De Beatles wilden vernieuwers zijn op elke mogelijke manier. Of het nu was door probeersels, opname’s met een acht sporen recorder, de toevoeging van klassieke Indiase muziek, of de verlenging van nummers, langer dan drie minuten, de Fab Four deed eenvoudigweg dingen die geen enkele andere grote artiest deed.
Maar een van de meer vreemde preoccupaties waar de leden van de band door geobsedeerd waren was wat minimalistisch: ze wilden een nummer met maar één akkoord. “John en ik wilden graag een song maken met maar één noot zoals ‘Long Tall Sally’. We zaten dichtbij met ‘The Word’. Inderdaad, ‘The Word’ is voor de Beatles een nummer met een behoorlijke mate van terughoudendheid, maar er waren andere nummers die de band’s verlangen voor harmonische singulariteit naar een grotere hoogte leidde.
Als het gaat om Beatles songs die grotendeels om een enkel akkoord draaien, de band hield ervan om de C sleutel te gebruiken. Vooral George Harrison, met zijn grote liefde voor Indiase klassieke muziek, gebruikte de sitar afgestemd op de C als basis voor een groot aantal nummers met meer experimentele tendensen.
‘Blue Jay Way’ bijvoorbeeld, heeft een C brom wanneer de akkoorden wisselen tussen verschillende onderbrekingen en met mindere variaties op het Centrale C akkoord.
‘Love You To’ heeft hetzelfde, hoewel het een prominent Bb Majeur akkoord bevat in het refrein van het nummer. Harrison’s meest duidelijke Indiase beïnvloedde nummer, ‘Within You Without You’, gaat naar Ravi Shankar’s voorkeur voor het C akkoord en blijft daar met een paar variaties die de centrale melodie volgen. Maar als het aankomt op echt alleen het gebruik van één enkel onveranderd akkoord, geen enkel nummer in de band’s catalogus kan dan tippen aan ‘Tomorrow Never Knows’.
Bedacht door John Lennon en specifiek geïnspireerd door een psychedelische ervaring, ‘Tomorrow Never Knows’ is niet geschreven zoals elke andere conventionele pop song van daarvoor. Het is een nummer wat gebaseerd is op tape loops, inclusief een drum loop van Ringo Starr, en verschillende lijnen van Harrison die sitar en tambura bespeelt, en Lennon gemixt opgenomen Mellotron delen. Paul McCartney’s bas lijn is het enige standaard gedeelte van het arrangement.
Voor het grootste deel van het nummer, blijft de song in het C Majeur akkoord. Geen variaties, geen onderbrekingen, geen extra notities. Maar de complicaties beginnen als Lennon zingt “it is not dying”. Dat komt door een van de loops, die van een Hammond orgel, je hoort een Bb Majeur akkoord. De rest van het nummer wordt gespeeld in C Majeur, maar Lennon’s zanglijnen belichten de Bb Majeur voor zover dat akkoord moet worden overwogen een Bb Majeur/C akkoord te zijn, waarmee het plan om een nummer op te nemen met maar één akkoord om zeep geholpen werd.
Het is waarschijnlijk maar beter dat het de Beatles nooit is gelukt om hun één-akkoord doel te bereiken. ‘Tomorrow Never Knows’ is het enige voorbeeld van het maken van een harmonische statische levendige song en hoorbaar onderhoudend. Als iemand gewoon een C-akkoord op een gitaar zou tokkelen en de melodie van het nummer zingt, zou het een vrij slappe uitvoering worden. Songs hebben verschillende akkoorden nodig om de aandacht van de luisteraar te houden, en tenzij je Muddy Waters ‘Mannish Boy’ hoort blaffen of Howlin Wolf ‘Smokestack Lighting’ hoort zingen, is de kans groot dat je naar een niet al te best nummer luistert.
(Bron: faroutmagazine.co.uk)
(Vert: Trix van Twist)