, maar ik ben volwassen geworden, maar jij duidelijk niet”. Nadat Emerson heeft geantwoord: “Vind je?”, kruipt hij weer in zichzelf en geeft ons een zelfbewust voorproefje van die gevatheid waar hij het over had. “Ja, mensen,” zegt hij, terwijl hij puntig naar de camera kijkt. “In welk opzicht ben je volwassen geworden?” vraagt ze. “Oh, 29.” (Hey-ooo.)
Het is een fascinerende kijk op twee mensen die hetzelfde doel nastreven en kibbelen over hoe ze dat doel moeten bereiken. Achteraf is het gemakkelijk te begrijpen waarom Emerson zich beledigd voelde door de lichtzinnigheid die door Lennon en Ono werd bepleit. (Elders in de film zien we ze in de studio nepneuzen opzetten) en een gepland album opnemen waarbij “de ene kant lacht en de andere fluistert”.)
“We moeten het vrolijk maken”, dringt Ono aan. “Als we het vrolijk maken, kunnen we misschien de oorlog stoppen. Want weet je wat het is, als je gelukkig bent en je lacht, wil je niet iemand vermoorden, toch? Als je heel serieus bent, begin je na te denken over geweld, dood en moorden. Ik bedoel, heb je ooit iemand een moord zien plegen met een glimlach op zijn gezicht en gevoel van geluk? Nee, moordenaars zijn ongelukkige mensen en ze zijn gewelddadig omdat ze zo ongelukkig zijn en zo verdomd serieus.”
Dat is natuurlijk erg naïef. Niemand zal een regering tegenhouden vrouwen en kinderen te vermoorden door twintig minuten lang in een microfoon te lachen, maar toch, het geeft ons een beter idee van Lennon en Ono’s motivatie – en het is een van de vele momenten in de film die griezelig verbonden voelen met Lennons moord in 1980. Op een bepaald moment zien we hem een stapel fanmail en persknipsels openen; hij stuit op een brief van een gestoorde fan die hem waarschuwt dat de geest van de voormalige Beatlesmanager Brian Epstein hem heeft verteld (via een Ouija-bord, niet minder) dat iemand zal proberen Lennon te vermoorden in maart. De datum zit er meer dan een decennium naast, maar het is nog steeds een schok om een geamuseerde Lennon regels te zien voorlezen uit de onheilspellende fanmail.
24 Hours: The World of John and Yoko wordt momenteel gestreamd op The Coda Collection, die toegankelijk is voor Amazon Prime-leden voor $ 4,99/maand. (U kunt zich ook aanmelden voor een gratis proefperiode van zeven dagen om te kijken).
Bron: insidehook.com)
(Vert: Henno de Jong)